Food for thought
Door: Paul
Blijf op de hoogte en volg Paul
03 Mei 2011 | Indonesië, Batavia
Vriendschap is niets meer dan wederzijds respect en vertrouwen. Dat las ik in een van mijn vakantieboeken. Denk dat het Stieg Larsen was. Over Mannen die Vrouwen haten. Maar het kan ook Herman Brood of Herman Koch geweest zijn. Allemaal dikke boeken met lichte kost, die mijn hoofd leeg maken, zodat er weer plaats komt voor andere gedachten. Mooi. Ongeveer een week geleden kwam ik aan op Bali. Een verademing. In een middag doorkruis ik het hart van Bali. Van Denpasar airport in het zuiden naar Damai aan de noordkust. Bloemen bij aankomst, een goedlachse chauffeur die gezellig mee-eet tijdens een geweldig lunch buffet in Pacung. En me vergapen aan die duizenden nieuwe indrukken. Vrouwen die geen sluier dragen maar een mand met fruit of frutsels. Blote schouders. Gehuld in witte kanten bloesjes of doeken, met daarboven een open blik, die mij soms zelfs vrijpostig aankijken. Gezichten die in een lach schieten als je de camera op hen richt, ook bij heel kleine en bij heel oude mensjes.
De eindeloze stoet van Sangah's waar ik langs rijd. Klein en aftands bij warungs en woonhutjes. Fraai gemodelleerd en van gekleurd beton bij de winkelcentra en heuse huistempels bij villa's en bij andere grotere gebouwen.
Als ik een paar dagen later weer op pad ben, blijkt het nieuwe maan te zijn ( Dark Moon of Dead Moon ) en dat is naast volle maan en honderd andere momenten toch wel reden om eens flink uit te pakken. Mannen en jongens in het wit, vrouwen en meisjes in knetterend dunne voiles schrijden langs wegen en paden op weg naar een tempel om water , fruit, riet en ander lekkers aan te bieden aan de talloze goden van je voorouders, of gewoon aan Matahari, of aan de protectors van Good of van Evil.
Ceremony, ceremony is een vaste rubriek in the Bali Post. Een waslijst van publieke feesten en van herdenkingen, compleet met tempelnamen en dorpjes. Een ideale routeplanner.
Het is ver-schrik-ke-lijk decadent in Damai. Een resort onder deens management in de heuvels boven Lovina. Een vijftal poolvilla's waar we ons nog net niet aan wagen, maar een van de acht cottages is voor ons. Thea en ik bivakkeren drie hele dagen in dit paradijs, vieren de tweede verjaardag van mijn been, het huwelijk van William en Kate, vieren de liefde, en genieten van het allerbeste eten.
Zelfs als we een paar dagen later budget-wise afdalen naar een strandtent aan Lovina Beach, blijven we ons Jack Nicolson en Ava Gardner voelen. De trip bij zonsopgang naar een plek achter het rif waar dofijnen op weg gaan naar dieper water is een prima start van de dag. Beetje bakken, boekje lezen, en tegen de avondschemering wordt het houtskool vuurtje aangedaan, komen er wat vissers met verse tonijn te voorschijn, en verzucht ik dat vriendschap toch ook wel erg gebaat is bij good food. In mijn geval dan.
Als we bijna een week op Bali zijn, wil ik wel wat meer van het eiland zien. We maken een deal met een driver voor drie dagen en pakken de koffers in. Via een buddhistische tempel en de Holy Hot Springs van Banjar komen we in het westpunt aan. Altijd weer het westpunt van een eiland. Ik blijk ongeweten en onbewust een verzamelaar van sunsets at westpoints te zijn. Of het nou Curacao, of de Vliehors of Finistere is.
Een sms-je van Toon over de eliminatie van Osama door Obama ( zestien maanden voor zijn gewenste herverkiezing ?) geeft voeding aan meer serieuse gedachten over geloof, leefstijl en welbevinden. In dit land wonen een kwart miljard mensen waarvan meer dan 200 miljoen de islam belijden. Het is lastig de gevoelens van die meerderheid te peilen. Het blijft voor mij een gesloten gemeenschap. Dan blijkt de multi-religie op Bali voor mij toegankelijker. Op blote voeten en met respect en een sarong om kun je Buddha proeven. De Bodi Tree, het gedachtengoed, het lijden, het lot, de norm bij jezelf leggen, en daar naar leven. Dat klinkt en proeft toch heel aantrekkelijk. 's Ochtends vroeg met balinezen in je onderbroek of T-shirt in een warm zwavelbadje spetteren. Schouder aan schouder ( zij met een dikke Nikon, ik met mijn Olympus ) foto's maken van haar offerende en mediterende familie. Met een zwart-wit geblokte doek om, meedoen aan hindoe offerandes, geeft mij een gevoel van verbondenheid. Tijdens het ontbijt in het hotel zie ik de ober met zijn voeten in zee en met uitgestoken armen vers water en bloemetjes in de branding van het zeewater strooien.
