The House won't betray you

Met miljoenen mensen door elkaar krioelen, en toch in mezelf, op een terras zittend, op een laag stoeltje met een kopje koffie voor mijn neus, met de vingertoppen tegen elkaar : ontspannen. Vanaf het kunsteiland Naoshima brengen vier treinen mij in vier uur tijd ruim vierhonderd kilometer verder. Een boemeltje, een hippe sprinter met omkeerbare stoelen en met andere snufjes, de onovertroffen Shinkansen, en met een stadstreintje tussen Osaka en Kyoto. Alles op de minuut af precies op tijd. Alles duidelijk in Japanse lettertekens op digitale borden aangegeven, die zelfs een westerling kan lezen. Duizenden mensen, die netjes queuen op aangegeven plekken op het perron, waar de deur precies stopt, en waar velen binnen de minuut in- en uitstappen. Ook met koffers en met rugzakken. Op het station van Kyoto houd ik een taxi staande, de linkerachterdeur klapt automatisch open, ik noem het adres, en binnen een kwartier open ik het gehuurde kotje Shizuka An, dat de komende vier dagen mijn huis is. In een steegje aan de rand van Gion blijkt in 20 vierkante meter een oud huisje van vroeger alle moderne geneugten van nu te kunnen huisvesten. Inclusief een hardstenen badkuip, in de vorm van een overmaatse speciekuip, en verder met een goed bed, een keukentje, en zelfs met een mini tuintje, dat achter de rijstpapieren schuifdeur tevoorschijn komt. Een uurtje later komt zoals afgesproken Yuri Yamagochi langs, laptop in de hand, komt cash afrekenen, en geeft antwoord op alle vragen die we nog hebben. Maanden geleden heb ik deze studio via internet geboekt, en wat kritische vragen gesteld, en als antwoord gekregen: the house won't betray you ! En zo is het ook.

Vandaag maken we met een huurfiets een flink rondje langs een aantal tempels, en andere cultuurshit. Halverwege de middag sta ik aan de start van het filosofenpad, bij het zilveren paviljoen, en schuifel met duizenden mensen langs aangeharkt grintwerk, een berg zand in de vorm van een omgekeerde bloempot, en verlaat de tempeltuin met mijn muze over het pad van bezinning en zingeving. It's a perfect day for a walk to Sheep ! Daar kan Lou Reed nog een puntje aan zuigen. Waar ik voorheen Yoko Ono een enorme trut vond, die het talent van John Lennon hinderde, raak ik nu gefascineerd door de rust, en de aandacht voor het niets, die Japanners met elkaar als volk delen. In een week tijd heb ik nog geen mens met stemverheffing horen spreken, heb ik nog geen ouder gehoord, dat op zijn kind mopperde, of een mep verkocht.
Op het filosofenpad denk ik nog wat na over gisteren, toen Thea en ik al pratend met een japans stel naast ons aan de eetbar wat keuvelden, en de man naast mij in het restaurant mij een compliment maakte. "Mijn vrouw is lelijk, maar die van u is prachtig mooi."

Aan het eind van het smalle pad verdwijnen we weer in de mensenmenigte van Kyoto. Echte geisha's zie ik de eerste dag nog niet, maar deze zaterdag lopen tientallen dames in kimono door Gion om mooi te zijn, te knikken, en om gefotografeerd te worden. Sommigen met een plattegrond in de hand. Toeristen, ook van buiten Kyoto, meestal twee jonge vrouwen samen, flaneren door Gion, langs de oude theehuizen, de tempels en langs de kleine shops, als een bezienswaardigheid, voor wie het maar zien wil. En 's avonds flaneren ze weer door de smalle Pontocha-dori, of langs de oever van de Kamogawa River, en verdwijnen weer in de menigte van de duizenden mensen die daar deze zaterdagavond rondhangen, en rondzingen als het geluid van miljoenen IJsselmeervliegjes.

**************

Kon ba wa !

