in de stad

Op de - godskelere : eindelijk ! - allereerste zonnige lentedag van dit jaar toog ik met duizenden Mokummers de stad in. Pleintjes en ruime kruispunten opzoeken waar de nog laagstaande zon de mensen beschijnt. De meest ondeugende kuikens van de stad barsten vandaag uit hun schaal. Een paar weken voordat motorrijders aan hun pruttelende groetjesdagen op de provinciale wegen beginnen. Nog veel eerder dan we officieel rokjesdag 2016 kunnen uitroepen. Op het Osdorpplein laten we vierkante pasfoto's maken. Nodig voor het visum van India. Dat voelt al als lente. Op het plein geuren de groenten, wordt thee gedronken, en hebben de oude vrouwen als een soort zonne-statement hun gewatteerde regenjacks die zij in de winter over hun lange jurken dragen, uitgetrokken. In onze pasfoto winkel kiezen dikke donkere dames op het computerscherm de mooiste familiefoto's uit, om als vergroting te laten afdrukken en op te hangen in de huiskamer van hun woning in Amsterdam West. Een Shoperade in aanbouw met turkse lampenwinkels en vreettentjes doet meer aan de kasba van Istanbul denken, dan aan de ten Katemarkt, waar lijn 17 ons naar toe brengt. Op het drukke kruispunt van de Kinkerstraat hoek Bilderdijkstraat zitten we met de rug tegen de etalage van Bakker Mensink met de bakkes in de zon te genieten van een bagelbroodje.

Even uit de zon, in het Rijksmuseum, om alle veertien kimono meisjes van Breitner te begroeten. Met de oorring schilderijen, met het billennaakt, en met de oude ezel en de voorstudies van al dat moois is het een intieme en overrompelende belevenis van een topoeuvre van een broodschilder uit de vorige eeuw in Amsterdam. Prachtig. Gaat dat zien ! Buiten lopen we eigenlijk, vanaf dat moment, in de eerste zonnestralen van een lente in Amsterdam van een eeuw geleden. Wonen op de Prinsengracht, of op de Reguliersgracht, desnoods op het Amstelveld, met het onvermijdelijke middagbittertje op het terras van Nel, mijmeren we over het idee om hier toch maar wel te gaan wonen. Een paar pandjes checken op Funda, die daarvoor in aanmerking zouden komen, brengt ons weer in de realiteit van vandaag. Zoals ook het mailbericht op het terras van Nel, dat Jeroen Drabbe zojuist is overleden, ook de realiteit van vandaag is.

De Utrechtsestraat heeft een geweldige face lift ondergaan, en heeft gelukkig het goede behouden. Schoenen passen bij Zwartjes, mooie nieuwe modewinkeltjes, en het oude vertrouwde Concerto, waar juist op dat moment Blaudzun, met een maat op elektronica, een verrassingsconcert geeft. Twee broers op het Rembrantdplein die met de onvermijdelijke Dirk van den Broek plastic tassen langs slenteren, en samen één paar bruin suède handschoenen delen. Mooi en ontroerend. De schoenenjacht wordt vervolgd, bij Floris van Bommel en bij van Lier, en hoewel de schoenen best lekker zitten en mij goed passen, kijk ik met een blik op de prijskaartjes naar de geruite , gestippelde, en opengewerkte puntstappers als naar twee vreemde voeten, die niet van mij zijn.

We hebben nog een pleintje tegoed, dat van de Dam, maar dan in Zaandam. We eten in Tokyoto. Tussen veel aziaten en zaankanters. Het eten, de sfeer, de bediening en de werkwijze maken deze toko toch wel de beste sushi-tent in de wijdse buurt waar je het eten met je stokjes naar binnen kunt werken. Heerlijk. Aan de overkant, in het Zaantheater, zal later die avond Kasper van Kooten in de kleine zaal nog leuker proberen te zijn dan zijn beroemde vader ooit was. Hij heeft er twee uur Dolly Dots imitaties voor nodig om een paar keer bij mij een glimlach te ontlokken. Het was een heerlijke dag. Op weg naar huis voel ik voor het eerst sinds minstens een half jaar dat mijn voorhoofd in de zon is geweest. Morgen nog meer zon !