Onze driver Nengah heeft zelf ook een bloemetje achter zijn rechter oor zitten, en legt ons iets uit over het belang van de ceremonies, het samen zijn, de waarde van het water en van de zon, de kracht van de natuur, en het kietelen van je kharma. Zodat je kinderen, en de kinderen daarna er van kunnen profiteren. Nengah is veertig jaar oud, speelt zelf gamelan, en is trots op zijn enige zoon die succes heeft in meerdere sporten en die ook gamelan speelt. Zelf droomt Nengah van een eigen huis tussen de rijst sawa's, en van een eigen auto, want dat levert meer op dan steeds een auto huren om nu en dan als driver ingehuurd te worden. Prettig gezelschap en een betere gids dan Maman op Java, die vergat om gevoelens met ons te delen. Van Nengah en van zelf reizen leer ik meer dan van de godsdienstleraar vroeger op school en van de lessen wereldbeschouwing. Ook al werden die laatste gegeven door een geweldenaar als meneer van Dantzig. Vriendschap leer je door te reizen en door je ogen en je oren de kost te geven. Eat, pray, love. Zolang er sunsets at westpoints zijn ...
De eindeloze stoet van Sangah's waar ik langs rijd. Klein en aftands bij warungs en woonhutjes. Fraai gemodelleerd en van gekleurd beton bij de winkelcentra en heuse huistempels bij villa's en bij andere grotere gebouwen.
Als ik een paar dagen later weer op pad ben, blijkt het nieuwe maan te zijn ( Dark Moon of Dead Moon ) en dat is naast volle maan en honderd andere momenten toch wel reden om eens flink uit te pakken. Mannen en jongens in het wit, vrouwen en meisjes in knetterend dunne voiles schrijden langs wegen en paden op weg naar een tempel om water , fruit, riet en ander lekkers aan te bieden aan de talloze goden van je voorouders, of gewoon aan Matahari, of aan de protectors van Good of van Evil.
Ceremony, ceremony is een vaste rubriek in the Bali Post. Een waslijst van publieke feesten en van herdenkingen, compleet met tempelnamen en dorpjes. Een ideale routeplanner.
Het is ver-schrik-ke-lijk decadent in Damai. Een resort onder deens management in de heuvels boven Lovina. Een vijftal poolvilla's waar we ons nog net niet aan wagen, maar een van de acht cottages is voor ons. Thea en ik bivakkeren drie hele dagen in dit paradijs, vieren de tweede verjaardag van mijn been, het huwelijk van William en Kate, vieren de liefde, en genieten van het allerbeste eten.
Zelfs als we een paar dagen later budget-wise afdalen naar een strandtent aan Lovina Beach, blijven we ons Jack Nicolson en Ava Gardner voelen. De trip bij zonsopgang naar een plek achter het rif waar dofijnen op weg gaan naar dieper water is een prima start van de dag. Beetje bakken, boekje lezen, en tegen de avondschemering wordt het houtskool vuurtje aangedaan, komen er wat vissers met verse tonijn te voorschijn, en verzucht ik dat vriendschap toch ook wel erg gebaat is bij good food. In mijn geval dan.
Als we bijna een week op Bali zijn, wil ik wel wat meer van het eiland zien. We maken een deal met een driver voor drie dagen en pakken de koffers in. Via een buddhistische tempel en de Holy Hot Springs van Banjar komen we in het westpunt aan. Altijd weer het westpunt van een eiland. Ik blijk ongeweten en onbewust een verzamelaar van sunsets at westpoints te zijn. Of het nou Curacao, of de Vliehors of Finistere is.
