in rouw
Door: Paul
Blijf op de hoogte en volg Paul
24 November 2016 | Zwitserland, Lausanne
Op weg naar een overleg bel ik naar huis om te zeggen dat ik later thuis kom. In gesprek. In de bocht bij Purmerend word ik gebeld. Ik neem op om het avondeten te bespreken. Het is telefoon uit Zwitserland. De voorruit loopt vol met regendruppels, als ik de afslagen Neck, Wijdewomer en Koog aan de Zaan voorbij zie komen. Het zijn mijn ogen die nat worden. De vangrail links laat ik links liggen, en concentreer me op de vluchtstrook rechts van me. Ik stop even bij het tankstation langs de A7, om het adres in Amsterdam op Google maps in te voeren. Voel mijn hart kloppen in mijn borst, blijf wazig zien door de tranen. In de koffiebreak van het overleg bespreek ik met Frouke, Ellen en Thera het nieuws uit Zwitserland. Thuis in Enkhuizen zoek ik treinen naar Lausanne en vluchten naar Genève. Van verdriet gaat het naar irritatie, omdat blijkt dat een flitsbezoek minstens 2 nachten en bijna 1000 euro gaat kosten. En eigenlijk weet ik al, wat in een telefoontje kort voor middernacht bevestigd wordt.
De zoon van één van de weinig dierbare vrienden die ik heb, belt met het bericht dat Henk zojuist is overleden. Hij laat mij in het engels met een zwaar frans accent weten dat "almost the half of the liver appeared to be cancer on the MRI, and that les poumons ...... the things you breath with .... are filled with water and cancer. The kidneys do not work. Because you are so close to him, you must know." Ik probeer te zoeken naar troostende woorden, en bemerk tegelijkertijd dat ik mezelf hoor praten tegen de zoon, als een vader die zijn zoon spreekt over het overlijden van zijn vader. Henk wordt mij, ik word Henk.
Thuis mijmer ik met Thea nog tot lang na middernacht na, over de goede herinneringen, over praktische zaken, maatjesgevoel. Berichten op Facebook en What's app worden uitgewisseld, en na een lege fles wijn en met een stapel snotterproppenpapier op tafel, gaat het licht uit, en volgt de nacht.
De volgende dag ben ik alleen thuis. Mist en herfstbladeren in de tuin. Ik koester de sfeer. De nieuwslezeres op de radio, foto's op internet, de inhoud van de Facebook pagina van Henk aanklikken, die vanaf weken geleden al dood lijkt. Jammer dat ik niet eerder hoorde dat hij al een week in het ziekenhuis lag. Dan had ik wel langs gekund, afscheid kunnen nemen. Van elkaar. Nu neem ik eenzijdig in warme gedachten afscheid, haal laatste ontmoetingen terug, zoek naar signalen dat ik meer had kunnen weten, moeten doen. Ze zijn er niet. Krijg berusting dat dingen kunnen gaan, zoals je niet wil, en niet weet. Weer een dag later moet ik in het Gooi zijn, geniet van de herfst op het zand, de frisse lucht en de najaarszon op gele en bruine bladeren. In het Singer tonen Van Dongen, Breitner en Sluijter vrouwelijke naakten die aansluiten bij mijn stemming van deze dagen.
Vijf dagen na zijn overlijden wordt Henk gecremeerd. In hetzelfde sfeerloze betongebouw in Lausanne, aan de oever van het Lac Leman, waar in 2009 afscheid werd genomen van Nadia. De zoon zal naar mijn verwachting de stoet leiden. Henk zal de enige aanwezige van de Vier Vriendjes zijn. Er is familie bij uit Nederland. Ik voel me, thuis in Enkhuizen, sterk verbonden met de crematie daar. Morgen stop ik met rouwen. Met de zoon is afgesproken dat we in het voorjaar van 2017 een deel van de as van Henk in Nederland gaan uitstrooien. Dag lieve Henk.
