Best Mass Meditation Ever

Drie dagen achter elkaar weergalose plekken bezocht. Oplopende spanning en sensatie. Het begon met een klene meditation cave in Jokhan Temple. De plek waar ik jullie al eerder over schreef. Dat ga ik dus niet opnieuw doen. Maar over gisteren moet ik echt mijn gevoel luchten. We reden met de bus Lhasa uit, via een bergpas naar een volgende vallei. Op de top van de bergpas een nomadisch beeld van duizenden vlaggetjes en een tiental tibetanen. Rond een rokend vuur, om warm te blijven, om de bergpas te eren, met in witkalk geschilderde laddertjes op de rotsen, om de weg naar het enlightment krachtig te ondersteunen. De dag begon al goed. Een uur later zijn wij naar bijna 4000 meter hoog gekronkeld. We hebben hellingen met yaks gezien. Voor ons verschijnen een tiental rotsbouwsels tegen de helling. De bus kan niet verder. We zijn in Drak Yerba. Wij moeten te voet nog een 200 meter verder klimmen. Doen nog een plas in de allersmerigste public toilet die ik ooit bezeken heb. Hoogte bereizen gaat samen met veel drinken. Hoogte maakt kortademig en geeft koppijn, maar lopen op hoogte laat me niet zweten. Dat betekent veel plassen. De bouwsels tegen de berghelling blijken meditation caves te zijn. Verschillende Dalai Lama's hebben zich hier kortere of langere tijd teruggetrokken. Ik probeer me voor te stellen hoe een monnik hier 3 jaar, 3 maanden en 3 dagen achtereen in een grotje heeft zitten navelstaren. Kan het niet vatten. Toch raak ik gegrepen door de imposante religieuse sfeer, in een rauw en kraakhelder berglandschap. Thea vindt op een hoop afval een stukke gebedsmolen, die natuurlijk in mijn rugzak wordt meegenomen. We lopen verder op, met een tibetaans gezin, met kinderen in kleurige kleding. Fotogeniek, puur, gezellig.

Vandaag gaan we op zoek naar een wat verder afgelegen boeddhistisch klooster, en maken en passant kennis met de chinese repressie. Stempeltje hier, permit daar. Tibetanen met houtstapels en veestapel die hun intrek hebben genomen in wanstaltige barakwoningen van beton. We lunchen in een provinciestadje, na weer een politiecontrole. Eten met onze groep van bijna 20 in twee aparte kamertjes aan een ronde tafel met een glazen draaischijf. Voor ongeveer 90 euro worden beide tafels volledig vol geladen met een tiental schalen, waar wij met 20 man nog dik aan overhouden. En dan gaat het over een nieuwe chinese prestige brug, langs een weg- en watercontrole gebied naar het Samye Monastery
Als we het stoffige stadje Gyanze binnenrijden, en met de bus stil houden bij een soort ommuurde vesting, haken een aantal af. Tempelmoeheid. Ik voel om één of andere reden dat er iets staat te gebeuren. Als ik via de tickettafel het kleed van de toeganspoort opzijduw, ruik ik de zware wierooklucht, en hoor het gezoem van gezang uit de centrale tempel. Wat ik vanaf dat moment te zien kreeg, in een uur tijd, zal ik de rest van mijn leven niet vergeten. Zware kleden hangen in een ruimte ter grootte van twee schoollokalen. Zeven lange banken met lage voorschotten worden gevuld met ruim dertig monniken. Dwars aan de zijkant een voorzanger, en aan de kopse kant zitten twee monniken met ieder een tibetaanse hoorn van wel vier meter lengte op een wat verhoogde opstelling. Overal olielampen, en gedempt daglicht aan de voorzangerzijde via glas. Aan alle zijden hangend kleden, zie ik staande en zittende buddha's, en een soort gebochelde jonge quasimodo monnik die met vocht, lichtjes, bekers en schalen in de weer is. Met de Djoser groep zitten we op stenen trappetjes, op gelijke hoogte met de schoolbankmonniken. Een tweetal heeft een schalmei, her en der staan trommels, waarmee de monniken hun voortdurende gezang ritmisch ondersteunen. Blikvanger naast ons is een lage platte tafel van 3x3 meter, waarop een ronde mandala van gekleurd zand ligt. Kost een paar maanden om zo'n ding op te tuigen. Dan gaan opeens de lamei spelers opstaan, zetten enkele monniken hun geelhoed op, en vormt zich een groepje rond de mandala tafel. Rustig en gedisciplineerd worden alle voorwerpen rond de platte zandstructuur weggehaald, de muziek zwelt aan, er gaat wat gebeuren .....

Met zijn dodgi snijdt een monnik de enorme mandala aan, zoals een appelkruimeltaart wordt aangesneden. Daarna wordt het zand bijeen geveegd, op een schaal verzameld, afgedekt, en met gebeden en muziek naar buiten gebracht. De ceremonie gaat nog een uurtje door. Er zal snel een nieuwe mandala worden opgebouwd. Met onze groep en een stuk of wat lokale tibetaanse gasten zijn we getuige geweest van een zeldzaam en ontroerend spektakel. Binnen 24 uur ingeleefd in de mediation caves, 'yak yak yak' gezien, en een prachtige zandmandala ceremonie meegemaakt. De Tibet trip is hiermee sowieso al geslaagd.

We slapen die nacht in het 'Monastery Guesthouse' . Een jeugdherbergachtige voorziening, die je niet bij Booking.com of Tripadvisor zult vinden. Reserveren gaat hier nog per bed en niet per kamer. Een goor WC blok voor alle gasten met poepen in een gat op de regel. Thea en ik zijn ingedeeld bij een stel uit Biddinghuizen, en we beoordelen de kamer met gore bedden, bleke en stukke lakens en geen plee, maar wel met lekker veel kleine huisdieren op de kamer, als een dikke onvoldoende. Bijna alle Djoser vrienden kiezen voor een upgrade naar de gerenoveerde vleugel. Of deels gerenoveerde vleugel. In ieder geval met schoon en nieuw beddengoed. Met een beetje geluk een uurtje een miezerig straaltje lauw water. Een mevrouw achter de receptiebalie ( met de bekende klokken aanduiding van Los Angeles, Sydney, Moskou en Paris, waar geen hout van klopt, dat dan weer wel ) die geen woord engels spreekt en die ook geen zin heeft in gebarentaal. Maar met uitzicht op de vier stoepa's die de tempel van het feest van zojuist in alle windrichtingen omlijst, is het toch weer een mooie nacht geworden. Inclusief het ontbijt met gesopte biscuitjes in lauwe thee.