Jammer dan toch

Vandaag heb ik dan toch een belangrijk deel van mijn mooie toekomst als boekenschrijver weggegooid. Het is niet zo dat ik niets kan weggooien. Dit voorjaar was de troep op zolder al aan de buurt. En in de zomer heb ik het schuurtje uitgemest. Mannen en schuren. Een onderwerp op zich. Ook daar zijn boeken over geschreven. Meestal wat meelijwekkend bedoeld. Ik denk dat wat sommige mannen met spullen in hun schuren hebben, dat ik dat heb met mijn spullen in de voorkamer op een hoog. Eerst stapeltjes maken. De eerste schifting, van wat zo maar weg kan, zonder na te denken. Makkelijk zat. Dan komen de twijfelhoopjes. Besturen waar ik in heb gezeten. Komt het ooit nog van pas ? Of is het gewoon leuk om te bewaren. Studiespullen heb ik jaren geleden al verdeeld in wat weg kan en wat bewaard moet blijven. Maar wat toen bewaard werd, daar blijkt het meeste ook best van weg te kunnen. Als weer een paar dozen en vuilniszakken gevuld zijn om weg te gooien, dan lonkt het echte werk. Brieven uit de zeventiger jaren. Ik blijk opeens stapels brieven te hebben uit mijn schooltijd en mijn studietijd waar ik het bestaan niet van weet. Niet gaan lezen, wel selecteren. Zijn ze belangrijk of niet ? Zijn ze gewoon leuk om te bewaren, en waarom eigenlijk ? Bijna alles verdwijnt, na een vluchtige blik, al of niet verscheurd, uiteindelijk in de pers van de restafval container van het gemeentelijk grofvuildepot in Enkhuizen. Je zou kunnen zeggen dat het archief van het Van der Veer & Schuurmans museum alvast definitief vernietigd wordt, nu duidelijk is dat het hoofdgebouw er toch nooit zal komen. Jammer ... of misschien maar beter.
Er blijft een mooie persoonlijke selectie in mijn bezit. Correspondentie uit de studietijd. Brieven die ik ontving van dierbaren, als een soort tweede poging om op schrift uit te leggen, wat een paar dagen ervoor op de zolderetage in Amsterdam met een borrel niet meer lukte. Brieven en kaarten over en weer met de familie. Een emotionele correctie in het blokkige bouwvakkershandschrift van mijn vader, die de hartelijke groeten van mij op een kaart uit een zonnig land overkrast met ´de huichelaar´. Die gaat natuurlijk op de stapel blijven, terwijl kaartjes en brieven van personen met lieve uitspraken en met een kus als groet van voor mij nu onbekende afzenders zomaar in de afvalbak belanden. Een stapel van minstens een meter elpees mag in de kast blijven staan. Twee bananendozen gevuld met gekochte, gekopieerde, en deels zelfgemaakte VHS-video banden staat nog in het halletje, maar zal de selectie uiteindelijk niet gaan overleven.
Het lijkt alsof ik in een periode zit om allerlei koeien op stal te zetten. Wat studie en wat kennis betreft heeft de werkelijkheid de droom ingehaald. De afweging of ik ooit zal promoveren zal ik stoppen. Het wordt nooit. Ik weet nu ook waarom. Ik lees medische artikelen en stelligheden die evidence based zijn. Met allerlei waarheden die gevaarlijk wankelen. Ik zou best willen promoveren op een proefschrift met iets van een onderwerp in de sfeer van ´Maakt Wetenschap Beter ?` Om dan met een inlegvelletje met 12 mooie stellingen te bewijzen dat dat NIET zo is.
Een dierbare selectie van brieven uit de zeventiger en tachtiger jaren bewaar ik. En knipsels en foto´s die mijn herinneringen verlevendigen. Documenten en namen van personen uit die tijden. Data van feiten en informatie over hoe het was. Om toch een persoonlijk archief te hebben, waaruit ik kan putten om te schrijven. Te veel bewaren vind ik zinloos, en is dubbelop, want er is al zoveel geschreven. Door anderen. Wat mooi is, of wat waar is, of wat gezegd moet worden. Er is nog ruimte genoeg over in de voorkamer op een hoog, om vanuit een digitale werkplek, omringd met stellingen en dozen met papierwerk, de fantasie met feiten in elkaar te vlechten.