in het achterhuis

Nadat de teveel afgeleverde bulk zand van 15 kuub weer is opgehaald, komen de contouren in beeld, van hoe het moet gaan worden. Drie mini grondwerkmachines staan in file op het pad. De zandstampmachine dreunt binnen, de diesellucht hangt nog zwaar in de ruimte van wat eens de huiskamer was. De houten vloer is afgevoerd, de ceeveeleidingen zijn doorgezaagd, en alles is met een dikke laag duinzand afgedekt, tot Karel er met gele en blauwe losse buizen weer geulen in trekt. Tot twee keer toe wordt de waterleiding aangeboord, en na de tweede keer laten we het maar zoals het is. De keuken is gestript, kozijnen en radiatoren zijn via marktplaats verkocht, en het boekenwinkeltje aan de straat is onbereikbaar, door bergen zand en puin dat weg moet, of door de betonstaalkorven die worden aangeleverd, voor na het weekend.
Omdat er geen vloeren en geen water meer is, zit ik sinds een dikke week in het achterhuis, onder het puntdak, in een jaren 50-60 interieur. En ook hier wordt het gewoon weer weekend. Op de kop van de haven in IJmuiden, staar en zwaai ik naar familie, die op weg naar Schotland gaat. Drink ik een jaar na de verhuizing, en na een roadshow van Frederike Spigt, mijn eerste biertje in de Taverne, en maken we plannen voor een late winterescape naar Thailand. Beter nu plannen en vluchten boeken, dan later, als we naar alle waarschijnlijkheid donkerrood staan.
Er gaat teveel in mijn hoofd om, om in drie of vier alinea’s een samenhangend weekjournaal te schrijven. Volgende keer beter, en voor nu de groeten uit het achterhuis.