dwars door Extremadura

Het leukste kwartier vandaag beleefde ik fotoloos en ontroerend mooi in het winkeltje van Alfonso. Hij bestiert nu bijna 40 jaar een soort van minimuseum en heeft heel veel kitsch om zich heen verzameld, van imitatie shit van romeinen, etrusken en een goudsmederij uit de oude tijd. In de etalage van het winkeltje staan replica van Zeus en Medusa naast mozaiekjes en filigrain sieraadjes naast een bordje met ‘no tocar photo’ en dat moet je dan respecteren. De ruimte daar achter is donker, in een straatje in Mérida dat ietsje omhoog loopt naar een megalomaan waanzinnig romaans circus en amfitheater. Vrijdagochtend staat de deur van het winkeltje open en loop ik naar binnen. Schemerige ruimte, schaars verlicht, spotjes op marmerplaaten met Carpe Diem en andere cliché wijsheden. Achter een gordijn verschijnt Alfonso in een groezelige witte jas. Grijze baard, we spreken half engels en spaans met elkaar. Hij gaat zitten in werkhoekje edelsmederij met schemerlamp en draadjes en tangetjes. Langs de muur beeldjes en doekjes op linnen, op hout en op steen, sommige sfeervol, andere tenenkrommend. De man zelf is ontwapenend. Hij vraagt veel geld voor de Carpe Diem plaat, ik praat met hem en spiedt rond in zijn toko. Het is een museum, een levenswerk en een testament tegelijk. Na het bezoek bedanken we elkaar hartelijk, waarvoor weet ik eigenlijk niet, en ik ga naar buiten, en hij buigt zich weer over zijn werkplek.

Het binnenland van Spanje is nog leuker dan de kust. De rit vandaag gaat dwars door Extremadura, een glooiend romantisch leeg gebied waar groengrijze geërodeerde rotsen de ogen strelen. Hogere stenen staan stoer als hunebedden in de heuvels, meestal solitair, soms met een vervallen schuur of een schapenboet in de luwte. Lagere ronde gegroepeerde vormen met daarin een steeneik of kurkeik, die het landschap domineren. Het maakt een parkachtig gevoel bij mij los. Hoe komt dat hier zo en is het spontaan gevormd of is het aangelegd. Nastudie leert dat deze eiken gedijen bij een ruime plaats en door boeren in toom worden gehouden voor houtproduktie en voor de eikels. Eikels geven aan varkensvoer en varkensvlees de karakteristieke smaak van jamon iberica. De bomen zelf houden water vast, bieden schaduw aan vee en vogels en zo ontstaat met veel esthetisch geweld een win win win situatie. Mooie plaatjes worden kompleet in een natuurpark onder Plasencia, waar wij met professionele birdwatchers spieden naar monniksgieren en spaanse adelaars. Ze zoeven door een rotskloof in de Taag hoorbaar langs, vleugels stil en met de kop kiepend spieden naar telelenzen en prooi.

In de schemering bezoek ik de combi-cathedraal van de stad met een 13e en een 15e eeuws deel, loop ik onder arcaden en barretjes op het Plaza Mayor. Even verderop oefent een orkest in een kerk de trage marsmuziek die na de vastentijd de stad zal vullen. Meer dan menshoge taferelen staan nu schouder aan schouder opgesteld te wachten op de Semanta Sana, als broederschappen de beelden op draagbaren op de schouders nemen en ermee gaan rondlopen tot het Pasen wordt. Ritmisch, ingetogen, serieuze zaak.

Geschiedenisfeiten en fictie slaan in mijn hoofd op hol. In de zuidelijke steden die ik bezoek kom ik verhalen tegen van Visigothen. Een enorm leger van opportunistische lui uit de Balkan, met Duitsers, joden en zigeuners en overgelopen Romeinen die de macht in Rome overnemen en de zegetocht naar Iberië vervolgen. Soms heulend met Romeinen, dan weer met hulp ( of juist tegen de moren ) van Kelten of DNW de boel in Spanje herorganiseren. Waar kort na de jaartelling Romeinen de stenen uit Moorse tempels gebruikten om amfitheaters te bouwen, zo worden diezelfde stenen 400 jaar later weer gebruikt om bruggen over de Ebro en de Taag te bouwen. Komend weekend gaan de Duitsers stemmen. Gaat het land op slot en worden buitenlanders van nu, de visigothen van toen, er uit gezet ? Of blijft steun aan de EU en aan Van der Leyen fortgesetzt worden worden. De reorganisatie van de wereldorde van nu heeft veel van de wereld van de Visigothen.

Mijn muze, die altijd positiviteit uitstraalt en verkondigt, vraagt aan Alfonso hoe oud hij is. De man in zijn witte jas kijkt op van zijn werktafeltje en zegt dat hij vorige week 62 jaar is geworden. ‘Dan kun je dit werk over een paar jaar doorgeven, aan een andere artiest’. Hij antwoordt met een blik over zijn bril dat hij over een paar jaar gewoon hier in de winkel werkt, of ‘ik ben te vinden op het cementerio’.