Familiehotel Kouros

“Vanaf de overkant kijkt Wassili elke dag naar ons” zegt Christos halverwege de avondmaaltijd. Het is een uur of negen, we eten aan een lange tafel een verplichte maaltijd van gefrituurde aardappelen, met een soufflé van aubergine in room en een frisse griekse salade. Met twee broers van de familie Kouros, een Duits stel uit Hamburg, en een Poolse arts en zijn vrouw, die tandarts is. “We had a small meal earlier” is voor deze Polen geen reden om het aangeboden avondeten in Hotel Kouros te weigeren.
Christos beheert de beach bar, met de naam Flex Bar, die zo heet om een reden, die ik de volgende dag niet meer weet. Eigenlijk is er wel heel veel weg in mijn herinnering, van wat er de vorige avond is gebeurd in Kouros. Een groot gebouw van drie lagen, op de begane grond een restaurant, de Flex Bar, en daarboven twee lagen met hotelkamers. Een stuk of 12 kamers met balkon naar zee gericht, voor €45,50, met een ontbijt naar wens, en een verplicht avondmaal, als Christos tenminste kookt. Twaalf andere kamers ( voor maar €45 euro ) kijken uit naar de bergen achter ons, maar deze kamers worden niet echt verhuurd. Daar woont Christos (1969), druk in de zomer, eenzaam in de winter, in de nacht kijkend naar de hemel door zijn sterrenkijker, of overdag met een boek op een ligbed aan het strand. Aan de bergkant zijn de andere kamers bezet door zijn broer Constantinos (1956) en een paar tandeloze en spraakloze vrouwen, allemaal gekleed in het zwart. Zij zien toe op de zorg voor de weduwe van Wassili, 87 jaar oud, die dement en incontinent haar zoveelste en hopelijk voor iedereen haar laatste zomer slijt in Familiehotel Kouros.

“My father was very busy in developing this Hotel, he spent more than twenty of his best years to it. Then he got strokes, and died” “My brother and I try to continue his work, we cook for our guests when we can, we maintain the Hotel as he wanted it !” Met onze Poolse en Duitse tafelgenoten eten we de beste aardappelen en soufflé, zoals Wassili het gewild heeft. De vrouwen in het zwart kijken binnen televisie, totdat het licht uitgaat. We drinken lokale wijn uit karaffen, en luisteren naar oude popliedjes, die vanuit de Flex Bar naar onze eettafel overwaaien. De sfeer is gemoedelijk en dreigend tegelijk.

Mijn kamer die uitkijkt naar zee heeft ramen die niet sluiten. Het sanitair is roze, de tegeltjes aan de muur zijn ongelijk. Het douchegordijn is vies en plakt aan je lijf. Het duurt lang tot de kou uit het water wegtrekt en lauw wordt, of tot je aan de kou van het water uit de douchekop went.
De zee slaat met hoge golven op het strand, de kamerluiken kraken. Er is geen airco en het duurt tot halverwege de nacht tot het afkoelt. Spannend verhaal hè ?


Ga snel naar Hotel Kouros, want als de demente oma omvalt, denk ik dat Constantinos de stekker uit dit familiebedrijf zal trekken, en dat Christos zijn T shirt met “I am not 50, but 18 years, and 32 years of experience” voor wat anders moet inruilen. Maar dit jaar en misschien nog het volgend jaar kun je je daar in Kouros op Naxos nog in een Grieks drama wanen, met een echte Hitchcock suspense.