Krantenbezorger

Onze krantenbezorger is een vreemde man. Het is een beste vent hoor, hij bezorgt netjes op tijd en ik weet niet eens hoe hij er uit ziet. Het enige wat ik weet is dat hij Jan heet, en elk jaar doet hij rond Kerstmis een inlegvel in de zaterdageditie, met het verzoek om de kerstfooi per bank over te maken. Toegegeven: een ochtendkrant bezorgen is geen fijne baan. Vroeg op, weer of geen weer, de ene week een paar nieuwe abonnees en de volgende week een paar afzeggingen, klachten over de bezorging, het is nooit goed. In de zomertijd is het wel te doen, het is lekker vroeg licht, het weer is goed, als je geluk hebt, vogeltjes die mee tjilpen bij de ochtendronde. Vanaf oktober wordt het afzien. De krant bij ons bezorgen is sowieso al geen pretje. Aan de buitenmuur zit een net te kleine groene metalen postbus geschroefd, met een klepgleuf die eigenlijk te klein is voor een dikke zaterdagkrant. In de voordeur zelf zit een koperen strak afgestelde klep met een veer, die je vingers afknelt als je niet oppast, met een opening die eigenlijk ook te klein is voor een dikke krant, en te stug is om een normale brief door te laten. Jan legt de Volkskrant elke zaterdag op het bankje naast de deur, onder het afdak, prima bij goed weer, maar een drama bij wind of regen. De dikke zaterdagkrant ligt halverwege de ochtend (“Heb jij de krant nog binnengehaald?”) doorgaans op het houten bankje in het portaaltje. Een enkele keer maagdelijk, maar meestal zeiknat en opengewaaid, alsof ie al door de hele sportkantine is gelezen en bij het oud papier is gelegd.

Krantenbezorger zijn is een jeugdtrauma dat ik mijn hele leven met me meezeul. Na een paar jaar ochtendkrant ben ik op de middageditie van de NRC overgestapt. Ik ken ook de aarzeling om rond de feestdagen met een “Uw bezorger wenst u Prettige Feestdagen” kerstkaartje langs de klanten te gaan. Een gulden was de maximaal te verwachten maar tegelijk noodzakelijke aanvulling op veeljarige onderbetaling. Ik heb bewondering en medelijden met Jan, met zijn werk, en met zijn kerstfooi. Voor mij de kans om ruimhartig mijn jeugdtrauma te compenseren, en hem eens persoonlijk aan te schieten en met een kerstfooi in de hand om een droge zaterdagkrant te vragen.  Maar mijn bezorger Jan wil geen ontmoeting. Hij wil dat ik de kerstfooi over maak naar “uw bezorger Jan van de VK”. En dat doe ik dus niet. Op vrijdagavond voor Kerstmis leg ik een paar droge bankbiljetten onder een steen op het houten bankje in het portaaltje. In een plastic krat. Ben stikbenieuwd naar de krant van zaterdagochtend. Ik vind de steen naast de krat, de biljetten zijn weg, de krant wappert nat op de grond.