Blooming Jacaranda
Door: Paul
Blijf op de hoogte en volg Paul
26 April 2016 | Nepal, Kathmandu
Na de aardbeving van april 2015 is er enorm veel beschadigd in en rond Kathmandu. Nu precies een jaar later, wordt er op veel plaatsen aan wegen rond de hoofdstad gewerkt. Niet zoals bij ons met afzettingen en vooral in de nacht, maar gewoon, als het zo uit komt. Bochten in berghellingen worden daardoor waaghals uitdagingen. Een waterdrainage aanleggen, betekent eerst een stukje bos omkappen om dagelijks duizenden zware lorry's, privebusjes, dieselpotten, brommers, ossenkarren en een enkele olifant om te leiden, maar het kan ook zijn dat, onaangekondigd, een road block van een halve dag wordt afgekondigd door de plaatselijke politie, die er dan doodleuk bij gaat staan, met een mondkapje voor, en naar de chaos gaat kijken. Een ritje van het zuiden in Nepal, naar Kathmandu, van nog geen 200 km, duurt dan zomaar meer dan 12 uur. Wij zijn die ochtend goed bijtijds uit Chitwan vertrokken.
Intermezzo Wildlife. Tamme Rhino: badderend in de rivier naast het hotel, en grazend aan de oever. Tientallen olifanten, allemaal getraind als badolifantje, of om een ritje met 4 personen op te maken. Gaviaal: van horen zeggen: te zien tijdens de kanotocht. Indische neushoornvogel: wel horen ratelen, maar niet zelf gezien. Andere vogels: beperkt. Andere enge beesten: geen
Om in de hoofdstad te komen moet je eerst uit het laagland van het zuiden naar de Kathmandu Valley omhoog klimmen. Met duizenden andere auto's, met medereizgers die steeds willlen roken, willen plassen, of over hun nek gaan, en met een treurig makende wereld van gelukszoekers langs de weg. Toppunt is wel een in een zwarte lap gehuld vrouwtje, die met dunne polsjes en wat stro op haar vuilnishuisje een vuurtje wil maken om haar dagelijkse eten te maken. Tussen twee granietblokken verderop langs de weg, zodat auto's niet naar beneden kunnen vallen, liggen wat lappen, die samen haar slaapkamer vormen. Eco-toerisme, ver over het randje van de menselijke waardigheid.
Als wij zelf tegen de avondschemering ook moe, verstoft en vies zijn, zakken we langzaam af in de Valley, en ben ik geschokt over hoe duizenden mensen langs de stofrand van de hoofdweg proberen te overleven. Ongelooflijke steenbergen gaan aan mij voorbij. Soms nieuwe baksteenhopen, waar de lettercode van de bakfabriek nog in staat. Vaker zijn het puinbergen van oude bakstenen, die al of niet worden aangepakt voor een tweede gebruik. Ik zie half ingestorte huizen, met stalen stangen die in de schemering uit de begane grond omhoog steken, wachtend op de bouw van de eerste verdieping, die er mogelijk nooit van komt. Vrouwen met een donkere huid, en vuurrode saris's en dito lippen, een dikke tika hoog tegen de haargrens, zitten in groepjes rond een waterpunt. Flessen en emmers worden overal gevuld, en liggen bij duizenden achter gelaten langs de weg. De smog boven de stad is goor, en prikkelt mijn ogen en mijn neus. Op de donker wordende ringweg hebben tegenliggers geen lichtbundel, maar hooguit een mistige halo, die in het niets schijnt. De sfeer slaat om van mistroostig macaber naar "we geven de moed niet op" als we de oude Thamelwijk inrijden, die het domein is geworden van toeristen, en van hikers en hippers, die zichzelf net iets meer vinden dan lokale uitbaters en groeptoeristen, waar ik me zelf toe reken.
