Jause jause jause

Dat ik dit land vooral ken van zo snel mogelijk er doorheen rijden, besef ik pas goed op de tweede dag van deze trip. Normaal gaat het recht toe recht aan de Brennerpas over en zo snel mogelijk la dolce vita binnen. Nu volgt er na elke bocht in de Donau vallei weer een volgende bocht. Fietsen door Oostenrijk met Kras. Van Passau naar Wenen. Driehonderd zoveel kilometer. Met brabanders op eco bikes. Met een collega van Omring in de verte voor ons. En met meer dan honderdtwintig jaar van mijn dierbaarste vrouwengezelschap in de slipstream van mijn moordend fiets tempo. Mooi !!!
Het instruktiepakket van Kras in hotel Amedia op een industrieterrein aan de rand van Passau voorspelt niet veel goeds. Onverstaanbaar gebrabbel van een ongeinteresseerde tut hola. Twee fietsen in de tiefgarage waar wij er drie besteld hebben. Een saaie en steile buitenwijk waar ik met Thea en Marielle op zoek ben naar Spass und Romantik !
In Maxi's Pizza bar hebben wij toch nog een leuke avond, met een gratis Apfelkorn van de Lustige Frau Oberin. 's Nachts wordt op het industrieterrein naast ons hotelraam door vrachtauto's af en aan gereden. Ratelende luiken, vallende platen, vreemde geluiden.

Wij beginnen aan de tocht door het Donautal vanuit het Inntal en als we van Duitsland via de ene oever naar de andere oever Oostenrijk binnenrijden, ontdooi ik in mijn humeur, en wordt het van een frisse ochtend stralender en zonniger dan in mijn stoutste dromen. Oostenrijk ist geil ! Kleine dorpjes met ramen en rolluiken en tiefkelders waar we al fietsend de stoutste en de meest geheime fantasieen bespreken, wat zich daar toch allemaal af kan spelen. En natuurlijk met frische Kaffee und mit Torte, terwijl de zon hoger en hoger klimt.
We steken nu en dan de Donau over, met een pontje, als de Donauradweg door een of ander Naturschutsgebiet gaat, of als de hellingen te steil worden, en peddelen langzaam verder stroomafwaarts naar ons middageten. Aan de oever van de rivier, op een Jause station bestellen wij drie verschiedene Jause platten en prikken naar hartelust in elkaars bord. Een zure Jauseplatte met KopfFleisch in sauer wedijvert met mijn Platte mit Leberkase in een olieprutje met pompoenpesto. Wegspoelen met Hoghenburrale lukt maar matig. Het eten blijft de hele middag terugkomen, terwijl de oevers van onze route mooier, groener en steiler worden. Aan het eind van deze Donderdagmiddag is daar opeens Gasthof Ernst. In een rustige bocht in de rivier, met weer een kasteel over ons wakend, en met een klein rivierbootje, dat in de verte naar de beschaving leidt, is daar een prachtige uitspanning met mooie uitzichten, met saubere Zimmers und mit Essen und Trinken dat je wel vrolijk moet maken, of je het nou wilt of niet. Soms lijkt het hier op Deliverance of op de binnenlanden van Nieuw Zeeland. Met drogende wielrenbroeken met nattende uitgespoelde kruisen, hangend over de balustrade van Gasthof Ernst weet ik weer, dat het deze week echt ernst is ......