in het zand

"Als je even hier naast me komt zitten, dan zal ik je coachen !" zegt de vrouw in haar katoenen jurk. Grijs haar is opgestoken in een rommelknot. Ze zit diep op haar hurken, de jurk hangt wapperend omlaag tussen haar benen. Haar handen maken bewegingen in het zand, alsof ze het met twee handen opschept om te gaan drinken. Zand loopt als een zandloper tussen haar handen naar beneden. Ze herhaalt haar vraag, en mijn zoon gaat aarzelend naast haar op een houten bankje zitten. " Ben je geschrokken ? Wat voel je nu je die ring niet meer hebt ? Wat is je eerste gedachte als je bedenkt dat je deze ring nooit meer terug zult vinden ?" Een tweede jongere vrouw in een felgeel niemendalletje loopt op blote voeten rondjes om het aangeduide plotje zand, precies daar waar de ring een half uur eerder uit zijn handen viel. En spoorloos verdwenen lijkt. "Ik zat er gewoon een beetje mee te spelen, op mijn buik, in mijn stoel, en hij viel uit mijn handen. Hij moet hier liggen. Ik heb in al mijn zakken gevoeld, en in de omgeslagen rand van mijn broek. In mijn schoenen, dat ding kan toch niet weg zijn ?" "Ik zie dat je er van geschrokken bent, maar wat betekent het voor je om verder te moeten met je leven zonder je trouwring ?" Het gele niemendalletje zou de dochter van de therapeute kunnen zijn. Versterkt dat nog eens door te zeggen : "dat zoeken in dat zand is best een goede therapie " Ze luistert niet naar het gesprekje achter haar, maar beweegt zich als een soort Kate Bush langs de rand van het zandplotje en zoekt tussen de twee tafeltjes en de opzij geschoven stoeltjes naar iets wat moet glinsteren in de avondzon.
De obers van Witte komen vragen wat er kwijt is, of ze kunnen helpen en of we nog wat willen drinken. Een volle gebruinde dame met een donkere jurk, die langs haar schouders afzakt, en bruine welvingen in beeld brengt brengt, is begonnen met het afruimen van de tafeltjes en het afsluiten van deze zonnige dag aan het strand van Bergen. Als zij wat asbakken en glazen en servies heeft weggebracht, komt ze weer terug en buigt zich diep naar mij voorover, jawel, en geeft mij een groen en een oranje zandzeefje, om beter te kunnen zoeken. Samen met de radeloze blik van mijn zoon van 34 jaar, en het meezoeken van een baby van 14 maanden naast mij, krijgt dit hele avontuur iets jeugdigs, iets spannends. Ik voel mij weer vader van de kinderen, en zoek mee naar iets wat nooit gevonden zal worden, met vreemde mensen om mij heen, die zich spontaan op handen en knieën laten zakken om mee te helpen. Tussen de twee buurtafeltjes en de omgekeerde stoeltjes ligt nu vier vierkante meter maagdelijk zand om minutieus bevoeld te worden. Uitbater .... van Witte komt met een plastic grijze bladhark aan, waarmee de zoekers één voor één strakke patronen in het zand trekken. De helpers beginnen zich te verdelen in twee kampen, de denkers en de doeners. Of misschien wel in drie, als je de dromers meerekent. De denkers gaan op zoek naar een metaaldetector in de stad. Op dat moment is het zandplotje al enkele keren met de hand doorzocht. Met de telefoon is een golddigger uit Alkmaar bereid gevonden, om met zijn detector mee te zoeken, als hij wordt opgehaald en teruggebracht. De dromers, bestaande uit het niemendalletje, de baby en de therapeute zijn opeens klaar met de coaching, onder het mom dat de baby het te koud krijgt, en vertrekken uit het zicht, tegen een ondergaande zon boven de branding. Langzaam wordt het wat mysterieuzer en kouder op onze zoekplek. Bij de eters achter het glas worden de olielampen aangedaan, tingelt het servies en glaswerk, en wisselen verbale aanmoedigingen en besmuikt uitlachen elkaar af. Mijn zoon maakt vooral opmerkingen over de snel intredende duisternis, en spreekt ons en zichzelf moed in, dat de man met de metaaldetector ook in het donker de ring binnen no time gevonden zal hebben. Mijn vadergevoel gloeit, terwijl mijn handen door het koele zand handpalm voor handpalm de boel aftast. Twee vrouwen uit Bergen hebben zich bij de doe ploeg gevoegd. We praten over het huwelijk dat onder onze handen in zand uiteenvalt. Over het dubbele van deze zoektocht, over lekker bezig zijn aan de zandtafel, ook als de baby er niet meer bij is. De hark blijft strepen trekken, soms recht, soms golvend, als in goudgeel haar, dat oneindig gekamd wordt. De bruine welvingen komen melden aan de obers dat de wc's nog moeten, en vraagt of we nog iets willen drinken. Als we ons langzaam voorbereiden op een professionele golddigger bij maanlicht, zegt Manon "daar is ie, ik heb hem !" Op een plek waarvan we al twee uur zeggen waar hij moet liggen, haalt ze met haar hand onder het zand vandaan, met een grote grijns de ring omhoog. De eters achter het raam klappen luid en steken duimen op. Zoon geeft Manon een knuffel en legt nog eens uit dat de ring, die gesmeed is uit het goud van oude hongaarse generaties, veel meer is dan alleen de trouwring die hij is, en dat de vondst hem daarom erg blij maakt.
De golddigger die nog onderweg is, wordt afgebeld, en even later zitten de denkers en de doeners met beerenburg en muntthee in een kring na te genieten van het avontuur. De volle maan komt vanuit het land over de duinenrij aanschuiven, en verlicht onze terugweg over het strand naar de bewoonde wereld. Het sprookje is goed afgelopen. En denkers drinkers muntthee, en doeners drinken beerenburg.