Mijlpaalmarkering

Het leuke van een haiku laten opborrelen is het ritme van de lettergrepen. Onder de douche, na het sporten, of bij het bekijken van de mensen die met jou meereizen in hetzelfde treincompartiment. Na een wandeling door Haarlem, of zelfs als een patient tijdens het spreekuur tegenover mij zit uit te weiden over iets, wat ik al honderd keer hoorde, maar waarvan een bepaald aspect, een dialect, een woordkeus, of een detail in de kleding of van het lijf, bij mij spontaan een haiku oplevert ...
Altijd zeventien lettergrepen lang, absoluut niet langer, ook niet korter. Het mooist als er een driedeling in zit van 5-7-5 lettergrepen. Een opbouw naar een spannend slot, naar een emotie, naar een verzuchting, of naar een droombeeld of naar een wens die nooit verwezenlijkt zal worden. Vandaag werd ik zomaar tijdens mijn werk met mijn neus op het feit gedrukt, dat we een mijlpaal met ons gezin bereikt hebben:

.... dan heb je opeens
uitgestudeerde kids, en
dus nooit meer schoolgeld