Dwarrel en kwallen

Half verscholen in het zand ligt het begin van het pad verstopt dat van Paviljoen Noord in de richting van Hargen loopt. Het pad loopt met een knik naar de duinrand noordwaarts. Tientallen badhokjes aan je rechterhand, en ver naar links lonkt de zee. Het is vandaag een tropische dag, dik in de dertig graden, geen zuchtje wind, het is zweten geblazen na een fietstocht door de duinen. Ergens tot vorig jaar had Paviljoen Witte hier ergens zijn nering. Uit de drukte van de duitse neerploffers, te ver van surfers en kuilengravers, het domein van rustzoekers en wij, die voor het gemak wel koele witte wijn wensen, maar ook het gevoel willen hebben geen toerist te zijn. Dat alles bood Witte. Maar het bleek niet genoeg om te overleven. Opgekocht door Hemingway’s. De tweede zomer voor dit tweede Hemingway’s lijkt een succes te worden. Er zijn drie veranderingen te bespeuren, en tegelijk is de vibe van Witte overgenomen en zorgvuldig vast gehouden. Verstandig. Het lijkt geheel in de geest van de oude man en de zee zelf: chillen op het strand met zeezicht. Een aanpalend naaktgebied dat op een steenworp afstand begint waar het fijne Hemingway II ophoudt. En een voorziening met de naam Loods aan Zee, die op mij net zo simpel als succesvol overkomt als het nabije naaktstrand, en het houten vlonderpad, dat dit alles met de strandopgang Noord verbindt. Jullie raden het al : welkom op mijn favo beach hang out !

We zijn hier niet gekomen om reclame te maken voor wijn en vertier. Op het harde strookje zand, dat zich ontplooit met het uitrollen van het eb, wordt de fietstas in het zand gedrukt, wordt een zwembroek en een badpak aangetrokken (wij wel !) en zit ik schouder aan schouder met haar naar de zee te turen. Langs de waterlijn lopen mensen van links naar rechts, met hoedjes, een hond aan de lijn, of met een garnalennetje, en keren blootlopers met een omslagdoek om, van rechts naar links voor ons langs, op weg naar de strandopgang, of verder, naar huis. Het is warm. De spullen dekken we af met een handdoek en aarzelend stappen we de zee in. Veel kwallen op het zand, nog meer in het water, met lange bruine of blauwe draden. Verder de zee in worden knieen en bovenbenen onzichtbaar in het bruine water. Er is veel dwarrel in het water. Ook onder het wateroppervlak dobberen kwallen mee met de golfslag van de zee. Even dompelen we ons onder, tot de nek, en dan weer naar het veilige strand. Er is een zuchtje wind voelbaar op de natte huid, de vlaggen in de verte wijzen slapjes landinwaarts, de kwallen trekken zich terug in het water, de dwarrel zakt langzaam naar de zeebodem. Alles valt op zijn plaats. Hemingway kijkt goedkeurend toe.