Bluff
Door: Paul
Blijf op de hoogte en volg Paul
28 April 2014 | Nieuw Zeeland, Bluff
Op 28 april 2009 heb ik voorgoed mijn jeugd verloren. Van de onbegrensde vitaliteit naar een leefwereld met een beperking. Het leven van vóór die datum, en het leven sindsdien. Daarom breng ik deze week een ode, een herinnerings-salut aan zo'n omslagpunt in je leven, waarvan je er hopelijk niet meer meemaakt, dan dat je vingers aan twee handen hebt:
De oesterbar van Hotel New York. Van de Erasmusbrug en Wilhelminapier lonken twee groene koepeltjes mij naar binnen. Riante hotelkamers, die over het water uitkijken naar het Westen, naar Amerika, of nog verder. Brutale meisjes achter de hotelreceptie die je weerhouden om meteen het Grand Cafe binnen te gaan. Geroezemoes binnen, tinkelende glazen, de lucht van vieze onderbroeken in de hoek, naast het winkeltje, waar bretonse en zeeuwse oesters meuren.
Oesters uit de Stille Zuidzee ruiken naar de frisheid van een diepe zee, waar pinguïns bellensporen door het water trekken. Met een opgeslagen capuchon leun ik met de reling in mijn handen tegen de wind in en kijk in de verte. Ik speel met de deining en zoek in het water naar rugvinnen. Ik passeer vogels en zeezoogdieren, die op rotsen beschutting tegen de wind zoeken. Op de brug van de boot van Mitre Peak cruises wordt ‘Man overboard’ geroepen als ik op het voordek neerkwak, en met een golf zeewater naar de rand van het natte dek spoel. Met een geknakt onderbeen blijf ik tussen een stalen stang en het dek bekneld liggen.
Mijn kamer in het ziekenhuis van Invercargill deel ik met een man. Ik observeer hem dagen achtereen, als een wazig spiegelbeeld van mezelf, met bolussen morfine waarop ik slaap, droom, fantaseer en de pijn verbijt. Met de hulp van doortastende nurses met gespierde armen in strakzittende uniformen en tussen twee fysionurses die naar Lelietjes van Dalen ruiken word ik op de been geholpen. Ik leer trappen lopen met krukken met hulp van de engelse ezelsbruggetjes GAS and SAG. Ik vertrouw meer op de aluminium krukken dan op het aluminium in mijn rechter onderbeen. Ik leer mijn kwetsbare ik kennen, en dat blijkt een pijnlijke en ontnuchterende ontmoeting.
Het ijzer in mijn onderbeen knarst van de kou, als ik voor het eerst op eigen kracht naar buiten mag. Om één of andere idiote reden wil ik naar Bluff, waar de beste oesters van het zuidelijk halfrond met bakken vol uit zee geschept worden. Mijn neus vult zich met de zilte erotische lucht van verse oesters. Ik leun onzeker op mijn aftandse elleboogkrukken, en kijk naar het verre zuiden, waar het eerste punt boven water de toegang tot Antarctica vormt. Achter mijn rug guurt een groen landschap. Kaal, winderig en troosteloos uitgestorven. Kleine houten huisjes worden met aangespoelde stukken hout warm gestookt. De rook uit de schoorstenen trekt strak oostwaarts, en mengt de lucht van geteerd hout met die van verse vis. Mister and Mrs. Davies hebben alle wanden en meubels van hun huisje met lege oesterschelpen volgeplakt. De glans van de oesterschelpen kleurt het interieur blauw en groen.
Het campertje dat me naar Bluff heeft gebracht is ingeruild voor een soort pausmobiel. Mijn kwetsbare ik bepaalt de sfeer. De oversteek van het Zuidereiland naar Wellington op het Noordeiland is eng en een overwinning tegelijk. Met een kalme deining durf ik eindelijk echt op mijn been te gaan staan, en met de swing van de zee heen en weer te bewegen. Ik zie het Zuidereiland kleiner worden. Pruttelende modderbadjes rond Rotorua bekijk ik door het autoraam. De zwaveldampen mengen zich met mijn zoute tranen. Een maand na terugkeer toast ik met champagne op de goede afloop op het terras van hotel New York. Ik kan en wil vanwege de lucht, die zoveel emoties oproept, niet binnen eten.
-
21 April 2014 - 17:26
Wannes:
Voor mij ben je nog steeds de jeugdigheid zelve. De manen wapperend in de wind, de schoenen nat van de zeiknatte kwelder. En als je even terug hunkert naar je echte jeugd, kijk dan maar naar mij ;)
-
22 April 2014 - 16:37
Gonne:
Mooi!Heel herkenbaar! -
23 April 2014 - 23:43
Henkie:
Ja, na een bijzonder pijnlijke ervaring is iedereen een tijdelijke held.Totdat het blijkt dat de tijd elke held gemakkelijk weer inhaalt. Leuk stukje na alweer 5 jaar NZ! -
24 April 2014 - 15:45
Maartje:
Mooi geschreven weer! Ouderdom komt met gebreken, jeweettoch. De beste foto? Die van de zwaailap, zonder twijfel. Lekker smerig. -
24 April 2014 - 20:52
Thea :
Ik vind het, ook na vijf jaar, te pijnlijk om te lezen. In mijn hart blijf je ongeschonden.
-
27 April 2014 - 17:43
Peter:
Mooi omschreven relaas van 'n vervelende gebeurtenis, gelukkig heb je ook nadien toch nog kunnen genieten van andere details. Maar ook op de (tennis)velden in Westfriesland merken we natuurlijk dat 5 jaar later een ieder na z'n 50e levensjaar moet inleveren!!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley