patat en prosecco

Voordat ik de metalen steigertrap van pakhuis Santos op Katendrecht bestijg, krijg ik een geel polsbandje om, dat toegang geeft tot een 24 uurs explosie van kunst. The Rotterdam Art Fair 2013. In het pakhuis verdwaal ik over vijf verdiepingen van de ene verbazing in de andere. Kwa kunst vind ik de bovenste twee lagen met de China Expo letterlijk en figuurlijk de top. Een draakachtige slang in moten, van alle zijden minutieus beschilderd, leidt naar een vadsige geile chromen buddha. In het halfduister staat een plastic tank met duiven op het Hemelse Plein. Een geweldige maquette met ingebouwde lichtjes en videootjes. Ontroerende papier mache figuren. Verwarrende fotografie van straatbeelden, die door fotoshoppen daadwerkelijk tot kunst getransformeerd zijn. China zelf maakt een cultuurrevolutie door, en inspireert de westerse wereld door zich zo open te stellen tot echt vernieuwende kunstuitingen die oost met west verbinden. Ruwe vormen en gedetailleerd gepriegel. Naast elkaar en elkaar versterkend opgesteld in Santos. De onderste verdiepingen van het pakhuis zijn het domein van tientallen galeriehouders. Stands in rijen met hippe meisjes, met oude dames in tijgerprints en met gekke hoedjes, en mannen die in drie categorieen zijn op te delen. Daar zijn de kunstenaars, met scheef haar, of een vilten gilletje, die met enthousiasme vertellen over hun werk. Achter tafeltjes met laptops vindt je de galeriehouders, babbelend met een mogelijke koper of een collega galerie houder. En daar zijn de bezoekers. Sjaaltje om, baret op of in mijn geval de boerenpet, dan maar even met de klep naar achteren op gezet.
Na al dit geweld op de begane grond in het Santos cafe met OSM gelijken nog wat napraten met een wit wijntje of een wit biertje. Er is zuurkoolstamppot, en er zijn quiches, en natuurlijk is er nacho chips met rode dip. Ik houd het bij een enkel biertje want de kunstdag is nog lang.

Bij binnenkomst in de Cruise Terminal van de Wilhelminapier is daar de sfeer als die van een warme jas. Ruime stands van internationale allure. Meisjes met blond haar en in dunne witte blouses boven een zwart rokje presenteren prosecco in overvloed. ´This is no table but a piece of Art´ corrigeert een vriendelijke italiaan mij, als ik een leeg glas op een blad OSB hout met wat witte kalenderblaadjes neerzet. Met weer volle glazen in de hand zoef ik achter Thea de roltrap op naar de bovenverdieping. We hebben de jassen ondertussen uit, en met de lipjes getuit, de borstjes vooruit, en de boerenpet met de klep in de garderobe, slenter ik door de kunststraatjes met honderden indrukken van de meest uiteenlopende kunst. Geweldig. Omdat op de bovenverdieping geen prosecco points zijn, maar gewoon hangbarren, verruil ik een slank leeg glas voor een enorme wijnbel voor € 3.50. ´Als u meer dan drie euro voor een wijntje moet betalen, dan doe ik hem maar goed vol !´ zegt een rotterdamse werkstudent die maar weinig klandizie heeft. Met die enorme bel tot aan de rand toe gevuld vervolg ik mijn weg door Kunstland. Met geweldige keramiek van Carolien, en een afwisselend schouwspel van beeldende kunst, fotocollages en vooral met Mensen. Ik verdrink bijna in een meisje in een blauw kleedje dat naar Wales of Schotland ruikt, met glimmende kousen op hoge stappers, en rossig opgestoken haar, blauwe ogen en een paar sproeten in een lelieblank gezichtje. Een kunstwerk van de bovenste plank wat mij betreft. The Rokeby Gallery uit London is sober ingericht met een vijftal werken van Gideon Rubin. Schitterende dromerige acryl werken waarbij van alles te fantaseren is. Blijkt er toch nog iets goeds uit Israel voort te komen ! Wegdromend komen er meisjes langs met dienbladen waaruit groene puntzakken met patat met mayonaise steken. Kunst is en blijkt steeds maar weer een genoegen dat door de maag gaat. Frietjes dippend in de mayo schuift een grijs gekapte man met design bril van The Rokeby bij Thea aan, en terwijl zij praten over mister Rubin, eten zij hun patat, en denken over hele andere zaken, en verplaats ik mij diskreet naar de andere kant van het kunsstraatje, naar een standhoudster uit Sofia. Ik haal met haar herineringen op, over de Nevski kerk uit de bulgaarse hoofdstad en over ander moois uit Varna van mijn laatste stadsflard. Tussendoor loopt mijn droom uit Wales weer even voorbij, met een patatje in de ene hand en een glas prosecco in de andere, en ik concludeer dat ik weer even volstrekt gelukkig ben. Gelukkig met de kunst, en met de conclusie dat alle kunst nauw verbonden is met eten, met drinken, en met erotiek.