Een sms-je van Toon over de eliminatie van Osama door Obama ( zestien maanden voor zijn gewenste herverkiezing ?) geeft voeding aan meer serieuse gedachten over geloof, leefstijl en welbevinden. In dit land wonen een kwart miljard mensen waarvan meer dan 200 miljoen de islam belijden. Het is lastig de gevoelens van die meerderheid te peilen. Het blijft voor mij een gesloten gemeenschap. Dan blijkt de multi-religie op Bali voor mij toegankelijker. Op blote voeten en met respect en een sarong om kun je Buddha proeven. De Bodi Tree, het gedachtengoed, het lijden, het lot, de norm bij jezelf leggen, en daar naar leven. Dat klinkt en proeft toch heel aantrekkelijk. 's Ochtends vroeg met balinezen in je onderbroek of T-shirt in een warm zwavelbadje spetteren. Schouder aan schouder ( zij met een dikke Nikon, ik met mijn Olympus ) foto's maken van haar offerende en mediterende familie. Met een zwart-wit geblokte doek om, meedoen aan hindoe offerandes, geeft mij een gevoel van verbondenheid. Tijdens het ontbijt in het hotel zie ik de ober met zijn voeten in zee en met uitgestoken armen vers water en bloemetjes in de branding van het zeewater strooien.
Onze driver Nengah heeft zelf ook een bloemetje achter zijn rechter oor zitten, en legt ons iets uit over het belang van de ceremonies, het samen zijn, de waarde van het water en van de zon, de kracht van de natuur, en het kietelen van je kharma. Zodat je kinderen, en de kinderen daarna er van kunnen profiteren. Nengah is veertig jaar oud, speelt zelf gamelan, en is trots op zijn enige zoon die succes heeft in meerdere sporten en die ook gamelan speelt. Zelf droomt Nengah van een eigen huis tussen de rijst sawa's, en van een eigen auto, want dat levert meer op dan steeds een auto huren om nu en dan als driver ingehuurd te worden. Prettig gezelschap en een betere gids dan Maman op Java, die vergat om gevoelens met ons te delen. Van Nengah en van zelf reizen leer ik meer dan van de godsdienstleraar vroeger op school en van de lessen wereldbeschouwing. Ook al werden die laatste gegeven door een geweldenaar als meneer van Dantzig. Vriendschap leer je door te reizen en door je ogen en je oren de kost te geven. Eat, pray, love. Zolang er sunsets at westpoints zijn ...
-
03 Mei 2011 - 15:33
Willem:
Best een mooi jarig been geworden. Maar buddha... dacht het nog lang niet. Poor excuse for a buddha, zouden ze een stukje verderop zeggen. Enneh, 'eerste reisverslag, Enkhuizen, 20 dagen geleden. Heb je niet het idee dat je al veel langer van de gewone en in een heel andere wereld bent? Have more fun.
-
03 Mei 2011 - 17:23
Toon:
Ole! Digitaal vakantie mee vieren! -
03 Mei 2011 - 19:11
Kees :
wat een mooie fotos en een leuk verhaaltje. die hindoes zijn wel toffe lui, en bali ziet er schitterend uit! Geniet ervan, het ziet er naar uit alsof dat geen enkel probleem is. En gezellig dat jullie ff belde, ik zag al uit naar een vorm van update maar deze combinatie van reisverslagen, waarbij je zelf een beeld kunt vormen bij de mooi geschreven belevenissen en fotos die het hele goed vastleggen is helemaal top. Toedeledoki, en ik vind dat je best een goeie buddha bent. -
03 Mei 2011 - 21:04
Martin:
De plaatsnamen komen me bekend voor. De accommodaties niet. Terrasje op het strand met keurige kopjes. Mooie houten banken met zachte kussens. Ik kan het me niet herinneren. Het zijn vooral de budgetten die veranderd zijn denk ik.
Wat gelukkig niet veranderd is de zonsondergang. We hebben nooit een mooiere zonsondergang gezien dan bij Lovina Beach. Ik heb even iets opgezocht. De Gunung Kawi tempel. Gelegen in een trechtervormig dal. Veel mooier kunnen rijstvelden niet zijn. We moesten er wel 20 KM voor fietsen lees ik. Maar ja dat was in 1982.
Leuk om door jullie reis die beelden weer eens terug te zien.
-
04 Mei 2011 - 07:44
Henri:
Schitterend he?
Fantastisch, je ziet, voelt, ruikt dat prachtige eiland weer.
Nog een tip[, als je de kans krijgt, ga naar een krematie, liefst met een localo (dus geen toeristisch uitstapje). Vraag een een taxichauffeur, een gids, of zo of er toevallig errgens é'n in de buurt is. En moet je er voor omrijden, dan zou ik dat toch doen.
Big Hug Henri -
07 Mei 2011 - 10:16
Kees:
ha buurman!
wij zijn aangekomen hoor. Lekker warm hier. Groetjes van de overkant. -
08 Mei 2011 - 22:22
Wannes:
Hup Brommertje!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
