Adele in Apollo

Gisteravond arriveerde ik met de pendelvlucht op Gatwick. Het treinritje naar het hart van London in het gezelschap van een vriendelijke vrouw was al de voorbode van een prima uitje. Mooie verhalen over vroeger, toen alles beter was, en over de stad die zich nu uitslooft om volgend jaar bij the Games de wereld te verbazen. Een Bed & Breakfast met de naam Temple Lodge Club, met krakende bedden, een kraakheldere badkamer, en een organic breakfast van jewelste. Om de hoek The Hammersmith Apollo, waar vandaag en morgen Adele optreedt, en waar later deze maand Avril Lavigne en Peter Frampton komen zingen. En natuurlijk in de buurtpub The Swan met de expats uit Budapest bijpraten, met een pint of Bitter en een halfje Cider, en met zakjes chips met salt & vinegar. Op weg naar ons B&B staan wat artiesten na te praten bij the Apollo, en ik meen haar te herkennen, maar een gorilla ontnuchtert mij met de opmerking ´ it isn´t her ....´

Vandaag een stevige wandeling over de prachtig gerenoveerde zuidkade van de River Thames. In een paar jaar tijd zijn de oude werven veranderd in luxueuze appartementen, in trendy offices, en in een aantal toeristische lokkertjes van jewelste. Futuristische ei-vormige kantoren staan naast verbouwde markthallen. Verderop een herbouwd open lucht theater uit de tijd van Shakespeare, waar scholieren en studenten af en aan lopen. En de klapper is natuurlijk the Tate Modern in London, in een gigantisch gemoderniseerd oud havengebouw. Kids in school uniforms die met een gids door immense zalen worden ingewijd in de kunst van de laatste halve eeuw. Enorme installaties van hout en staal. Een overzicht van alle moderne kunstenaars ter wereld over vier verdiepingen. Ik ben verrast door een kunstwerk van flinterdunne rode voile van een hangende trap met balustrade in een geheel witte ruimte. En ik ben ontroerd door de fototentoonstelling van een amerikaan die in 18 maanden de wereld bereisde en groepen mensen portretteerde die een of andere relatie met elkaar hadden, of die juist geen relatie wilden hebben. De foto´s zijn stil en sober geschoten. De impact van de tableaus voelt als een loodzware beklemmende deken. Waarom doen mensen elkaar dit aan ?
We eten vegetarisch in The Gate en zien support acts van The Civil Wars en van Amos Lee, en dan is dat geroezemoes hoorbaar bij het publiek en die tintelende opwinding voelbaar als Adele in een silhouet op een wit doek haar intro inzet. Hetzelfde witte doek waar een paar seconden eerder levensgroot de poolfoto van Thea en mij uit Singapore voorbijkwam .....
Adele is op haar best in de slow songs met piano begeleiding, soms op een kruk, soms staand met een klein wiegeltje en handbewegingen van een dame. Ze is kinderlijk en meisjesachtig in haar verbindende praatjes en haar giecheltjes. In rustige nummers dimmen de honderd lampekappen, en is de sfeer intiem. Haar strot helpt haar moeiteloos door de steviger nummers zoals Rumour has it ! Met tien strijkers, een bescheiden rock begeleiding, en met de lampekappen op de knipperstand wordt de sfeer wat Vegas achtig. Wij prijzen ons gelukkig dat we haar zien in deze Hammersmith Apollo, met pakweg 1000 fans, in een plakkerige zaal, met balkonnetjes en bars waar het bier onder het optreden gewoon wordt doorgetapt. En dat is maar goed ook, want als we even gaan nazitten en nagenieten in the Swan is het al gauw de bel voor de laatste ronde, gaan de lichten aan en de krukken op tafel, en bedoelt men, dat we maar weer eens op huis aan moeten. Op naar de volgende stadsflard ....