in Bergen

Tussen 17 maart en 17 mei leef ik in twee werelden. Voor en na het bezoek aan het notariskantoor op de Breelaan in Bergen zwerf ik door de lege woning in een zwaar nostalgische omasfeer aan de DVP laan nummer 19. Een uit steen gesneden kopje van Min bewijst dat we in de Heerlijkheid Bergen zijn. De bakstenen schouw, waar een bleke vlek de plek markeert waar tot gisteren een schilderij van een met blauwe verf geschilderd meisjeshoofd hing. Waar met katoen gevoerde elektriciteitsdraden uit de muur steken en plukkerig eindigen in porseleinen schoentjes. Waar de Puggenpohl keuken het moderne accent is van de woning die in de crisisjaren gebouwd is, en vanaf nu mijn eigendom is. Op de eerste verdieping markeren vlakken en strepen de plekken waar vele jaren ledikanten en kasten stonden, die licht opkleuren in de donkerbruin gebeitste houten vloeren. Over een paar dagen vertrek ik op vakantie naar Kaapverdië. Morgen staat hier een container voor de deur. Gipsplaten en paarse schotten van zolder, gammele kasten en een inbouwbad zullen de eerste en de tweede container vullen. Een derde bak in de voortuin zal gevuld worden met resten van wat de verbouwing achterlaat. Kartonnen dozen en verpakkingen, oude ramen zullen worden vervangen door isolatieglas, en tenslotte zullen tientallen liters muurverf, zijdeglans en hoogglans wolkenwit en RAL 9010 de nostalgische sfeer en de muffige lucht verdrijven.

Ondertussen wordt gedurende twee maanden in Enkhuizen het kaf van het koren gescheiden. Studieboeken en liefdesbrieven verlaten schouder aan schouder de woning. Servies in veelvoud verhuist naar Kringloopwinkels, de Stort of emigreert naar Denemarken. Stripboeken en Vorkbeentjes weggooien is wel even slikken. Via Marktplaats het halve interieur verkopen voelt als een weldaad. Terug uit Kaapverdië komt het weggooien en schiften van de oude persoonlijke spullen in een tweede versnelling. Op de verhuisdag staat de verhuisauto broederlijk naast een container van de firma Kuiper en wijs ik verhuizers met armen vol spullen als een keizer Nero naar de auto of naar de bak. Mee naar Bergen of alsnog naar de verbrandingsoven. Dan heb ik op de Bevrijdingsmarkt met een kraam vol troep al dag gezegd tegen voorbijlopende Enkhuizers, heb ik op de laatste dinsdagavond al drie setjes tennis verloren van de vaste tennismaten, al vele ritjes gemaakt naar glasbakken om flessen weg te gooien, naar de stort om schuurinhoud te storten, naar auto's en busjes van familie om waardevolle spullen als een koeienkop, plastic palmen en dierenboeken een roemloos einde in diezelfde oven te besparen. Als iedereen onderweg naar Bergen is, loop ik nog minstens drie keer de ruime kamers van het huis aan de Breedstraat door, die nu opeens niet meer naar mezelf ruiken, maar mij doen denken aan een Berlijnse balzaal. Notaris Van Duin wacht op ons, maar het internationale bankverkeer gooit roet in het eten, en bepaalt dat we precies twee maanden eigenaar zullen blijven van twee woningen in plaats van ééntje.

In de tweede helft van mei blijkt dat ruim dertig kubieke meter aan verhuismeuk toch iets te veel is, voor de dertiger jaren woning die wij betrekken. De jongens van de nieuwe Stort zijn de eerste vrienden die ik inruil voor de jongens van de Stort in Enkhuizen. We zijn in Bergen. Nieuwe vrienden van de tennis, de film en de kunst moeten nog even wachten. Waar ik tot vorige week 's ochtends met de zon in de rug naar mijn werk, en 's middags weer met de zon in de rug naar huis reed, doe ik dat nu de hele dag met de zon recht voor me.