in gedachten

Op een vrijdagochtend in januari, met de winterzon door de ramen, blies Jo haar laatste adem uit. In de armen van drie vrouwen die haar dagelijks omringden. In de uren daarna veranderde de kamer van een rommelige oma uitstalling, met doorgaans neergelaten zonnewering, in een soort van mini mausoleum. Wat vies was, of vies leek, werd in plastic zakken gedaan. Wat lekker rook, werd kwistig in het rond gesprenkeld. Met het raam half open blies een frisse wind over oma in haar pyama, die op haar bed lag te wachten op wat komen ging. Familieleden en bloemstukken vulden de kamer.

Tijdens het weekend was er alle tijd om in wisselende samenstelling, steeds in kleine kring, een soort wake te houden, om herinneringen op te halen, in gedachten bij elkaar te zitten, bij de vurenhouten kist, bij die vrouw die velen verbond, die altijd sprak, het cement tussen de bakstenen van de familie Dekker. De cementmolen van de Wibautstraat, de Molenweg en de Lijsterbesstraat bleek voorgoed gestopt met draaien. Oma Jo heeft met haar overlijden haar eigen generatie afgesloten, en heeft zwijgend het stokje doorgegeven aan .... laten we zeggen .... aan wie het oppakt.

Op de woensdag daarna rijdt een rouwauto, gevolgd door een kleine colonne auto's met wapperende vlaggetjes, door de stromende regen van Enkhuizen naar Zaandam. Met een warme toespraak, met muziek, en met strakke gezichten, verdwijnt de kist, bedekt met bloemen, uit het zicht. Rouwbeklag. Reünie praat. Koffie en wijn. Een maaltijd in Westzaan bij De Prins, waar we ooit, samen met Jo en Cees, het zoveelste trouwfeest van het echtpaar Dekker vierden.

Vandaag ploffen bij bijna honderd adressen de bedankkaartjes in de bus.
De kinderen en kleinkinderen, en hun kinderen bedanken elkaar en iedereen.
Dat de belangstelling na het overlijden en bij de uitvaart hartverwarmend was.
Zo was het.
En zo is het.