Het Praia Plateau

De Portugees bij Residencia Jenny in het stadje Mindelo is de eerste die ons waarschuwt. Dikke Katia van de hotel Santa Maria receptie doet er nog een paar schepjes bovenop. Pas op voor gedoe op het Praia Plateau. Het oude centrum van de hoofdstad ligt op een zuidelijke rotsrand van Santiago, pal aan zee. Niet groter dan drie voetbalvelden achter elkaar. Een lange straat zonder verkeer loopt van het doel van het ene veld, naar het andere doel, drie velden verderop. Evenwijdig aan de hoofdstraat lopen nog vier of vijf autostraten, waar voortdurend vanuit vaalgekleurde taxi's wordt gesist om klandizie. Collectivo's husselen reizigers en locals aan de buitenring van het plateau, om je uit de hoofdstad weg te lokken. Het Plateau van Praia is onveilig als het donker wordt. Ga niet alleen de donkere dwarsstraatjes in, blijf in de verlichte hoofdstraat van Het Plateau, en pas op voor opdringerige mannen.

We zijn in Afrika. De sfeer lijkt op die van Via di Pré, waar Ilja Leonard Pfeijffer zijn VPRO documentaire maakte. Blanken zijn opeens blank, en Kaapverdianen zijn hier donker. Vreemd eigenlijk. Voor de zekerheid kiezen we voor bar Sofia, om de hoek van ons hotel op Het Plateau. Goed eten, koele bries, tapbier voor een euro, en in de hoek van het terras een teevee scherm waarop Benfica en Porto de voetbalklassieker van het jaar spelen. Eén dag vóór Ajax tegen Feijenoord in Amsterdam. Uit een kapperszaak op een andere hoek klinkt hard geschreeuw. Mannen kijken in voetbalshirtjes naar dezelfde wedstrijd. Drinken bier, lachen, duwen en zingen, terwijl de kapper rustig doorgaat met zijn werk.

Vanochtend zit Katia nog steeds achter de receptie, alsof ze vannacht niet weg is geweest. Het Plateau is op zondag uitgestorven. Er is een kleine supermarkt open, en een quincaillerie, die zoals overal ter wereld ook hier wordt uitgebaat door een chinese familie waarvan de oudste zoon aan de toonbank lusteloos met stokjes in een plastic bak met noedels zit te poeren. Wij durven overdag best van Het Plateau af, naar beneden. Een kleurrijke trap met een scherpe pislucht brengt ons in de benedenstad. Aan de rand van de markt beneden staan een tiental trotro's klaar, gesis en gemister, busjes die ons god-weet-ik-waar naar toe willen brengen. De markt in de benedenstad van Praia is als de markt in Accra. Stapels nieuwe en gebruikte schoenen, europese voetbalshirtjes, stalletjes met deo en nagellak. Een half uitgebeende koe hangt naast een geit in zijn vel klaar voor de verkoop, aan het dakje van de laadbak van een pick up. We kopen een echte meisjesjurk voor de jongste nicht van de familie, die gisteren geboren is.
Mindelo en Praia vergelijk ik als Nice en Accra. Waar we waren hing een maritieme sfeer, met wereldzeilers, en muziek uit alle windstreken. Waar we zijn aangekomen wordt gesist, wordt om knaken gevraagd, hangen sjofele mensen op straat, bij de hoofdingang van het ziekenhuisje, sluiten tralies de vensters van banken en winkels af, lopen bedelaars op straat, zetten jonge invaliden hun gammele rolstoel dwars op straat klem voor je en vragen om geld. We zijn in Afrika. We lopen tot zee, waar een gammele jetty als springplank voor showduikers dienst doet, en waar verderop jochies met kruisnetten vis proberen te vangen in een vies stroompje, dat vanuit de stad naar zee stroomt.