Pueblos peculiares

Toen ik vijf jaar geleden met een verbrijzeld onderbeen, trippend aan een lachgasmasker, in een traumahelikopter over de besneeuwde bergtoppen van Milford Sound, met gillende sirenes naar de intensive care van het Southport Hospital in Invercargill werd gevlogen, kon ik redelijkerwijs toch nooit vermoeden dat ik 60 maanden later als een afgetrainde broer van Alberto Contador over de snoeihete spaanse altiplanos van Galicie en La Coruna zou fladderen, om een erezetel in de hemel te reserveren ? En toch, toch gaat het morgen lukken, om in de schaduw van mijn heldin Thea de laatste heuvels en dalen te trotseren, te douchen, schone kleren aan te trekken en morgenavond aan te schuiven in de Cathedraal van Santiago de Compostela om het vrijdagavond vesper bij te wonen en te kijken naar de reuzebewegingen van het wierookvat. Met duizenden pelgrims sjokken we dagelijks van oost naar west. Kilometerpalen tellen langzaam van 120 af naar 100 en steeds minder. Ik ben meer toeschouwer dan pelgrim. De echte wandelaars komen uit de Pyreneeen of nog van verder. Zij delen mooie herinneringen en sterke verhalen met elkaar. Spreken met eerbied over elkaars prestatie en over het langzaam veranderende maar steeds spectaculaire landschap vanaf de Pyreneeen, naar Pamplona, naar Burgos, over de Meseta, en verder langs Leon, en naar het ijkpunt van Cruz de Ferro. Daar waar voor het eerst bussen tegelijk met massa pelgrims worden uitgeladen en ingeladen. Ik sluit me pas aan in Sarria, neem het paspoort en de schelp op mijn rugzak over van Kees. Loop met Thea de Laatste Week, genoeg om een Compostela te krijgen, genoeg om van de echte lopers iets van meelij te krijgen. Omdat het te druk wordt, omdat de sfeer meer sportief en competitief wordt, en omdat de route te druk, te stoffig, en te breed uitgelopen wordt. Ook met fietsers, die in veelkleurige truitjes, met dikke profielbanden, het bijzondere van de eeuwenoude tradities en van de omgeving verkloten. De camino is een waardevol cultureel erfgoed. Santiago blijkt een onveranderlijk aantrekkelijke magneet voor mensen met een missie, of een wens tot bezinning. Dat blijken veelal ouderen te zijn aan het eind van hun werkzame leven, of het begin van hun pensioen. Voor velen is de film The Way een motivatie om te gaan lopen. Ik spreek veel aziaten, anglosaksen, amerikanen en australiers. Ik zie en hoor dat in het laatste stuk, het traject dat ik zelf loop, dat de groottes van de groepen en dat het percentage prestatielopers in aantal toenemen, en dat daardoor de sfeer dreigt om te slaan naar de nijmeegse vierdaagse, naar een sportprestatie, en dat daardoor de lange afstandslopers het laatste stuk minder aantrekkelijk vinden. Sommigen van hen zien al uit naar de rust en naar de gezelligheid, die zij weer tussen Santiago en Finisterre hopen te vinden. Gevoelsmatig hoort mijn Thea ook bij die bikkels van de long walk, en dat geeft mij een fijn gevoel van bewondering voor haar besluit om dit te wiilen, en het nog te doen ook. Zij loopt met een gekleurde buff in het haar dapper elke dag haar kilometers weg, groet tientallen vrienden die zij in de achterliggende weken en honderden kilometers heeft leren kennen. Ik lift mee op gesprekjes met oude en nieuwe vrienden. Met Ens en Sijtje kijken we voetbal. Met Neil uit New York en met Ruth uit de ierse peatgrounds, en met Anton uit South Wales zoek ik al lopend naar hun motivatie om zo ver te gaan lopen. Het is een voorrecht dit laatste stuk met Thea mee te lopen, en binnenkort het entreeticket voor de hemelpoort in tweevoud in onvangst te nemen. Ben nu al stikbenieuwd naar de sfeer en naar de emoties van al die lange afstands lopers die er morgen of overmorgen bij willen zijn als de cathedraal medewerkers in aktie komen to swing The Thing. Maar daarover later meer .....