Mrs. Seiko en de zelfdenkende WC-pot

Het is al raak op het vliegveld van Fukuoka. Na een vlucht van een dikke tien uur is mijn buik opgeblazen met lucht. Twee keer een nederlandse film, helemaal uitgekeken. Soof en daarna nog Gooische Vrouwen 2. Dan moet ik toch echt even gaan zitten. Eerst nog de douanier passeren, met zijn witte handschoentjes. Twee digitale fingerprints en een snap shot later heb ik opeens een visum voor drie maanden. Dan mezelf rustig laten zakken op de bril. Warmer dan een lauwe kruik. Alsof er zojuist iemand een uur op heeft zitten broeden. Ranzig. Knipperende lichtjes aan mijn linkerzijde. Ik zoek naar de spoelknop, die blijkt niet tussen de lichtjes, maar gewoon aan de achterzijde te zitten. Wel een regelbare flush sterkte. Doe mij maar maximaal.
Blijkt Toon opeens, zaterdagochtend vroeg, op het vliegveld te staan om ons op te halen. Ik krijg een metrokaart in mijn handen gedrukt. Hoor dat ik links op de roltrap moet aanhouden. Sta ik iets later onder de douche van zijn hotelkamer. Loop door een park, met karpers en schildpadden in het water, en met vette roeken in de bomen. Zaterdagochtend is blijkbaar de tijd om te trimmen. Rondjes hollen door het park. Eerste indruk van japanners: het zijn blije mensen, met sociaal gedrag, klein van stuk, de kinderen zijn heilig, ouderen worden gerespecteerd, en ik leer allerlei regels hoe me te gedragen in het openbare leven. Neus snuiten: nee. Slurpen: ja. Buigen en beleefdheidsrituelen: veel en vaak en nooit te veel. Waar ik gewend ben op de hoede te zijn in een nieuw, ver en vreemd land, overvalt me hier een overdadig gevoel van veiligheid. Portemonnee kan gewoon in de zak, het dagrugzakje kan ik gewoon even vergeten als ik weer nieuwe knopjes in weer een ander openbaar toilet heb gevonden om uit te proberen. Na een doorwaakte nacht kun je nergens zo lekker jetlaggen als in Japan. Jammer dat je ze niet verstaat, en dat je niets kunt lezen .....

We laten ons drieen met een taxi afzetten bij de Zen Ryokan van Mrs. Seiko. Schoenen uit bij de deur. Kousevoeten over de tatami. Futon laten uitklappen. Middagtukkie doen. En dan met Toni en Thea op zoek naar avondeten. Het wordt varken. Met de benen in een zitkuil, en een biertje binnen handbereik, komt een mini jiko op tafel, en een schaal met stukjes vlees. We eten ons letterlijk vanaf de tong, via de kopspieren en de stembanden een weg naar beneden: maag, middenrif, darm en anusklieren. Als ik aan het eind van maaltijd even naar de WC loop, en de deur open doe, zwaait de bril als begroeting automatisch zwierig open. Fantastisch toch. Maar omdat ik andere plannen heb, klap ik het deksel dicht en ga zitten. Alleen al van de lucht begint er onder mij een speeldoosmuziekje te klinken, en wat later ruik ik een jasmijnlucht naar boven komen. Eten is een feest in Japan, en wat daarna komt, is een verrassing. Sakeetje toe, en klaar is Kees.

De nacht bij Mrs. Seiko duurt twaalf uur, en de ochtend begint met een ontbijt met rauwe makreel, met een flinke klots wasabi er op, groene thee en witte rijst er bij, en hup: de straat op. Een toertje cultureel Fukuoka brengt me langs tempels en gokhallen, langs Ramen bars en langs weet ik wat allemaal. Dan is Toon opeens vertrokken naar Tokyo en mogen de senioren het zelf uitzoeken. Prima. Dat het sanitairplezier meer is dan alleen kakken, leer ik in het tweede etmaal van mijn verblijf. Het bad in de Zen Ryokan is met mijn eigen Thea een vertrouwde routine. Maar in de Onsen de volgende dag kan ik me gelukkig prijzen met een instruktie met plaatjes, en het ontroerende voorbeeld van een mannenduo met wie ik de Onsen deel. Volgens mij zijn het twee broers (maar alle japanners lijken bloot op elkaar) maar de ene is blind, en wordt door de ander geholpen. Als een blinde die kan zien imiteer ik het badderritueel van de beide broertjes. Eerst aan een soort watertafel van een peuterspeelzaal jezelf goed insoppen en afspoelen, en dan met alleen een klein handdoekje op je hoofd ontspannen in een gezamenlijk bad met loeiheet bronwater. Van al dit moois, noem het jammer of prijs jezelf gelukkig, worden natuurlijk geen foto's gemaakt, want zo zijn de japanse rituele reinigings regels he ?

Jullie weten denk ik allemaal wel, dat onze geallieerde vrienden weinig van Hiroshima heel hebben gelaten. De atomic bomb dome is zo' n beetje het enige gebouw in het centrum dat de klap heeft doorstaan. Toont pijnlijke overeenkomst met de Kaiser Wilhelm Gedachtnis Kirche, ook een staaltje precisie bombdropping van our allies. Het Memorial Park is een populair uitje voor bejaarde amerikanen met joods bloed, en nog meer een schoolreisje voor grote groepen japanse schoolkinderen. Meisjes in matrozenpakjes. Jongens met gele petjes op. Misschien is het door deze wrange nasleep dat Japan sinds WO II zich niet meer bemoeit met oorlog. De hele sfeer in dit land past daar ook veel beter bij. Vriendelijke en blije mensen, die mij het gevoel van sociale saamhorigheid geven, van buigen en bedanken, en van veel gegiechel van meisjes met het peace teken, en oude bejaarden die mij tandeloos toelachen. Of uitlachen. Na twee of drie dagen in dit land van de rijzende zon begint de verwarring een beetje te wennen, zolang de treinen maar stipt op tijd rijden, zolang de menukaarten bij afwezigheid van onze letters tenminste maar tenminste een plaatje erbij tonen, en zolang de WC brillen maar lekker warm blijven .....