Unterwegs

Twee lange dagreizen om van noordwest naar zuidoost te trekken. Het begint al op de Houtribdijk. Dan de Veluwe. Alles maximaal 80. Het nieuws op de radio dat een vrachtauto op de A12 bij Arnhem door de vangrail is geschaard, en tussen Ede, Barneveld, Apeldoorn en de Betuwe tot een enorm verkeersinfarct heeft geleid had al een signaal moeten zijn, maar de goede vakantiestemming overheerst. Dan maar over binnendoortjes via Tiel en Venlo naar de Linker Rheinische Autobahn. Vorsicht ...... Staugefahr ! Dan maar via Köln naar de Rechter Rheinische Autobahn. Nicht viel besser. Tussen Frankfurt en Neurenberg rijden we op een drukke autoweg, met versmalde stroken naar het Oosten, terwijl een voortdurende file van aankomende dalende vliegtuigen op onze baanhelft lijkt te gaan landen. Tegen de avond stranden we bijna 100 kilometer ten noorden van München in een buitenwijk van Ingolstadt am Donau. Tussen fabrieken, benzine stations en een Erotik Markt overnacht ik in Hotel Ammerland, waar drie kleine repro beelden van Paaseiland in flikkerend wisselende neonkleuren voor een fremdartig romantische Ûmgebung sorg tragen. Op de kaart van Wirthaus zum Pauli, ingeklemd tussen een luidruchtige zuivelfabriek en een nog meer luidruchtige provinciale verkeersweg, lees ik op de menukaart een veelheid aan typische Bayerische Speisen und Getränken. Ik kies voor iets met Kalb- und Schweinbraten, met een paddestoelen saus en met twee grote meelballen, waar ik de hele nacht nog plezier van heb. Op naar de tweede dag !

We rijden over riante 6 en 8 baans wegen naar de Beierse hoofdstad, en verder over de ringweg naar het zuidoosten. Wir schaffen dass ! Borden met landenaanduiding A en I moeten ons snel naar, en door, de Alpen leiden. Maar als verderop de 6 baans weg nog in aanbouw is, en als 4 versmalde stroken met giga vrachtwagens op weg naar SLO, naar H, naar SRB, naar RO, naar TR en weet ik waar naar toe de zaak ophouden, zakt de stemming, en loopt de koolmonoxide concentratie snel op. Bij de grens tussen Duitsland en Oostenrijk kunnen wij met bjna 60 in het uur doorrijden, maar bij de tegenliggers zie ik rijen auto's staan met achterkleppen open, spiegels onder de auto, en veel politie die met mensen met een zekere zuidelijke uitstraling in gesprek zijn. Wir schaffen daß. Met een gangetje van ruim honderd in het uur lijkt het op te klaren als vrachtauto's en pensionado klapkarren, caravans en campers rechts afslaan naar de Brennero en naar Verona, maar dan stroomt het ook in onze rijrichting via Salzburg naar Villach al weer snel vol. Met een verse Oostenrijk sticker op de voorruit blijkt het aan de sticker uitgegeven geld al uitgegeven aan vers gestorten asfalt, voordat wij er overheen kunnen rijden. File tuffend door de Tauern Tunnel en door een tiental andere Alpentunnels maken we ons op voor het volgend verkeers- en hartinfarct: De Karawanken Tunnel. Deze grens overgang tussen Oostenrijk en Slowenië blijkt een filetunnel van bijna 8 kilometer, met een beperkt aantal kassa's aan de noordzijde (wachttjd 30 minuten) en een giga rij terugkerende vakantiegangers aan de zuidzijde van 13 kilometer, waar wij vrolijk zwaaiend vanuit de tunnel de wachtende Schengen Bruders op de vangrail toezwaaien uit ons autoraampje.
Met nostalgische herinneringen aan Bled, aan Ljubljana en aan mijn eerste vliegvakantie met mijn vader, pakweg 45 jaar geleden, tuffen we over Sloweense wegen in de richting van Kroatië. Zaterdagmiddag, tussen 3 en 5 uur, hebben we alle tijd om, samen met duizenden andere toeristen op weg naar Istrie, eens goed de berm te bestuderen van een tweebaansweggetje over een heuveltje van een paar honderd meter hoog, waar echt geen ruk te beleven is. Na een paar uur zien we in de afzink van het heuveltje een tweetal oorzaken van deze slakkenreis. De grens controle van Slowenie naar Kroatie gebeurt grondig en minutieus. Vooral of de Slowenie sticker wel is betaald en juist is bevestigd op de voorruit. De tweede controle betreft de paspoortcontrole tussen deze twee voormalige Yoego-Slavië provincies, en het trekken van een bonnetje voor de Kroatië péage snelweg, om goddomme nog een keer te gaan betalen, om over een weg te mogen rijden, die ik de afgelopen tien jaar vanuit mijn EU belasting al tien keer heb betaald bij de aanleg. Wil ik een keertje een koolmonoxide neutrale vakantie houden door niet te vliegen, dan maken die europese lidstaten het wel erg moeilijk om over de weg bij ze op bezoek te gaan. Heel binnenkort meer over die heerlijke Istrische zeekust met pittoreske dorpjes en strandjes, en hartstikke goedkoop eten en drinken, dat ik allemaal, in de diepte, met een kopergekleurde zon in een helderblauwe lucht, en een uitnodigende zee met bootjes, door de auto voorruit, voor me zie liggen.