Tarrafal, take two
Door: Paul
Blijf op de hoogte en volg Paul
04 April 2017 | Kaap Verdië, Tarrafal
Na alle fysieke inspanningen van de afgelopen weken, en de intensieve survey van de Kaapverdiaan in het algemeen, en de locale keukens en talloze bars in het bijzonder, komt in deel vijf van dit reisverslag het ultieme reisdoel in beeld. Met een klein zwart huurautootje cruisen we over Santiago, drie keer zo groot als Texel, op weg naar weer een Tarrafal. Hier wonen meer mensen, zijn meer dorpjes, vliegen meer vogels in de lucht, en staan meer soorten vis op de menukaart dan ik ooit gezien of gegeten heb. Aan de kades dobberen houten sloepjes. Verder in zee liggen grotere vissersboten voor anker met kreeftenkooien op het achterdek. Stevige dames met gekleurde omslagdoeken om de heupen houden een oogje in het zeil, of verhandelen meteen de versgevangen vis, die in grote hoeveelheden uit zee wordt gehaald. Enorme dorada's, tonijn, barracuda, inktvis en schaaldieren, manden met veelkleurige vissen die ik nooit eerder gezien heb. De vis wordt niet met ijs verwerkt maar meteen op het strand schoongemaakt en verhandeld. Mannen hangen rond en vrouwen regelen alles luidkeels. Honden en katten hangen overal rond om het afval van wat overblijft te jatten.
Onderweg naar het noorden passeer ik kleine dorpjes, met gekleurde kerktorentjes en met mooie vergezichten. We landen in Tarrafal, met grote en kleine baaitjes waar hoge blauwe golven soms rustig en dan weer ruig op het gele strand en de rotsen stuk spatten. Hotel Tarrafal is een ghosthotel, met klapperende luiken en een leeg zwembad. De tegeltjes uit de wand van het zwembad kletteren bij een stevige winvlaag op de zwembadvloer kapot. Nieuwe hotels verschijnen tussen de hangouts, de baaitjes, en de vissersboten. Een uur of twee voor zonsondergang wordt het op het strand een gezellige mix van roodverbrande toeristen en surfende jochies met kleine zwemvinnen en piepschuimen surfboards. Ze peddelen tegen de golven in en zeilen mee op rollende golven, of springen met board en al van de rotsen voor een aanstormende branding. Met nog een paar dagen zon, zee en zwemmen voor de boeg is het ultieme doel van deze reis wel goed samengevat.
Vista Mar is een modern hotel tussen de oude boothelling en een paar bamboo hangouts van Tarrafal. Veel comfort in de slaapkamer en badkamer, en het echte Robinson Crusoë gevoel als je twee stappen het strand op kuiert.
Daar verandert de macabere sfeer van het strafkamp net buiten het dorp, waar dictator Salazar in 1936 opstandige Potugezen in het gareel hield, en waar twintig jaar later hetzelfde kamp nog eens goede diensten bewees, om neokoloniale protesten van Kaapverden, Guinesen en Angolezen te straffen, niets aan. Het is erg maar waar. Luiheid en Laissez faire zijn leidend geworden deze laatste vakantiedagen.
Restaurante Buzio is een geweldig plaatselijk visrestaurant, waar een maaltijd voor twee net zo veel kost als één fles Vinho Verde. Niet veel dus. Na vandaag rijden we terug naar de hoofdstad, en vieren in Hotel Tropico Resort een 24 uurs Bonte Avond. Deze verzameling van Kaapverdische eilanden is volgens Thea niet haar favoriete eilandengroep, maar voor mij komt ie toch heel dicht bij het Nirwana gevoel van altijd maar mooi weer, het geisoleerde eilandgevoel, fantastisch eten, geen muskieten. Leven op een eiland tussen de keerkringen is misschien iets teveel van het goede om een oude dag te beleven, maar zo rond reizen en rond hangen op een tropisch eiland blijft een enorme opkikker waar ik nooit genoeg van krijg.
-
05 April 2017 - 09:13
Wannes:
Wonen op een eiland, het mooiste wat er is
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley