…. if you believe in freedom ……

Hier in Amerika gaat het om the biggest, the fastest en the first. Maar als het om de kleine dingen gaat, juist daar mag dit continent zich meten met de grootste. Volgens mij heeft dit te maken met angst, voor van alles en voor iedereen. Bang voor de politie, voor de law, voor een rechtszaak, voor een boete. Een paar kleine voorbeelden. Stickers met ‘no guns’ bij het binnengaan van winkels, musea en cafe’s. Steeds weer waarschuwen voor tresholds en ‘mind your step’ bij een rondleiding of een wandeling door een parkje. Voorbeeldig rijgedrag van automobilisten, waar iedereen stopt bij een kruizing, en dat wie het eerst stopt ook weer het eerst verder mag rijden. In badkamers van hotels en airBNB’s nachtlampjes. Zelfverklikkers met solar cells, of met bewegingsmelders, het is elke keer weer een feest van ontdekking wat er deze keer weer is bedacht om maar te voorkomen dat ik val, en daar de eigenaar verantwoordelijk voor stel. Die kleine eigenaardigheden op deze studiereis vind ik leuker en amerikaanser dan die greatest, fastest en first mentality.

In Chicago brandde in 1871 een behoorlijke fik de halve stad af. Meer dan 100.000 mensen dakloos, het hele centrum aan twee kanten van de rivier weg. Geen echte reclame voor de hout-skelet-bouw, die tot dan erg populair was in een booming town op weg naar de twintigste eeuw. Wel een inpuls om over te stappen op bakstenen die je ook nog eens makkelijk tot 5 of tot 7 woonlagen kon stapelen. De drooglegging, Al Capone en the Great Depression zorgen voor een soort van lange pauze, maar halverwege de vorige eeuw krijgt Chicago de smaak te pakken: beton en staal en spannende architectuur geven de stad een enorme boost. The John Hancock Building spreekt mij aan, en daar durf ik nog net in een lift in 45 seconden naar de 96e verdieping te zoeven, voor een korte 360 graden rondblik en een paar fotootjes. Beneden aangekomen sta ik naast het watergebouw met de mooiste straattap die ik ken, met marmer en koper, om met een slokje water weer op aarde te landen.

Peperdure wolkenkrabbers ( van Trump, een mevrouw Chang en de oude Sears Tower ) staan tussen trotse oudere landmarks als The Wrigley Building. Veel oudere gebouwen hebben een klok, want er moest gewerkt worden, met een korte lunchpauze, en back to work. Dit horen wij allemaal van Marcia, die ons met nog tweehonderd toeristen a $55 per persoon in anderhalf uur over de rivier op een architectonisch boottochtje rondleidt.

Zij vertelt aanstekelijk over de stad met haar rivier en bruggen en alle grote bouwers die hier in Chicago staan. Ludwig Mies van der Rohe blijkt een man te zijn, en zijn sobere bouwstijl ( the Miesism ) is goed vertegenwoordigd. Net als zijn traditionele voorgangers en zijn nog hippere opvolgers als Goldberg met ronde vormen en een soort bijenkorf met eerst 15 parkeeretages en dan nog een stuk of dertig woonlagen: sensationele glamour uit de seventees. Al dit moois zien wij pas als eerst captain Stubing ( petje op, zonnebril met reflectie, big smile ) een praatje heeft gehouden over de safety on board, de plek van de reddingsvesten, en dat er met deze boot nog nooit iets gebeurd is. ‘Restrooms on stuurboard’ en ‘Mind your head’

Het mooiste zicht op de Skyline van Chicago heb je vanaf de entree van het Planetarium. Teruglopen naar het stadscentrum is een feest. De wolkenkrabbers worden steeds hoger als je langs Lake Michigan en door het groen het stadscentrum opzoekt. In het Millenium Park staren we met veel aziaten naar The Bean van Kapoor. Wat een mooi ding. Esthetiek is het eerste aspect dat Chicago samenvat, en dynamiek is het tweede. Die combinatie maakt dat het een halve dag duurt om de stad te vatten, en daarna dat ik me thuis voel. Er wordt gewaarschuwd voor wijken en voor neighbourhoods als het donker is dus daar blijven we dan maar weg. Op stoepen en bij uitgangen van winkels en openbare gebouwen wordt door daklozen vrij direkt om een dollar gevraagd, maar ik kan ze geen ongelijk geven. Het is windy en fris, sommigen zeggen zelfs dat je hier tussen september en mei niets te zoeken hebt. The Buckingham Fountain staat nog droog, het gras van de parken wordt geverticuteerd. Bloembollen staan in de knop. Bomen hebben kleine groene verse blaadjes aan de takken. De stalen schalen van de hanging baskets bungelen leeg aan de lantaarnpalen. Overmorgen wordt het mei.