Na twee dagtripjes komen Thea en ik nog even terug voor een mooie laatste bonte avond in Kyoto. Het wordt met de dag warmer, en ondertussen is het elke middag een aardig eindje in de dertig graden. Zakenmannetjes blijven met rechte rug in het pak de stad doorkruizen. Schoolkinderen houden hun spencer en wollen kniekousen aan. En kimonodames deppen met een tissue de bovenlip, om het zweetsnorretje door de pancake te deppen. Wat de dagtripjes betreft. Voor de eerste naar Nara moet je maar even surfen naar thea.waarbenjij.nu. Nara was voor mij een geweldig uitje, met een Alpe d'Huez beklimming omhoog tussen tamme herten en bambie's, naar mooie houten tempels, en buddha's en aflaten en heilig water à la Lourdes, aan het einde van de zijde route. En voor het leugenachtige verhaal over onze Zen Night at the Buddhist Temple kun je vast wel tips vinden op Google of op Tripadvisor onder : A Wonderful Experience at Kyoso-san. Deze tweedaagse valt meer onder de categorie van een onvergetelijke dagtocht, met duizenden aziaten naar het katholieke Volendam, maar dan met duizenden rijke blanken naar het mystieke geloof van de spleetogen. Enfin: het leverde mooie fotootjes op ...

We gaan het maar eens over vrouwen hebben. In de bijna twee weken dat ik hier ben, heb ik letterlijk duizenden vrouwen diep in de ogen gekeken. Praten met ze is lastig, maar met aanstaren en indelen heb ik toch een goed beeld gekregen. Houd je vast. Van al die duizenden, kan ik er nog net geen tien aanvinken met een hoge score. Vanavond trof ik nummer negen. De kokkin van het eethuis waar ik at. Strakke witte schort over een kimono met een obi op de achterzijde die door de strik van de schort in toom wordt gehouden. Pikzwart haar, met kleurige klemmen, en een lok langs haar ogen, een sensuele mond die veel lacht, en met amandelvormige ogen die me vrijmoedig aankijken. De rest van mijn top tien heeft soortgelijke uiterlijke kenmerken. De doorsnee japanse vrouw is voor mij te klein, heeft geen kont en geen tieten, en is te bescheiden om oogkontakt, laat staan een praatje, te maken. Oude vrouwen zijn geweldig. Ze lopen krom, hebben een charmante uitstraling, worden door iedereen met respect omgeven, kijken pienter uit hun ogen, en komen met gebarentaal vaak verder, dan jongere vrouwen met hun steenkolen engels. De hele horde schoolmeisjes ( Herro Mister !) vallen buiten deze damesdeterminatie, maar net iets oudere wichten verdienen een aparte beoordeling, door de idiote dingen die zij dragen. Bretonse shirtjes met witte wollen ijsmutsen, bij dertig graden. Rode blossen op de wangen, bovenop de witte pancake, die clownesk aandoen. Vrouwtjes (ik haat dit woord, maar het is niet anders in dit geval) op een avondje uit met gekleurde lenzen, met gigantische valse wimpers, en met kanten jurkjes, die in Holland alleen nog op het Waterlooplein te vinden zijn. Ik kijk mijn ogen uit. Ook trouwens naar het haar en de kleding van jonge mannen die een avondje uit zijn, maar daar gaat het nu niet over.... japanse vrouwen zijn een bron van verwondering, ontroering, om te lachen, uit te lachen, en soms van wow ! Overigens zie ik hier best veel europese mannen met een japanse chick, dus voor de rest weet ik het niet, of zal ik het wel weer mis hebben.

Als culturele knock down van Kyoto cruisen we voor half geld ( laatste uur voor sluitingstijd ) langs de mooiste archeologische potjes, beelden, warrior kleding, kimono's, en de allervroegste striptekeningen op een rol, door het koele, coole Kyoto National Museum. Vergeet het van die meisjes en vrouwen maar, en kom naar Kyoto, snuif de cultuur op, drink en eet langs de oevers van de Kawa River, loop en fiets door de wijken met lage houten gebouwtjes en theehuizen, en snuif even aan de kippies van allerlei pluimage die je tegen komt.