Navalai - Manathai

Beter allebei te dik op een thaise trip, dan één dikkerd die met een dunne reismaat op pad is. En daarmee is de evaluatie van deze topreis kernachtig samengevat. Wie geen zin heeft in meer open deuren, kan hier stoppen, de anderen kunnen via de fotootjes naar het einde, en hoofdschuddend verder surfen. Eiland hoppen hier in de tropen heeft best wel overeenkomsten met de “prop je boot maar vol” filosofie van de rederijen TESO, van Doeksen en van Wagenborg. Daar waar wegen zijn, zijn tuc tucs en taxi’s. Waar het water te ondiep is voor grote boten, zijn longtailboats geschikt om de natte voeten droog te houden. Dat vroeger alles beter was, dat is niet waar. Ik heb mijn waardeoordeel over oude en nieuwe vakantiegangers tegen het licht gehouden. Oude mening: backpackers gingen liftend of vliegend met Braniff naar het oosten, gaan daar mediteren en blowen, en keren platzak terug in Holland om een gezin te stichten. Nieuwe mening: Met een Iphone in de hand boek je een reis, gaat de “must sees” af, laat nog meer tattoos zetten dan je al hebt, huurt een scooter, of laat je dagelijks masseren, en over een half jaar ga je met je zwangere vriendin naar Camping de Appelhof of naar Spanje.

Navalai
Binnen een dag na aankomst in Bangkok draai ik volop mee in het gekkenhuis van het thaise massatoerisme. Vanaf de hotelpier met waterbussen naar steigers elders, om een tempel, of wat dan ook te bezoeken. Tussen 12 en 16 uur wat meer de schaduw zoeken. Dan het fijnste deel van de dag ... de zon gaat dimmen, verdwijnt stipt om half zeven ‘s avonds laat en Bangkok zich van een andere kant zien: tuc tucs hebben opeens neon verlichting aan, en een mini disco installatie, met overal irritante muziek. De tent van Frankie blijkt onvindbaar, het Oriental Mandarin is juist weer makkelijk te vinden. Ergens daartussenin vinden Thea en ik onze weg in deze miljoenenstad.

Twee andere must sees zijn Ayutthaya en Chiang Mai. Het eerste kan in een dag, of in een lange dagtocht vanuit Bangkok. Het tweede is zeg maar een totaalbelevenis, een pure cultuurschok van meerdere dagen. Maar een leuke cultuurschok. Ik schat dat alle europeanen die nu niet op wintersport zijn, juist deze week in Chiang Mai zijn neergestreken. Vanuit een heerlijk hotel ( met een australische vibe ) met verse yoghurt en muesli maken we lange wandelingen, en laten ook het voorbehoud van geen fruit op straat kopen en eten vanaf nu maar achterwege. De meeste menukaarten, ook die op straat, hebben geplasticeerde kaarten met thaise tekst, en met fotootjes, waarop je het eten kunt aanwijzen dat je wilt eten. Met een grote fles Chang is het prima wachten tot het eten komt. Soms duurt het even, want bijna alles wordt pas gehakt en gewokt als je hebt aangewezen wat je wil.

Er is een vakantiedeel zonder, en een vakantiedeel met russen. En ook daarover heb ik mijn waarde oordeel aangepast. De vlucht van Chiang Mai naar Krabi, is eigenlijk een vlucht van buddha naar islam, van Beiijing naar Moskou, van kultuur naar keten. De eerste avond in Ao Nang dreig ik even ongelukkig te worden. De moslima achter de desk van een pikdonker jungle resort ( zoem zoem, geritsel, stinkend stroompje ) zegt ons bij aankomst om half acht ‘s avonds dat er niets te eten is, ja morgen is er ontbijt. In een tuc tuc met drie dikke russische vrouwen rijden we met een koel windje langs een kermisboulevard, waar alles te eten en te drinken, en verder te genieten is, wat onze lieve heer verboden heeft, en waar mohammed blijkbaar even de andere kant op kijkt. Bartje uit Belgie baat hier een restaurant uit, met de naam Blue Marlin, en schenkt bij fantastische viskoekjes en knabbeltjes ook nog eens een alles drinkbare australische witte wijn. Dan toch geen bier.

Manathai
Van de thaise waddeneilanden die wij bezoeken, lijkt Koh Lanta ons het best in het pulletje te passen. Via een diepe kreek gewoon aanleggen bij een steiger in een dorpje is best wel gerieflijk. En die brede tuc tucs zijn echt geweldig. Goed zicht, stabiel, en wij tweeën, met bagage, houden nog ruimte over voor een baal rijst, twee autobanden, en een moeder met kind. Koh Lanta staat blijkbaar met 5 sterren in scandinavische reisgidsen, want de hotelpool zit vol met denen en ijslanders. Wie Schier en Vlieland de fijnste wadden vindt, zal Koh Phi Phi omarmen. Hoewel. Hoewel er geen wegen en dus nauwelijks auto’s zijn, is er op dit vlindervormige eiland wel een levendig toerisme, waar zelfs camping Stortemelk bij verbleekt. Letterlijk en figuurlijk. Vanuit ons gerieflijke Bay Review Resort (tip: B 102) loop ik met Thea in een half uurtje langs het kustpad naar het Viking nature resort, dat alleen met bootjes over het water bereikbaar is. Het heeft een hoog Expeditie Robinson gehalte: paaseiland totems aan de wand, siri kauwende obertjes, met touw aan elkaar gebonden bamboo palen, waarin boomhutten zijn gebouwd. Tree hut 1, 2, en 3. Mijn tip is Rimlay number 5. Je kijkt vanuit je hut of balkon over een turqoise zee, drinkt een afgevallen kokosnoot leeg, of gaat met een netje visjes vangen in zee. Net als in Robinson (?) loeit binnen in je hut lekker de airco, en wordt het muskietennet dagelijks uitgeschud van al het zand dat aan je voeten kleeft. Aan het aanpassen van dit waarde oordeel moet ik nog een tijdje aandacht besteden. Momentje, mijn masseuse zegt dat ik moet draaien ...

Eindpunt is dit Surin beach aan de westkant van Phuket. Het strand aan de overkant van de straat. De massagesalon naast ons hotel. Een privé plonsplekje als free upgrade in het Manathai hotel. De plek waar alles samen komt. Oude italianen, Kras toeristen, Engelsen en New Zealanders, en natuurlijk weer russen en aziaten die hier direkt, of via Singapore of Kuala Lumpur komen invliegen. Mijn liefste truitje laat ik hier achter. Goede herinneringen neem ik mee.