Cette peinture noir et blanc is really colourfull to my opinion. Met een parijse galeriehoudster uit de marais analyseer ik in een frans engels mixtaaltje de gevoelens die kunst kan oproepen en nog veel meer. Thea is ook weer aangeschoven, en heeft niet eens die Rubin gekocht, en zelfs niet los kunnen praten van mister Rokeby. Op deze manier wordt de hele kunstmarkt voor ons een koopje, en we schommelen rustig naar de uitgang, voor een kopje koffie en prikken samen in een enkel stukje worteltjestaart.

Hoewel video art niet zo mijn ding is, loop ik met mijn gele polsbandje toch ook even binnen in Las Palmas, waar de bewegende kunstwerken zijn samengebracht. Een leuk barmeisje trekt nog wat flessen prosecco open, en als ik met haar doorpraat over al die mensen en welke video art ik toch echt in dit gebouw niet mag missen, dan antwoordt een mannelijke collega naast haar, dat ik de gig aan de overkant van de bar inderdaad echt niet kan missen. Op een enorm scherm wordt een naakte voorovergebukte man met een stokje in zijn scrotum gepord. Alles voor de kunst zullen we maar zeggen. Verderop kijk ik naar een zweedse video waar een dame in bad met de telefoon in de ene hand, in gesprek met haar geheime liefde , en met de andere hand zichzelf onder water vermaakt, terwijl haar man en dochter steeds ongeduldiger van beneden roepen, dat het eten klaar is.
Als Thea en ik weer terug zijn in ons design hotel, aan de voet van de Erasmusbrug, slaan we na zoveel patatjes het eten verder maar over, en besteden nog een genoeglijk uurtje in de Welness op acht hoog van het Inntell. Toch is na zoveel kunstgeweld, de sfeer van dit designhotel niet veel meer voor ons, dan een moderne jeugdherberg. Datzelfde geldt voor het champagne ontbijt de volgende ochtend. We gaan weer op pad, de stad in. Op zoek naar nog meer hippe kunst.

Binnen en buiten de muren van het NAI is genoeg te beleven. Een aparte afdeling binnen het architectuurgebouw neemt deel aan de rotterdamse kunstmarkt en vertoont interieur design. Prachtige stoeltjes in de stijl van het nieuwe wonen anno nu, opgeleukte pastoe meubels en nog veel meer. We besluiten deze 24 uurs explosie met een bezoek aan museum Sonneveld. Met verplichte overslofjes aan, en een wat treurige algerijnse concierge bij de ingang, ademt deze na-oorloogse designwoning de sfeer van onderscheid, met name van de personeels en de bewoners ruimtes. Op de begane grond werkte en woonde het personeel in een soort sanatorium of ziekenhuissfeer. De bewonersetages op een en twee hoog ademen de grandeur van Gispen en van het minimale wonen uit. Na-oorlogs woongenot voor de happy few. Fraai en pijnlijk tegelijk. Jammer om zo´n enthousiaste stadsflard zo te eindigen eigenlijk. ´s Middags laat, na een laatste bagel met thee, als wij al weer thuis zijn, gaat opeens de getrokken kies van Thea opspelen, en dat is dan weer wel heel goed gemikt, van mijn eigen kunstmuze.