Bobo in Parijs

Barbes Rochechouart is met dikke stip mijn favoriete metrostation. De beide bovengrondse lijnen worden met overtollig schroot van Eiffel bouwwerken met zware stalen balken met noppen en met bouten bijeen gehouden. Het decor is prachtig. Cinema noir. Het zwart van de nacht, en het zwart van de leren jacks van duizenden mannen, die tot ver in de avond hun straathandel aanbieden. Glimmende touch screens die vanuit de handpalm als 'I phone cinq, monsieur' worden aangeboden. Grote sporttassen waaruit sloffen sigaretten steken, die sissend worden aangeprezen met 'Marlboro black'. Kebab tentjes met mensen uit afrikaanse, aziatische en vooral arabische landen, en draaiende vleeshopen aan de spies, trekken en mengen de vele buitenlandse klanken en geuren uit de noordelijke banlieus naar de cité.
Omdat we dit keer niet over een appartement konden beschikken, en dus een budget hotel in het tiende arrondissement als uitvalsbasis kiezen, brengen we het begin en het eind van de dag steeds door in de buurt van het Gare du Nord. Tegenover hotel Metropol ( niet doen hoor ! ) lokt een vietnamese afhaaltoko ons binnen voor een grote kom pho. Om de hoek, op de Boulevard de Magenta, bewaken grote mannen de toegang tot winkels die zonder onderbreking, naast elkaar, steeds goedkopere trouwpakken en galajurken aanbieden. In dit gebied is de glamour en romantiek van mondain Parijs overgegaan in een soort Bollywood glamour sfeer, waar ik me thuis voel. Bo-bo is een hip-sjofele leefstijl die het goed doet in Parijs. In deze populaire bourgeois-bohemien sfeer voel ik me parisien in Parijs.
Sjabby zwarte cultuur lijkt zich meer en meer te concentreren in en rond de wijk Belleville. Meer naar de Seine toe infiltreren sjieke zwarte shops en bistro's elk jaar wat verder de Marais binnen. De spaarzame jiddische winkeltjes en bakkerijtjes verdwijnen geleidelijk uit de mooiste straatjes van deze buurt. De Hamman de Marais, met een mooie voorgevel en een nog mooiere vloer, is door een dure tasjes winkel van zijn ziel beroofd. Het Musee de Picasso lijkt nog lang niet aan zijn al lang aangekondigde heropening toe. De schotten en afzettingen die de renovatie afschermen gaan zelf al een historische uitstraling krijgen. Verweerde spreuken en vervagende Banksy prenten op de muren doen vermoeden dat de opening in het voorjaar van 2014 weer moet worden uitgesteld. De herinrichting van het Musee d'Orsay is geweldig geslaagd. Topwerken van franse impressionisten hangen in mooi belichte zaaltjes schouder aan schouder met onze Vincent en Piet. De mannen expositie ontroert op momenten met toppers van Lucian Freud, van David Hockney en met Dead Dad ( Pere mort ) van Ron Mueck.
Een levensechte siliconen figuur ligt met blauwige voeten en met opengeslagen handpalmen, met zijn geslacht ontspannen opzij, en met volgens mij echte wimpers aan zijn gesloten oogleden, als de ultieme respectvolle uiting van de kunstenaar de herinnering aan zijn vader levend te houden. De vader, op 2/3 van de werkelijke grootte van een man, ligt op een groot grijs kniehoog tableau, mooi uitgelicht, en wordt aan elke zijde geflankeerd door een meer dan levensgroot schilderij met een meer klassieke pose van een dode man. Mensen lopen stil om het tableau heen. De sfeer is als die van een echt mortuarium. Het is niet alleen schitterend gemaakt, maar het roept tegelijk een geweldige verwarring op, van een gluurder te zijn bij een persoonlijk familie tafereel waar ik niet hoor, en waar ik nadrukkelijk wel bij uitgenodigd wordt.

Frida Kahlo heeft zichzelf op een uitgekookte manier tot een cultfiguur weten te transformeren. Haar matige kunstenaarschap heeft zij maximaal gecompenseerd door haar leven en haar leefstijl. Het blauwe huis in Mexico, het onderdak bieden aan Trotski, haar relatie met Rivera, het niet scheren van haar snorretje en van haar Bert look, het ligt er allemaal een beetje te dik boven op voor mijn plezier. Haar twee catastrofes van haar leven ( het busongeluk en haar relatie met Rivera ) hebben geen windeieren gelegd.

Afkikken doen we nog een dag of twee in Lille. Shop publiek uit Brabant and loads-of-pub-and-shop-visitors uit de UK worden, aan het begin van het weekend, respectievelijk met OAD bussen en met de Eurostar, met duizenden naar Lille vervoerd. Hollanders als we zijn, moet de waarde van onze 48 hours city pass natuurlijk wel verzilverd worden, en dus bezoeken we zo'n beetje alle musea en alle attracties van de stad, maar ik word alleen blij als ik via een bezoek aan het LAM weer de stad Lille mag uitrijden. Het Lille Art Musee ( et d'art brut ! ) heeft een fijn overzicht van hedendaagse kunst, en de brute kunst ( volgens de folder alles wat gemaakt wordt door gekken, gehandicapten en andere kneuzen met een vrije geest … ) toont wel erg pijnlijk aan, dat mooie primitieve kunst en d'art brut letterlijk in elkaars verlengde liggen. Volgend jaar weer gewoon vijf hele dagen naar Parijs, wie heeft er dan een appartementje vrij ?