In twee dagen Kathmandu kunnen we niet veel meer dan de highlights bezoeken. Ik zet mijn antenne op een andere frekwentie. Probeer de smog te negeren. Zie best de beschadigingen die precies een jaar geleden deze stad hebben getroffen, en ik zie met genoegen met welke rust, en met welke beperkte middelen, de stad weer in en uit de steigers probeert te raken. Pashupatinath is een boeiend schouwspel in de ochtenduren, net als de wandeling die daar op volgt, via een geweldige hindu tempel, waar we even naar binnen mogen gluren. Puur en spiritueel. In de sfeer van Thea's nieuwe verzameling (kunstwerken en monumentale gebouwen in de steigers ) is het geen verrassing dat de grootste stupa van de stad in de latex grondverf staat, en dat "de toren met de ogen" daarboven ( De Bodnath ) helemaal uit het zicht is verpakt in kunstig gebouwde bamboo steigers.
Hoogtepunten die dit stadsbezoek maken tot "morgen lachen we er om ":
Tussen alle smog en viezigheid bloeit de Jacaranda uitbundig !
De mensen zijn lief, het is hier veilig, de cultuur breekt niet !
Durbar Square is ernstig beschadigd, zij huilt als een oude dame.
Er zijn vast en zeker miljarden roepies nodig om dit alles te restaureren.
Dat moeten natuurlijk miljarden euros en dollars zijn.
Nepali hebben ondertussen de boel gestut, en zijn gewoon aan de klus begonnen.
Ons tripje van twee dagen is een bijdrage aan heerlijk ontwikkelingswerk: entrees in heritages en andere bezienswaardigheden kosten voor buitenlanders minstens het dubbele, en ik betaal het graag.
Geef taxichauffeurs een dikke fooi, en bedelaars nog wat extra.
Laat me scheren voor minstens het dubbele van wat het normaal kost.
Eet somosas en bananencakes langs de straat om de middenstand te steunen.
Ga vanavond naar Jazz Upstairs om het kunstklimaat te prikkelen.
Kortom: de beste manier om Nepal te steunen, is om hem hier flink uit de broek te laten hangen.
Het klimaat in Nepal is ideaal, met warme dagen en met koele avonden ( de smog negeerde ik toch ? )
-
26 April 2016 - 14:53
Henri:
Het zal jullie je reet roesten, maar ik kom net uit de ijzel. Nederland is een fantastisch land, alleen er zou een dak op moeten.
Dus dat is wat anders dan het vocht en de lucht van gutsend zweet. Lijkt een tof (en vooral indrukwekkend) reissie dat jullie als een nieuwe parel aan jullie reis-snoer rijgen.
Hier staan net berichten in de krant dat het maar niet opschiet met de wederopbouw van Nepal, maar gelukkig hebben wij eigen reporters ter plaatse. Kleur- en geurrijk verslag.
Had eigenlijk begrepen dat jullie vooral met de trein zouden gaan. Kedengeng kedengedeng, Toetoet. Overstapje: dodeskaden, dodeskaden, dodeskaden. Hoe dan ook: Mooie en indrukwekkende reis verder. -
27 April 2016 - 16:55
Adrine:
Niets is wat het lijkt of eigenlijk wat het was,mijn beeld matriaal uit 82 is uniek te noemen.
Veel is er niet meer wat ik nog op foto heb,wat een mooi levendig verslag weer.
Voorzichtig met de cake ik werd er aardig bananas van toedertijd,ze waren niet zuinig met de ingrediënten
die er voor zorgden dat niets was wat het leek.
Bothnath Stupa een juweeltje.
Wij hebben veel gefietst toen viel niet mee maar Daksin Kali was het waard om met gevaar voor eigen leven naar toe te fietsen nu is het nog drukker als ik het zo lees.
Heb het maar bijzonder,fantastisch om op deze manier mee te reizen.Voor ons was Kathmandu het einde van de reis van ongeveer 19.000 km over land.Wij arriveerden Kerstavond in Kathmandu.
Namaste. -
27 April 2016 - 18:32
Peter :
Paul en Thea wat mooi.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley