Cykeltur

Vroeger, toen schepen van hout, mannen van staal en ballen van leer waren, toen waren er nog wielrenners die met een reserveband op hun rug geknoopt, en een fles water op het frame geklikt, de hoogste bergen bestormden. Vandaag was dus zo’n dag. Met opgetrokken sportkousen stap ik om tien uur de fietsverhuur binnen. Ik ruil mijn rijbewijs voor een dag om voor een fiets met drie versnellngen. Vul zelf met een ouderwets carbon papiertje de documenten in, en noteer het framenummer op de huurovereenkomst. De uitbater van de Cykel Shop spreekt wel wat engels, maar kan zelf geen letters of cijfers op papier zetten. De vrouw gaat de was doen, en ik ga spor-ten. Op het dorpsplein van Helsinge wapperen alle vlaggen strak naar het zuidoosten, en daarom kies ik voor een rondje tegen de klok in. De bomen van het bos van Gribskov zullen hopelijk het leeuwendeel van de vlagerige noordwester breken. In de aanloop naar het oerbos gaat het voor de wind langs boerderijen, weilanden en meertjes. Talingen, ganzen en pleviertjes dobberen en dribbelen mee met de bewegingen van het onrustige water. Donkere wolken drijven met me mee, halen me in, terwijl de vaart op de fiets er toch goed in zit.

Linksaf het bos in. Venijnig relief pijnigt mijn kuiten. Ik moet al snel mijn adem reguleren. Drie versnellingen is geen overbodige luxe in dit oerbos. Hoge richels ontnemen mij de adem, loofbomen leveren extra zuurstof. Asfaltpaden gaan over in eindeloos glooiende zandpaden, breed genoeg voor een tweewieler, uitgehard door de droogte van de laatste weken. Op mijn tocht groet ik alleengaanden en groepjes fietsers, in tenue, en wandelaars op leeftijd, met loopstokken. De laatste springen verschrikt tussen de bonen als ik “Hej” en “Undskyld” roepend met hoge snelheid van een bosrand afdender. Tot vijf keer toe passeer ik het treintraject van Hillerød naar Gilleleje. Op een klein stationnetje staan werkmannen in oranje kleding, die met elektrische zagen gemarkeerde woudreuzen gaan vellen. Dan fiets ik weer kilometers achtereen door het bos dat van loofwoud langzaam overgaat in een vlakker gebied met naaldbomen, waarin meertjes als schaatsvijvers oplichten. De schoonheid van dit bos wordt versterkt als een zeearend vanachter een bomenrij over het meertje komt aanscheren, en afbuigt tussen de bomen, als hij mij op de fiets ziet langs schieten. Wederzijds respect.

Het laatste deel naar de kust is meer open, met de noordwester op kop, maar ook met het verste punt op de radar. Koffiepauze op het stationnetje van Gilleleje, waar route 33 eindigt, en route 47 vertrekt. Koffie met carrotcake. En met een flinke klots vanillecreme. Een paar regendruppels verdampen, een zonnetje breekt kortdurend door tussen de wolken. De magie van de zeekust. Prachtig. Een tweetal slips hangen te drogen, als herinnering aan gisternacht, aan het bordje dat route 47 aangeeft. De kuststrook bij Rågeleje is na het oerbos van Gribskov het tweede highlight van deze Cykeltur. Bordjes linksaf naar Helsinge laat ik links liggen. Met de wind recht op kop fiets ik verder langs de noordkust van Sjælland. Kilometers achtereen, tot ik kan aanpikken op route 32. Met de wind in de rug gaat het verder, langs boerderijen, langs gallerieen en over glooiende korenvelden, in de richting van Het Eindpunt.
Zelfs de wind en de wolken kapituleren als de rit van 60K is afgelegd. Een vette Pølser met mosterd, remoulade en gedroogde uitjes pompen weer wat energie in de verzuurde kuitspieren. Thuis wacht nog een groen Tuborg biertje op mij. En een was die nog moet worden uitgehangen en opgevouwen.