Unless we forget

Als vandaag of morgen de amnestiewet wordt aangenomen, dan zal mijn voet niet meer in Suriname wezen zolang die wet van kracht is. Het is alweer 30 jaar geleden dat ik een half jaar lang de hollandse winter kon ontvluchten. In ruil voor een verblijf in de postkoloniale republiek Suriname. Zorg en Hoop. De Fred Murraystraat en het huis met de twee zwaantjes. De Memre Boekoe kazerne, van waaruit de avondklok werd gecontroleerd. De VOS (Vereniging Officiers Societeit) aan de overkant van de Gemenelandslaan, met zwembad en vette friet, waar het wel altijd feest leek. Met de personeelsvereniging van het Diakonessenhuis op weekendtrip. Of met vrienden het binnenland in. Vanaf Albina stroomafwaarts naar het noorden naar Galibi, of de Marowijne afzakkend naar het zuiden, tot voorbij Stoelmanseiland. Of nog verder, met het vliegtuig naar Kwamalasamoetoe. Met de korjaal over de Commewijne naar de Raleighvallen. Met brulapen en ara´s in de bomen. Met een anaconda en met vele piranha´s in het bruine water, als je geluk had.
Op 8 december 1982 werden 15 mannen omgebracht op de binnenplaats van Fort Zeelandia. Het proces over de vraag, wie daarvoor verantwoordelijk waren, nadert een uitspraak. De families van Riedewald, van Rambocus, Rozendaal, Derby en nog een tiental andere families hebben daar dertig jaar op gewacht. Misschien zullen zij moeten blijven wachten.... misschien zullen zij het nooit gaan horen.
Als er recht wordt gesproken in Suriname, dan hoop ik er snel weer eens een bezoek te brengen. En als dit zaakje definitief in de doofpot wordt gestopt, dan koester ik mijn goede herinneringen aan dit prachtige land en zijn fantastische bewoners uit mijn oude herinneringen. Gelukkig kan ik Suriname met haar geuren en kleuren, met steelbands en kaseko muziek, met eten en drinken, de kotomisis en de mannen met kanaries ook dagelijks opsnuiven in het hedendaagse straatbeeld van Almere en Amsterdam.