Paúl

Je moet het eigenijk niet zo zwart-wit zien. De kloof van Paúl en de rechter knie van Thea. De knabbelvisjes in de zwemvijver doen zich te goed aan nagelrandjes, aan teenkloven, en aan littekenschrammetjes, en geven een tintelende zwakstroomsensatie aan mijn voeten terug. En groque, daar moet je voor oppassen, ook al zeggen ze dat het punch is. Dat is de groque variant als ze er een vruchtensmaakje aan toevoegen. Goed, nu eerst de langere versie, en dan pas de fotootjes bekijken !
San Antão is eigenlijk niet meer dan een flinke rotsige klomp in de diepe Atlantische Oceaan, ruim uit de kust voor Senegal en Mauretanië. In die klomp zitten scheuren. Daar speelt het echte kaapverdiaanse leven zich af. In de mooiste kloven lopen van de hoogste rotspunten allerlei paadjes, diep en steil, naar beneden, die eindigen in een paar terrassen boven zeeniveau. Daar liggen de dorpjes, daar rijden collectivo's en daar rijden aluguers, meestal een Toyota HiLux met een achterbak, waarin mensen, water, suikerriet of geiten worden vervoerd. Of alles tegelijk. Brutale chauffeurs durven hun lading hoger in de kloof af te leveren, noemen zich dan een privat aluguer of taxi, en rekenen dan het driedubbele tarief.

Wandelaars als wij zijn halverwege al tevreden, maar de die hards gaan tot de top, en klauteren dan te voet naar beneden. Van hot naar her. Tussen pakweg 10 en 16 uur is het hot. Lopen is op zich al best hot, en gaat altijd op weg naar her. De linkerknie van Thea laat zich dit alles welgevallen, maar de rechterknie heeft een eigen mening. Die knie vindt knabbelvisjes, busjes, en terrassen met witte wijn duidelijk leuker dan kloven, of die nou naar her gaan, of van hot komen. De mooiste en meest bekende kloof is die van Paúl, aan de noordoost kant van San Antão. Wij hebben een fijne Villa Banana gehuurd, ergens halverwege die kloof, en kijken vanuit het slaapkamerraam naar fruitbomen rondom, naar de zee diep beneden, en naar hoge rotswanden tegenover en boven ons. Heerlijk. Diep uit het dal hoor ik nu en dan een haan kraaien. Daar is het dorpje Villa de Pombas, met een barretje, een dispensary, en een halte voor busjes en aluguers. We lopen over steile rotsen en geitepaadjes naar beneden, ruiken alcohol, en gaan een hek binnen. Aan de ene kant ligt een grote berg stengels rietsuiker, en centraal een vuurplaats met daarboven een Lambiek. Een man houdt voortdurend een oog op het destilaat dat vanuit de Lambiek via een koelfilter in een grote glazen kruik druppelt. Jonge groque is meer dan 43% en helder van kleur. In een schuurtje met houten vaten staat oude groque te rijpen tot ze aromatisch en lichtbruin van kleur wordt, en meer naar 38% neigt. Illegale grogue bevat naast ethanol wisselende hoeveelheden methanol, en dat is écht rotzooi voor je lever. Niet drinken dus. De combinatie van legale groque en de linkerknie van Thea maakt me blij, en die van de illegale groque en de rechterknie geeft hoofdpijn. De liefdesjacht is hoogvliegerij, lees ik als opdracht in een boek van Gabriel Garcia Marquez. Prachtig, wreed, en hard beschreven, zoals de inspannngen op Cabo Verde. Op een wandeling eerder sneerde ik Thea al toe, dat dit toch wel de laatste Expeditie Robinson eliminatie is, die wij na 125 jaar samen beleven. De top van de Cova de Paúl is pure hoogvliegerij. De liefdesjacht heeft gewonnen.