-
29 November 2016 - 10:55
Marianne:
Lieve Paul en Thea,
Geschokt lees ik net je verhaal Paul. Ik kan Jos Mol bellen, Lenie Steenmetz. Maar ik wil toch ook jullie laten weten dat ik het gelezen heb. Na zo veel jaren Henk niet gezien te hebben toch verdriet voel. Ach die Henk.. En Arnoud.
Gecondoleerd met jullie vriend. Met jouw oude vriendje Paul.
Lieve groet,
Marianne -
29 November 2016 - 15:27
Jos Mol:
Hoi Paul. ik weet niet wat ik hoor en lees. Ben de laatste jaren het contact zo goed als kwijtgeraakt maar ik ken Henk al van de kleuterschool, het Zevenend, daar leren klaverjassen, van Laar en Berg, van Amsterdam, van Zwitserland waar ik nog getuige ben geweest op zijn trouwerij. Het gedoe met Henri en Marianne , de breuk tussen Henk en Henri waar ik me altijd heel naar om me heb gevoeld. En nu is Henk dood, donderdag al begrijp ik. ik heb zijn boormachine nog Wat naar wat naar ik moet de rouw nog even ondergaan vrees ik maar wat een narigheid. Paul en Thea ook sterkte !! -
29 November 2016 - 16:56
Henri:
Hoi Thea (& Paul),
Paul had ik al een paar keer aan de lijn over dit schokkende nieuws, maar Thea uiteraard ook gecondoleerd met dit grote verlies. Jij kende Henk net zo lang als Paul, dus dit hakt er vast stevig in.
Ook invoellende reacties van Marianne en Jos. We hebben met Henk heel veel lol gehad. (Niet alleen dat, klopt Jos, maar laten we nu vooral stil staan bij, en blij zijn met alle mooie momenten die we hadden met Henk.)
En jullie ook veel sterkte allemaal bij het verwerken van dit droevige nieuws.
Ik zal kijken of ik nog wat mensen van onze Laar en Berg-tijd kan informeren (bijv. Lidy, Wendele, Astrid)
Met droeve groet,
Henri -
30 November 2016 - 21:28
Mariëlle:
Foto's namaken bij La place.
Laar&Berg, Larenseweg, het Bonte paard.
De Provence, Zwitserland,Laren.
Mijn broer Paul, Henk Calis.
Henk Calis& mijn broer Paul.
Rust zacht lieve Henk.
Sterkte lieve Paul.
Hij komt nooit meer langs. -
30 November 2016 - 22:49
Frans Van De Schootbrugge:
Geschokt vandaag. Hoewel eerder al 2 vrienden verloren, geen zoals Henk. Heel gewoon een goed mens. Wat een herinneringen. Uiteraard school en dan de vakantie naar Engeland, waar mijn liefde voor dit land begon. Enige jaren een flat in Amstelveen gedeeld. Samen een club blad gepubliceerd, maandelijks maar liefst en de hele club zag uit naar de volgende editie. En toen ik mijn grote liefde in Engeland vond, was Henk daar om Jan een "beetje" Nederlands te leren. Nu nog spreekt ze ons taaltje vloeiend.
Ik ben blij Henk bij de laatste reunie weer eens gezien te hebben. Geen afscheid maar een herkenning. Het gevoel was er nog alsof de tijd niet verstreken was. Een warm mens.
Ik had altijd gehoopt nog eens met hem, Paul en Henri terug te gaan naar Edinburg en op een bankje te zitten mijmeren met op de muur het woord Ina. Dat zal niet meer zijn. Doet pijn. Gek hoe je elkaar jaren niet kan zien en dan ineens wetende dat je elkaar nooit meer zult zien, er plots een groot gat is.
Dat is eeuwige vriendschap. Ik ben triest, maar ook blij dat ik hem in mijn leven gehad heb.
Bedankt Henk
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
