Eine sozialpädagogische Erlebnis

Op welke noorderbreedte ik hier zit, weet ik niet, maar het zal in de buurt van de Kreeftskeerkring zijn. Elke avond gaat hier op het westpunt van San Antao precies om 18.50 uur de zon onder. Een dienblad met lege schone borrelglaasjes staat naast een plastic emmertje, gevuld met Groque, sap en stukjes mango en banaan, afgedekt met een theedoek. Vliegen dansen om het emmertje heen, aangetrokken door het vruchtensap of door de witte rum. Tot het avondeten hangen de gasten van Mar Tranquilidade samen, op de stenen rand aan het strand, praten met elkaar, en kijken naar de dalende zon. Met portugees en nederlands kom je hier niet ver, maar met engels, frans en duits vormen we één grote familie van loners, losers en lovers. Een jonge man met een pet met klep (waar is zijn haarborstel en zijn pak gele vla ?) die maar niet van zijn vakantieliefde kan afblijven, mengt zich onder ons clubje sundowners met de sneer "Was eine besonderer sozialpädagogischer Erlebnis !" dit toch is. Grappige duitsers moet je koesteren.
Het paradijsje waar wij 4 nachten te gast zijn, is eigendom van Frank en Susi. De eerste is een eeuwig jonge grijze en grijnzende vijftiger, wit linnen overhemd, spreekt alle talen vloeiend, met een zwaar duits accent, en is niet alleen eigenaar, maar ook de kok van ons paradijs. Frank heeft er vorig jaar nog 400 m2 strandgrond bijgekocht. Daar wordt dit jaar, of volgend jaar, of nog later een restaurant met terras op gebouwd, waarvan het betonnen skelet en de terrasvloer al gereed is. We kunnen hier wel spreken over een romantisch eco-biologisch vakantieoord met Charme contouren, en met verborgen trekjes van imperialistische grootheidswaanzin.
Frank in Tarrafel en Luigi van restaurant Laparia in Porto Novo zijn geen vrienden van elkaar. Ze gedogen elkaar. Hun restaurants staan drie uur rijden van elkaar verwijderd. Frank noemt Luigi de blabla-italiäner. Luigi noemt de vrouw van Frank een hysterical american hippy. Zij is Susi, de levensgezellin van Frank. Graatmager, met grijze vlechten, en eindverantwoordelijk voor de planten en de boekingen. Frank doet meer aan de sfeer van alledag, aan de omzet in de keuken en de bar, en neemt daar zelf het voortouw in. Ik heb hem in drie dagen nog niet zonder biertje in zijn hand gezien. Als ik die avond ga slapen, komt Susi nog even in haar nachtjapon, met een rieten mandje in de hand, naar de terras koelkast, en doet daar 4 biertjes en 2 flesjes mineraalwater in.

Op een zondag doen Thea en ik een proefwandelingetje. Omhoog naar het groene huis, door naar het Casa Bianca, en dan langs een randje de kloof in. De eilanden op Cabo Verde zijn gortdroog. In de ribeiras wordt het water efficiënt benut, voor de verbouw van yams, rietsuiker, en ander eetbaar spul. Langs de randen van de kloven groeien papaya's en mango's, en hier en daar bananen en palmen. Het echte eten komt uit de zee. Bizarre trompetvissen, schaaldieren en ander gedoe gaat in de soep, op de grill, of wordt op het kiezelstrand te drogen gelegd. Alles is hier heerlijk. Visarenden hangen in de lucht boven zee, andere rovers boven de rotsen, en duiven en mussen fladderen en kwetteren in de dorpjes. Het is hier echt onthaasten. Frank und Susi zorgen goed voor ons. Ajax speelt vandaag tegen Feijenoord, geloof ik. Wie wordt er dit jaar landskampioen ? Het is lekker ver van mijn bed