Herenleed

" U ziet er eigenlijk nog best goed uit !". " Voor iemand die bijna dood is, bedoelt u ?. Nee, voor iemand die zoveel Herenleed heeft meegemaakt, bedoel ik, eigenlijk." Ondertussen probeer ik een schatting van zijn leeftijd te maken. Toch ergens in de zeventig moet hij zijn. Krullen die weerbarstig van vorm, en nog meer wit dan grijs zijn. Turend naar de Westerplas, waar de kuifeenden met rugwind de lokken voor de ogen laten waaien. Over de plas turend met honderden dobberende vogels speur ik de horizon af. Links staat de rode en rechts prikt de witte vuurtoren de blauwe lucht in. "Prettige dag gewenst nog, beiden. U ook !"

Een uur daarvoor loop ik met ongepoetste mond mijn stamkroeg binnen. Klokslag negen uur. Behalve de ober achter de bar en een grijnzende zus aan een raamtafeltje is Van der Werff nog leeg. Stik nou. Zoenen. Volkomen verrast. Overvallen met een prent met Veren. Te luid pratend gaan we de eetzaal binnen, kiezen een centrale tafel tussen de grijzende elitaire meute. Zus zit hier al een avond en nacht op me te wachten. Heeft zich voor mij schuil gehouden tussen de gasten. Halverwege maart, en met een internationaal klassiek muziekfestival, en met de oude glorie van dit prachthotel. Dan kun je je de sfeer inbeelden hoe wij daar zitten, tussen die anderen in. Prima! Bij het afpinnen geeft de barman overigens geen krimp. De top drie van Schier bestijgen zonder aarzeling de hun verdiende ereplaatsen. Bovenaan de familie Soepboer, op twee Van der Werff, en op drie een handjevol ex aequo's van drie lokale uitbaters: Marlijn, Tjattel en Herberg Rijsbergen.

Ik probeer vandaag zorgvuldig, zeg maar Vlaams, te formuleren in dit blog. Komt door minstens twee gelezen prachtboeken deze week. Vol symboliek, herkenning, nostalgie, en de zorgvuldigheid. Volgens mij schrijven auteurs maar eens in hun leven een bestseller, een pareltje voor de longlist. Die van Dimitri Verhulst moet nog komen, als hij zijn pantser nog kan loslaten. En Greet heeft met "Kom hier, dat ik u kus" nu al het boek geschreven, dat zich kan meten met "Nooit meer slapen" of met "De Avonden" of met noem maar op. Daarmee is schrijven toch wat anders dan beeldende kunst of als muziek. In tekst kun je je volgens mij maar ene keer volledig weggeven, maar in beeldtaal of in klanken is dat pluriformer. Ben benieuwd of er ooit nog een derde album van Adele komt. Met zus fiets ik clockwise het zoveelste rondje Schier, en we bespreken, ja we bespreken eigenlijk dat we broer en zus zijn. En wat dat betekent, en wat daar zoal bij komt kijken.
Deze hele week is weer eens zo een week die doordrengt is van toen, nu, straks, of nooit. Gisteren stapte ik met de ouders van de vrouw die mijn jongste zoon lief heeft, uit hun Jimmy, in hun zandbak die De Balg heet, en zocht met blote handen in de groezelige smurrie naar kruimels barnsteen. Betere verbondenheid tussen families, dan in gesprekken is uit te drukken. Vandaag leerde ik mijn zus in soortgelijke drab op het strand bij Marlijn hoe je dus naar barnsteen zoekt. Ondertussen hoor ik over haar school, waarover zij met hartstocht praat, en waar zij nog 49 dagen moet werken tot het pensioen. Verzamelt scheermessen, nonnetjes, krabskeletjes en oesters, voor een les van morgen, nog 48 dagen, omdat die gassies op haar school dat nog nooit gezien hebben. Hoor ik Theo en Bea over de schoolperikelen op het eiland, en fantaseer ik over de Embu school, waar ik mijn oudste kind Swahili versjes liet leren. En omdat je, als je drie kinderen hebt, er nooit eentje mag overslaan, was ik een uurtje geleden weer ontroerd door de middelste, die als fielsetatie een tearjerker foto uit 1987 toestuurde.

Zo een dag is het dus. Even teruglezen. Dat van die schrijvers en dat van dat eenmalige boek in een mensenleven klopt wel. Maar als stukjesschrijver kun je vaker pieken. Gelukkig maar. Mijn helden zijn Sylvia Witteman en Thomas van Luyn. Twee goede redenen om de Volkskrant te (blijven) lezen. Zelf bewust leven en zelf je ogen en oren de kost geven is de beste reden om zelf bij de les te blijven. Dat mankeert er nog wel eens aan. Met zus drink ik koffie aan het strand, en eten we een salade met zalm en garnalen in het dorp. Kinderen van ons beiden gaan over tafel. De lichtpuntjes zijn talrijk. Het buitenland, de eilanden, het nabestaandenpensioen, de tweede of de toekomstige huizen die een doel op zich kunnen worden, de liefde die per dag groeit bij afwezigheid van het aanraken, elkaar in de ogen zien, kansen, mogelijkheden, en missers. De boot van half vijf is onverbiddelijk. Met een uitbundige zon, die langzaam in het wad uitdooft, mijmer ik hoe een zestigste verjaardag in hemelsnaam die van deze negenenvijftigste verjaardagsweek op het eiland kan evenaren, of zou kunnen overtreffen.....