im Diskredit

Vijf jaar geleden filmde Woody Allen in Parijs een sprookje waarin hij zijn alter ego, een wat levensblije blonde amerikaanse schrijver, met een grote neus, na het slaan van de klok van middernacht, in een antieke auto laat instappen die hem naar feestjes en café's brengt, met schrijvers als Hemingway, met schilders als Picasso en Dali, en met filmers als Buñuel. De natte droom van Woody zullen we maar zeggen. Hetzelfde superieure gedrag, van vereenzelviging met de goden, het doorgronden van de werkelijkheid, het afzeiken van normen en waarden die niet de eigen zijn, dat Arnon Grunberg wekelijks, na het lezen van de Süddeutsche Zeitung, met de Volkskrantlezers wil delen. Over het leed van de Joden, de domheid van de Hollanders en de interessante mensen waar hij allemaal mee luncht. Arnon moet stoppen met zijn voorpagina gezwets. En met zijn rubrieken elders, en zeker met zijn sexrabbijn lesjes op de achterpagina van de Volkskrant. Hij lijkt mij zielig, en hij moet zijn overleden demente dooie moeder niet verwarren met het beeld van de ideale vrouw. Hij hoeft zijn verongelijkte demagogische machtstrijd op het gebied van literatuur, filosofie, politiek, en de door hem beschreven waarheid in het algemeen, niet openbaar te maken. Beperk je tot boeken schrijven, die kan ik lezen, of niet. Er is teveel Arnon die ik ongewenst lees. Arnon moet exit. Misschien kan hij beter investeren in een relatie met een leeftijds- en zielgenoot, dan poetisch uitweiden over een niet identificeerbare geliefde, die naar mijn idee niet meer is, dan nu en dan een jongedame op zijn pad, die mogelijk alleen maar op zijn status of zijn geld uit is.

Terug naar het jaar 2011. Op het hoogste punt van de Rue du Bac heb ik rond een donkere middernacht een filmopname van Midnight in Paris zien vastleggen, in het pikdonker, met rook, met antieke auto's, met het afscheid van man en een vrouw, die verdwijnt in de nacht. Toen ik zojuist de film op teevee zag, beleefde ik een wirwar van deja vu's waarin de tijd het tikken losliet, waarin de jaren niet tellen, en Parijs het universum is. Daar op het Place Dauphine, het terras van restaurant Paul, voor de etalages van de bakkerij met dezelfde naam, het meisje in haar geel/zwart gestreepte legging, uit Me Before You, die mijn hormonen opjaagt. Parijs is een magneet.

Het vorige weekend was gevuld met nostalgie, met twee oude vrienden, die ik ken, van toen ze nog korte broeken droegen, die jaloers waren op de haren die over mijn oren groeiden, die nu geruite petten dragen om het felle zonlicht en de kale knarren te lijf te gaan. We wandelen door Enkhuizen, eten sushi, en gaan naar een concert met CSN&Y. Dat was vorige week. Het weekend van nu is gevuld met een vrijdag van een uitvoering, en aansluitend ter ontspanning twee films. Le Confessione en Midnight in Paris. Donatella is een italiaanse juf die in Enkhuizen in een leslokaal van de seniorenschool haar geboortetaal aan nieuwsgierigen leert. Zij leidt de film van vrijdagavond in. Een kapucijner monnik, twee bloedmooie actrices, en een internationale cast van acteurs spelen in een fascinerend schaakspel over een dreiging die geen naam krijgt, maar die wel als een donkere wolk boven de film hangt. In een prachtig hotel aan de voormalig oostduitse waddenkust, waar de zon niet boven zee ondergaat, maar waar de zon uit de zee tevoorschijn komt, en zo de nacht verdrijft. Zwoele zwembad shots met Connie Nielsen, die traag onder water zwemt, en aansluitend sfeervol met haar badjas in de weer is. Confessioni is een film om heerlijk bij weg te dromen.

Als de jongens in de buurt waren, zouden ze nu over censuur beginnen, en bij verre afwezigheid van die gasten, moet ik mezelf beperken tot enige zelfcensuur, dus dit stukje houdt nu abrupt op ....