Salve !!

Vanuit Cagliari rijden we in onze Fiat 500 naar het zuidelijkste puntje van Sardinie. Links de Thyrreense zee, en aan de rechterkant een paar brakke zoutbekkens, waarin flamingo's fourageren. De weg stopt bij een slagboom, parkeren, kaartje kopen, en aansluiten bij een italiaanse gids die ons door het Foenisisch-romaanse plaatsje Nora stuurt. Eerstejaars archeologie studentjes, lekkere meiden met bruine benen in korte broeken, mogen met kruiwagens de aarde wegkruien die bachelor studentjes in witte t-shirts van de stenen en rotsen vegen. De universiteit van Palermo ( wat op hun truitjes staat ) ligt letterlijk aan de overkant van de zee tegenover ons.
De sarraceense wachttoren op de volgende landpunt is opgebouwd met brokken waar eeuwen eerder een acropolis van de grieken naar Athene wees. Gelukkig steken de resten van een paar zuilen van andere tempeltjes nog fier af tegen de blauwe lucht met de dalende zon. Vooral de beleving, hoe op dezelfde plek, een stad een tastbare herkenning, en de bouwmaterialen van meerdere culturen door de eeuwen heen, hier met elkaar in een ruinestadje samen komen, en waar je gewoon door heen kunt lopen, is iets wat ik nooit eerder heb meegemaakt.
Cagliari als stad is voor mij een zootje ongeregeld, dat mijn hart steelt op het moment dat ik er in neerplof. Een wirwar van aanvoerwegen, de genoemde zoutmeren met flamingo's, petrochemische bedrijven en een malafide voetbalclub aan de outskirts, maar eenmaal in het centrum smelt je op de piazzas, en vind je verkoeling in de smalle straten van het castello, of langs de boulevards aan de waterkant. Via de Roma, de Garibaldi, Chiesa zus en zo, en overal terrasjes en koffiehuizen, de een nog mooier dan de ander.
Vandaag lopen Thea en ik, voor het eerst deze trip op schoenen in plaats van op slippers vanwege de stoere stadswandeling en het bergie op, bergie af gehalte, in een paar uur door de vier verschillende oude stadswijken, die vanuit de baai tegen de berg op lopen, en die gezamenlijk de oude stad vormen. Dat was nog eens een lange zin zeg. Maar het illustreert wel de mengelmoes die Cagliari is. Een oud palazzo, met dichtgemetselde vensters, met tientallen airco's is omgetoverd tot stadsziekenhuis. Een romeins theater is volgetimmerd met steigerpijpen en zitbanken, en alleen in het weekend open, inclusief voorstellingen. Het archeologisch museum staat vol met bronzen beeldjes, en veel brons gereedschap, inclusief de stenen mallen, die op duizenden lokaties uit de bodem van dit eiland zijn bijeengeraapt. En 's avonds hangen de bejaarden over de balustraden van de balkonnetjes de toeristen te bekijken, of maken met elkaar een praatje. Salve ! klinkt het steeds, als ik een kroeg of koffiehuis binnen kom, en arrivederci ! of ciao ! als ik weer verder ga. Vakantie in Italie is altijd feest. Gisteravond op een kerkpleintje, met een Apero spritz, voetballende kinderen, en een witgeel schijnsel uit de oude lantaarns, een uurtje zitten, alvast de geuren uit de keukens opvangen, vanaf een uur of 8 wordt het cena tijd. Daarna weer koffie, soms een grappa, en met een grijns op je gezicht in slaap vallen. Hier in Cagliari is het leven toch wel bijna ideaal. In de etalages van mooie kledingzaken staan design poppen met kleurige niemendalletjes, en om de hoek tonen alledaagse kledingzaken op van die treurige poppen al vestjes en truien voor de herfst en winter, terwijl het nu eind september nog dik dertig graden is. Ik zou wel benieuwd zijn naar een kerst in Cagliairi. Ik heb geen zin om naar huis te gaan, en geen zin en geen noodzaak om het leuker of anders op te schrijven, dan het is. Want het is juist zo leuk en lekker in Italie, omdat het daar is, zoals dat het daar is.
De chickies van Ryanair vliegen ons over de Mont Blanc (zonder loterijdit keer ) naar Brussel Charleroi. Firstborn Toon in de BMW staat al te wachten. Een fIjne Brusselse avond ( Bxl is nog steeds een bruisende stad ! Ganalenkroketjes en een puike paardenbiefstuk ) wordt natuurlijk afgesloten bij Suprabailly op de hoek van Baljuw en Simonis. Steeds zonder te weten of, en waar en wanneer, het een volgende keer wordt.