Vorurteilen

Der Kroner Zeitung is dit hele weekend de hoofdsponsor van een tweedaags evenement. Het krantenlogo staat in reuzenletters op een schreeuwerig podium op het Hauptplatz van de stad Linz. En nog op minstens zeven of acht andere buhnes in de binnenstad. Toppunt van vermaak is wat mij betreft de Volksbuhne, met van die lange tafels, met diknekken achter grote pullen bier, en waar ik stomverbaasd tegenover een blonde vrouw sta, met een rood hoedje, met een veertje, en met een glitterend shirtje met een doodshoofd. Inclusief adelaar tatoeage op haar enkel. Ik trakteer de meisjes op Knabbelwurst en Bier vom Fass. Als een trio uit Stiermarken de mensen laat opstaan en weer laat zitten, onder het roepen van bijna nationalistische ophitserij, zwieren wij naar een volgend podium. De place to be in Linz blijkt im Josef te zijn, waar deze vrijdagavond niemand minder dan John Hooter and the Troubleshooters optreden. Naast het podium doen een dozijn oostenrijkse dozen een stijve line dance. Machtig mooi publiek. Platte achterhoofden, harige matten in de nek, blonde snollen, en roken tot het ons onpasselijk wordt. Op weg naar ons hotel tegenover het station hoor ik weer andere muziek, maar alles zonder uitzondering klinkt als een platte wals of als oude rock. Diezelfde lucht van plat vertier en foute mensen ruik je van de verkiezingsposters. Rechtse leuzes over Arbeit, en leuzes als Osterreich fur den Ostenreichers, en unser Pension ist uns Recht. Later op de hotelkamer lees ik dat Eichmann uit deze stad komt.
Op de fiets de volgende morgen blijkt de keuze van Mauthausen ook van het gedachtengoed van diezelfde Eichmann te komen. Maar ook Adolf H. zelf is hier ergens in de buurt geboren, heeft hier leren fietsen, en heeft hier in dit gebied zijn politieke voorkeuren ontwikkeld. Regeltjes over fietsen, over het verkeer, over eerst dit, dan dat, en dat alles in een taaltje dat in de verte iets van duits heeft, maar vooral van alles befehlt en verbiedt, en dat toch op een of andere manier zangerig klinkt.

Wij lunchen op een zonnige zaterdag fietsdag met flinke tegenwind in een plaatsje waar echt niets te beleven valt. Rond het middaguur zit het bruidje in haar mooiste dirndl naast een zweterige dronken boer, die zojuist haar echtgenoot geworden is. Alle gezichten staan op onweer, en dan moet er vanavond nog aan een opgemaakte feestdis een huwelijksmaal genoten worden. Doorfietsen dus. In de namiddag bereiken wij Grein am Donau, met het oudste theater van het land, met een houten poephok aan de zijgang, zodat je vroeger tegelijk kon kakken achter een gordijntje, en toch de voorstelling kon volgen.

Vandaag blijkt de wind van gisteren ons van een hoge druk in een lage druk gemanoevreerd te hebben. Het is opeens minstens tien graden koeler geworden. Het regent. Het plenst. We raken zeiknat. Ook een stukje met een bootje over de Donau met honderd Koeweities die hun oliedollars van gekkigheid niet op krijgen, maakt de stemming er niet beter op. Pas als ons nieuwe Gasthof een zwembad en sauna blijkt te hebben, en als moeder en hulpjes uit felgekleurde suikerjurken bedienen en we weer in tramhokjes met dezelfde brabantse en westfriese fietsburen de avondmaaltijd genieten, word ik weer een beetje warm, en zie ik ook de grap van vandaag in en schat hem op waarde.

Vandaag fietsen wij de voorlaatste etappe onder een dreigende maar droge lucht. Eerst door wijnvelden met witte en blauwe druiven. We verlengen de pauze in Durnstein door de kerk, het klooster en allerlei ander moois te bezoeken, vertragen de dag nog meer door twee musea in Krems te bekijken, zodat we wel een stukje de trein MOETEN nemen om 's middags op tijd in Tulln te arriveren. Dit stadje ademt veel foutigheid. Verkiezingsposters op het dorpsplein. Kledingwinkels met Lederhosen und Dirndl jurken. Restaurants met hertengeweien en met zwijnenpelzen aan de muur. Vooroordelen blijken hier gewoon een pijnlijke waarheid te worden. Morgen nog een dikke 40 kilometer tot Wenen te gaan. We zijn van plan al vroeg naar de hoofdstad te peddelen, meteen langs Schloss Schonbrunn te fietsen en dan te voet het Museumkwartier te bezoeken als de fietsen zijn ingeleverd. Zijn er nog lezers met interesse voor drie slechts deels gedragen wielrenbroeken, uitsluitend in lauw water op de hand uitgespoeld ?