Belle Juliette

Weemoedig makende meerstemmige zang lokt mij onhoudbaar door het doolhof van de Chatelet ondergrondse naar een russische mannengroep. Met twee accordeons, gitaren, klarinetten, een contrabas en een stuk of acht mannenstemmen galmt het mij vertrouwd bekend in de oren. Eén van de mannen, met klarinet, bril en bontmuts, speelt niet mee, hij zet de toonsoort in. De meest linkse rus van het stel, met een paar CD’s in zijn hand, houdt een oogje in het zeil. Geen foto’s, gewoon een euro in de klarinetkoffer, klappen, en door naar Gare Rambuteau. Naar Centre Pompidou, niet naar de rij met wachtenden, maar naar de shortcut, via het meisje met de mooie ogen, parfait monsieur, naar de twee bovenste etages van Pompidou, met een verpletterende X-positie van contemporaire kunst, met doorkijkjes naar donkere luchten, met de Eiffeltoren en de Sacre Coeur aan de horizon, en door naar la Canopee.

Een jaar of vijf geleden keek je vanaf de noordoever van de Seine naar een geweldige bouwput. Het gebied van les Halles is nu klaar en omgetoverd tot een Forum met toffe shops en shopping malls, die naadloos aansluiten op de oude kalkstenen gebouwen van het 2e en 3e arrondissement. En omdat het vandaag verder wel droog blijft, kuieren we door naar het eerste, maken een tourtje om de fotomuur rond de Notre Dame, en landen lang langzaam en vertrouwd gerieflijk weer thuis in vijf-zes-zeven: Rue Descartes, St. Michel en de studentenbuurten rond Contrescarpe en Mouffetard.

Vierkante meters zijn er genoeg in Parijs, en blijken voor makelaars en projectontwikkelaars zowel 6 hoog onder het zink net zo aantrekkelijk en kostbaar als drie of vier lagen onder de grond, als parkeergarage, of als zwembad of als aansluiting op een oude metrolijn. Deze stad is goed bezig om wat oud en goed is vast te houden, en te vernieuwen waar het kan of nodig is.

In het straatje waar wij deze keer verblijven, logeren we drie nachten bij la belle Juliette, en snaaien, snacken en drinken we een paar blokken verderop, of om de hoek bij één of twee van die duizenden goddelijke hangouts die Parijs binnen de Péripherique kent. Ga eens naar de italiaan op de Rue du Cherche-Midi 22, zit schouder aan schouder met buurtbewoners en toeristen, of stap binnen op nummer 82, bij le petit Olivier.

Eergisteren logeerden we een nachtje in de buurt van Auvers sur Oise. De achtertuin van het kraaienveld waar Vincent ruim honderd jaar geleden zichzelf in zijn buik schoot. Een eeuw te laat, maar een week te vroeg voor een trip down memory lane. Auberge Ravoux begint pas begin maart met de opening van het sterfkamertje boven, en het doktershuis van Gachet gaat pas eind maart open voor publiek dit jaar. Tijdens de wandeling langs het kraaienveld naar het kerkhof, en het loopje naar het doktershuis en langs de Oise zijn we de enige gasten, en of we ons glas in Cafe de la Paix wel snel willen legen, want om 18 uur gaat de tent dicht. Het is eigenlijk beter zo, zonder horden toeristen, die komen pas later.