Rocco Granata

Een eiland voelt toch wel het allerbest, als het lekker ver weg ligt, als het doorgaans mooie weer wordt afgewisseld met eilandgrillen, en als je er met een boot naar toe vaart. Maar om nou voor minder dan twee weken alles te willen, is aanvliegen op Alghero een prima second best. En behalve wijzelf, en af en toe een verdwaalde pruis of fransman, zijn er vooral sardijnen en italianen van De Laars verderop die hier het nazomergevoel omarmen. Obers als Rocco Granata, bardames als Anna Magnani, olijfboeren als Marlon Brando, en met een papieren Panamahoed ( made in China ) doe ik het zelf ook wel erg goed op de vele strandjes, terrasjes en blootshoofds op de avondbalkonnetjes. Na drie dagen Villa Vessus, en een dagtrip op een Lampedusaboot door de Magdalena Archipelo is de eerste aanbaklaag wel ingebrand, en komt er tijd en rust voor een boek, of een cultuurmomentje.
Een gepensioneerde kapitein van een toeristenboot runt samen met zijn Frederica een agriturismo met vier kamers. Wij slapen er drie nachten en hebben een glorieus uitzicht over een eindeloos afdalende vallei, met hier en daar een boerderij, waar 's avonds wat licht brandt, en met een grillige berghelling aan de einder tegenover ons. Ik mijmer over Marsabit ( Kenya, 1987) en fantaseer er moeiteloos de zebra's bij, die vanuit het niets de vallei binnenlopen. Frederica kookt voor wie mee wil eten wat de pot schaft, en de kapitein is ober, en vertelt in beroerd engels wat we eten, en schenkt frisse lichtrode wijn uit glazen karaffen. Of hij tuurt in de verte, vanaf de veranda, over de stoel die stuur is, en de vallei de zee.

Op een dag van hot naar her brengt de Fiat 500 mij met een combiticket langs vier hoogtunten van de oudheid. Als de romeinen in de eeuwen voor en na Christus de boel rond de middellandse zee een beetje regelen, is dat eigenlijk voor Sardinie al een beetje de tijd dat zaken in de versukkeling raken. Eeuwen daarvoor werd nog lustig wat afgeknokt tussen de locals met allerlei aanvarende afrikaners en met arabieren. Allemaal nuraghes, tombes van vroeger, en wat moderne grieksromeinse meuk sluiten naadloos aan bij het slaperige ritme van nu en alledag, in al die leuke Escher plaatsjes in het binnenland. Waar in de haventjes nog een soort van 24 uurs levendigheid is, kun je in de bergen tussen twee uur na zonsopkomst tot twee uur voor zonsondergang een kanon afschieten. En dat gebeurt ook nog wel, in de granito mijnen, waar het granito blanco nog steeds gewilde aanrechtbladen uit haar bergen laat blazen of snijden.

Van die slaperige stadjes spant Bitti tot nu toe wel de kroon. De trouwerij op zaterdagochtend tussen een achterkleindochter van Benito Mussolini en haar kale bruidegom is voor de stad een mooi verzetje. Mannen in pakken, dames in stippeljurken, en klappend keukenpersoneel dat het bruidspaar in het gele Fiatje met bloemenslinger aan de rand van het zwembad verwelkomt. Varkens op de grill, wijn in de glazen, en zwetende mannen in overhemden die emotioneel de dag doorfeesten. Mooi en ontroerend. En vanavond gaat Bitti weer op slot, en gaat langzaam het licht uit in het stadje.

Morgen gaan we weer door naar de kust, naar het strand, en naar het vertier, dus klik dit blog over een week nog eens aan, om de rest te lezen !