kwik en flupke en het derde wiel

"Pas op, want er zitten hier wespen hoor !" hoor ik van een grijzende vrouw op de balustrade van het logies waar ik zojuist ben aangekomen. Aangeland in een soort Bio vakantie oord, een Nivon natuurhuis, een rustieke blokhut, bij een oude boogbrug over het riviertje Le Cure in de Morvan. Ruim een half jaar geleden geboekt via de Volkskrant, voor nog geen 700 euro voor bijna een week half pension, met een wijnarrangement erbij natuurlijk. Gastvrouw Ann schenkt me joviaal een flinke bel witte wijn in. Toont ons wat later een ruim kelderappartement aan de rivieroever, met bruisend stroompje voor de deur, een stapelbed naast onze spiraal dubbelaar en nog een klapbed in het woongedeelte. "Een zespersoons chalet, helemaal alleen voor jullie tweeën, de komende zes dagen". Klokslag 19 uur schuiven alle Volkskrant stelletjes de eetzaal binnen, ieder aan een eigen tafeltje, voor de avond maaltijd. Omdat de kok zijn vrije dag heeft, eten wij fondue Bourguignone, kip, varken en boeuf, in olie, met brood en rode wijn, genereus uitgeserveerd door onze gastheer van de week, en avonturier van dit " Ik vertrek " gebeuren, de noordhollander in blokjesshirt met korte mouwen, de wijnconnaisseur van midden Frankrijk, the man who followed his dream and his mission, Huub.

De dagen die volgen zijn een soort toneelstuk, waarin we zelf een bijrol spelen. Ontbijt regelt Huub, de was doet Ann, en de ochtend en avond maaltijden worden door een franse kok bereid, shaggie in de mondhoek, steevast met een laffe saus geserveerd, moeiteloos met een goede afdronk weggespoeld. De hoektafel is het onbetwiste domein van de grijze wespenvrouw, en van haar damesliefde ("Zijn jullie zussen ?") en van een derde wiel aan de wagen, die zij op sleeptouw hebben meegenomen, die de nachten alleen moet doorbrengen in een sneu kamertje in het achterhuis. Mijn eigen babbel Thea regelt het voortschrijdende contact rond de maaltijden met onze medereizigers, en loopt overdag op witte, roze en blauwe pillen braaf haar kilometers naast, of kort achter me. In de uurtjes die resten lees ik een ondeugende roman van Oek de Jong, de dagboeknotities vol rake one-liners van C. Buddingh' ( een slecht gebit is altijd nog beter dan een slechte prothese !) en een fijn kort verhaal over een jonge vrouw in Het Café van de Verloren Jeugd, in Parijs, dat me sterk aan Jojet van der Schaal doet herinneren.

Hoogtepunt van die eerste 6 dagen is het besluit dat 5 wel het maximum is, en een tweetal langdurige bezoeken in en rond de basiliek van Vezelay. Wat een beestachtig mooi ding is dat. In de omtrek van minstens 20 kilometer is het de krachtigste magneet, waar ik de laatste jaren door ben aangetrokken. De groene steile helling op de kop, en het valse plat door het stadje omhoog, naar het portaal, is echt onweerstaanbaar. Als we de volgende dag ( pilletje blauw-wit-roze) een rondje door de heuvels maken, voel ik op afstand de trekkracht. Compostela bereiken is een kwestie van de blik op oneindig en rustig 2000 km dóórstappen, maar loskomen van Vezelay is andere koek. Dank zij de grijze dames en hun derde wiel, en dank zij de vochtige blokhut die Chalet du Montal heet, lukt het ons toch. We tikken het restant bedrag af ( zelfs het pinapparaat werkt traag, en lijkt last te hebben van een oneindig ver verwijderd wifi netwerk) en slingeren langzaam de Morvan uit, op zoek naar nieuwe avonturen. Op naar het zuiden, snakkend naar frisse lucht, op naar het Lac du Vassivières !