Langste dag

Over de reis kunnen we kort zijn. De eerste vier uur rijden we nog tjokvol nostalgische gevoelens over glooiende Deense wegen. We rijden nog eenmaal langs het Fjord, over die brute brug naar Fynen, en onder mooie dreigende wolken door Jutland naar Tyskland. In de vier uur door Duitsland bekijken we stapvoets de ringwegen van Hamburg en van Bremen, pakken een pontje over de Weser, en voegen bij Oldenburg weer in. Over die laatste vier uur door Nederland wil ik jullie wat meer vertellen. Wisten jullie dat Oost Groningen eigenlijk heel veel op Denemarken lijkt ? Vanaf de afslag van de snelweg kom ik in een vreemde wereld. Politiewagens hebben opritten en afritten afgesloten. Provinciale wegen bestaan er nog niet. Oude stalen wegenborden doen mij denken aan de tijd van de voedselzoekers uit de randstad, die tijdens WO II op fietsen met houten wielen naar Groningen stoempten, zoekend naar eten. Handbeschilderde wegwijzers geven de richting aan naar Eemshaven, naar Loppersum, naar Usquert en naar plaatsnamen waar ik nog nooit van gehoord heb. We rijden met de auto over slingerende weggetjes, die niet breder zijn dan een fietspad, zonder enige markering. Enorme akkers worden door grote boerderijen afgegrensd van de volgende akker. Mooie hoeves, met oprijlanen, waar gemetselde poorten, met een zilveren lam, of een betonnen traktor de aard van het agrarische bedrijf verraadt. Dorpjes met grachtjes. Fraaie herenhuizen met gekleurde houten friezen, goed in de verf. Nergens een scheur of bouwval, terwijl we door het epicentrum van het aardbevingsgebied rijden.

In een dorpje dicht bij Loppersum stoppen we tegen acht uur 's avonds bij een kleine boerderij aan de Dorpsweg. Het is nog licht buiten, maar binnen is alles donker. Hier zijn vandaag mensen geweest want er staat een theepot met kopjes op tafel. De voordeur is dicht, en niemand reageert als ik meerdere keren de bel naast de deur luidt. We hebben toch een afspraak ? Ik loop achterom, tref de keukendeur gewoon open. "Volk !" roep ik, omdat me dat krek goed lijkt in deze streek. Geen reactie. Nogmaals bellen, en nogmaals roepen. Een enorme Vlaamse Reus houdt ons vanaf het graslandje voor zijn hok in de gaten. Krielkippen lopen keuvelend om me heen. In het donkere schuurtje staat achter een fiets het oude meubel dat we komen halen. Terwijl ik met het blad begin te sjouwen verschijnt een vrouw met een kind op haar arm op het pad. "Als u Heidi bent, dan hebben wij een afspraak. " "Moet de kast in die volle auto ?" Terwijl we verder praten over de sfeer en en het natuurschoon in deze uithoek van Nederland, wordt de auto opnieuw ingepakt met onze vakantiespullen, rond het kastje dat in de achterlaadbak is gezet. "Waarom komen jullie helemaal uit Denemarken ?" vraagt Heidi. Ik zeg dat we op de terugreis zijn van een lange kraamvakantie, en vertel haar dat we oma en opa zijn geworden. Heidi vraagt :” Jongen of meisje ?"

Nadat we alles hebben ingepakt, afgerekend en besproken, tik ik op de tomtom de Sintrale As in. High tech en Oost Groningen blijken geen vrienden te zijn. Het is een prachtige rit westwaarts, restaurantjes zijn gesloten, een supermarkt in Winsum blijkt om 21 uur net voor onze neus gesloten. Naast de kerk in Driezum is Snackbar Us Thús wel open. Het bordje op de deur "Welcome" meldt van 17 uur tot sluitingstijd. Gasten uit het café ernaast komen in Us Thús een patatje halen. Dat doen wij dan ook maar. Terwijl het jonge blonde friese meisje ons "Lekker eten" wenst, legt de uitbaatster in grote gebaren uit hoe je eenvoudig op de Sintrale As kunt komen. We verstaan haar niet, de uitleg en gebaren lijken op die van een Schiphol medewerker die een vliegtuig binnen loodst. We doen er ruim anderhalf uur over om in de buurt van Dokkum de oprit van de Centrale As te vinden. Met hulp van de tom tom van zoon Wannes op de telefoon gaat het opeens rap: snelwegen met nummers als N 913 en N 31 gaan via Leeuwarden en Harlingen naar de Afsluitdijk. Het blijkt bij de sluizen al Kerstmis te zijn. We melden ons digitaal af bij de familie en bezoekers die hebben meegereisd op deze kraamvisite. Het blad van het kastje blijkt niet van marmer maar van Ikea. Oost Groningen lijkt echt op Denemarken en op Zweden