…. the ruin of many a poor boy …..

Het is niet dat New Orleans tegen valt, het is meer dat het zo heel anders is dan als ik me tevoren had voorgesteld. Eind maart is nog maar een paar weken na Mardi Gras. Er hangen nog steeds gekleurde kettingen in bomen, of ze liggen in de goot of ze hangen om de nek van een local of een toerist die er maar niet genoeg van kan krijgen. De kitsch en de maskers en de afbeeldingen van straten volgepakt met mensen is overal aanwezig, op foto’s in cafe’s, en als veelkleurige schilderijen in galleries of een photographer art shop. De ene etalage met carnaval wordt afgewisseld met een volgende met een uitstalling van schedels en voodoo, en in de volgende liggen trompetten en bladmuziek, die allemaal ooit van Satchmo zelf zijn geweest.

In het koloniale hotel waar ik drie nachten logeer ( St Pierre aan Burgundy Street ) heeft lang geleden Louis Armstrong ook een nachtje geslapen. En hij staat als enorm bronzen beeld om de hoek in zijn eigen park, met zakdoek in zijn ene hand, en een trompet in de andere. Tsjonge, wat moet die man veel toeters hebben versleten.

New Orleans is een stad met veel verschillende gezichten. Of eigenlijk met veel verschillende wijken en districten, waarvan de meeste wijken heel goed te pruimen zijn, en waarvan de grootste toeristentrekker alleen al ( het French Quarter en alle straten rond Bourbon Street ) binnen 24 uur van een stil frans koloniaal wijkje kan omslaan in een Sodom en Gomorra, met lallende hippies, dampende cafe’s en met straten met potholes, die gedurende de overgang van de avond naar de nacht meer en meer naar pis en alcohol gaan stinken. En toch willen we die sfeer proeven. Van die alcohol dan. En van lokale gerechten als beans and rice ( BB met R ) tot Jambalaya ( zeg maar paella ) en van ander bulky food. Echt lekker eten doen we in een italiaanse tent. Een vrouw die verdacht veel op Bette Midler lijkt serveert ons bruchetta en meloen met parmaham, en hapjes met pasta met fantastische parmezaanse kaas en koffie met een kleine tiramisu.

De mooiste huizen staan langs de Esplanade Avenue, en loopt haaks vanaf de Mississippi vanaf de oostkant van het franse buurtje landinwaarts. Ruime vrijstaande houten villa’s, van pastel tot pimpelpaars geverfd, en met bomen die schaduw bieden en waar zich leuke vogeltjes laten zien. Ik waan me zo maar even in Paramaribo. Om de hoek van de Avenue klinkt uit een koffiehut swingende muziek, en verderop staat een lichtblauwe auto die nog jaren mee zou kunnen in Havana.

Aan de westkant van Jackson Square lopen een paar straten min of meer evenwijdig aan elkaar naar het Garden District. Op sommige plekken is een straathoek met busjes en afzetlinten en met youngsters het domein van een filmset geworden. Wij lopen elke dag de blaren op de voeten, en ‘s avonds hoor ik hoeveel stappen ik heb gedaan. Alleen al op Magazine Street moeten het er duizenden zijn geweest: van alle musea bezoeken we dit keer alleen de winkeltjes en de coffeeshops, en daarmee is het CAC in deze stad mijn favoriet. Goede koffie, beignets met kaneelsuiker en fijne southern art aan de muren en uit de luidsprekers.

Omdat we hier over een paar weken nog even terug komen om de huurauto terug te brengen, houden we een lunch in La Coquette tegoed, al is het maar om een reden te hebben om nog een keer door het Garden District te slenteren.

Dit bezoek eindigt vandaag als een Ubertaxi ons naar de Budget rent a car rijdt. We rijden door de straatjes met oude huizen, en gaan stapvoets achter een auto van de stadsreiniging aan die links en rechts en naar voren niet alleen de straat, maar ook de stoep en de gevels en een tweetal slapende thuislozen nat spuit. De hufter in de auto lijkt de straal in te houden en met kracht te richten op wat hem wel of niet bevalt. De Uberchauffeur is net zo verontwaardigd als wij, omdat hij weet en ons vertelt dat het om water gaat waaraan chemicals and pesticids zijn toegevoegd.