Uno'mezzo giorno

Om snel in het centrum van Florence te komen, kies ik vanaf de autostrada afslag Imprunata. Daarna ben ik op weg naar het centrum al snel onherkenbaar voor de tomtom, maar via een wandelbrug, steegje links en een nog kleiner steegje rechts bereik ik toch heel snel mijn garage Del Inferno. In geelgoud verlichte steegjes blijken huiseigenaren hun gewelven beschikbaar te stellen om auto's
te laten verdwijnen uit het straatbeeld. Op die manier blijven de doorsteekjes leeg voor wandelaars en voor lovers. Er hangt een fijne mysterieuse sfeer in de straten en op de pleintjes. Obelisken en gebeeldhouwde muurornamenten kijken goedkeurend neer op mij. Parkeergeld pakken, autosleutel en steekgeld inleveren (Dante en de maffia hebben hier blijkbaar een verbond gesloten) en in no time ben ik op Borgo SS Apostoli ingechecked in Pension Alessandra. Een salade en een bordje risotto wordt om deze tijd in de Trattoria naast het Pension met een gulle glimlach geserveerd, ook om elf uur 's avonds. Ik ben geland in het hartje van Florence, en ik zwoel, zwelg en swing, anderhalve dag lang, alle genoegens van deze fantastische stad op. Omdat ik eerder al langs de geboorte van Venus in het Uffizi en langs de originele David in de Galeria d'Accademia ben geslenterd, kan ik toe met de buitenkant van het Lorenzo en al het De Medici gedoe, en volsta ik met een combi ticket Duomo. Overdag is Florence hot and crowdy, met een koele mercato hal, met loads of tourists op de piazza's en de palazzio's, met wijn van 5 tot 10 euro per glas op de hot spots, en koffie aan de bar voor nog geen euro in de achterafstraatjes. Ik vergaap mij aan het tafereel met tientallen etende budget reizigers, die allemaal een broodje willen kopen, in dat ene winkeltje omdat mister Lonely Planet dat blijkbaar adviseert. Thea en ik genieten een zeer plezierige lunch in een steegje met uitzicht op de San Groce kerk. Daarna dan toch echt mijn combi ticket verzilveren met een klim van 414 treden naar de top van de campanile van de Duomo. Schitterend uitzicht op de borst met de tepel aan de ene kant, op Fiesole in de verte in het noorden en een donkere knetterende regenwolk vanuit het zuiden. Eten 's avonds om de hoek van het pension in weer een andere trattoria. Wat een geweldige stad is dit. Dat hadden Dante en Michelangelo en al die andere pipo's goed bekeken om hier een beetje de vlotte renaissance artiest uit te hangen. Zo had ik ook wel beroemd willen worden. Het tweede ontbijt in Alessandra wordt weer net zo liefdevol geserveerd als het eerste. Met een lachend mocca gezichtje op de cappucino door een signora in een blauw en wit gestreept schort. Zij laat de amerikaanse gasten die haar niet opmerken, maar wel vol zijn van zichzelf, koffie van slootwater drinken. Ik loop met Thea terug naar de hel, stap in de wonderbaarlijk klaarstaande auto, en zoek mijn weg naar de boot in Livorno (afslag Fi Pi Li, wat zou dat betekenen ?) met weer een nieuwe cinematografische koffiesketch langs de autostrada met Fellini taferelen. Een opa met veel grijs borsthaar, waarin zich een groot gouden crucifix heeft genesteld, geeft zijn kleinzoon liefdevol een vers hartig broodje, terwijl vrachtwagenchauffeurs in de rij op hun beurt wachten op hun koffie en op een dolce broodje. De onverstoorbare bardame klopt met overgave op de espresso prutlade, goochelt met schotels en kopjes, terwijl de italianen, en wij als twee geintegreerde domkoppen, meespelen in het spel van de grote gebaren, van de beleefdheidszinnen, koffie drinken met een voet aan de bar, het toiletbezoek, muntje op het schoteltje, en na het afrekenen, ga ik weer de autostrada op. Jammer dat er geen lires en geen benzinebonnen meer zijn. ....