smaragd in je ziel

Tijdens de Kunst-10-Daagse stappen mensen van allerlei pluimage mijn huiskamer binnen. Als je moet gokken wie of wat er over de drempel stapt, dan zijn het twee vrouwen: regenjacks, kleurige vesten, kort en pittig geknipt, kekke brillen. Echtparen uit omliggende dorpen, op de elektrische fiets, met vragen over de vloer, over de keuken, over de tuin, of over de schilderijen die er hangen. Kunstliefhebbers stappen spiedend rond, om het kookeiland heen, en bekijken het atelier, zien de uilen, en onderzoeken hoe ik die reliëfschilderijen nou echt in mekaar gefröbeld heb. De tweede dag vind ik zelf wel erg succesvol, meer dan honderd bezoekers, veel vrienden en kennissen en met kunstcollega's die op de zaterdag middag vernissage langs komen. Een paar liedjes van broer en vriend, speeches van mijzelf over Emmett Till en van Cees over hemofilie en over je bloed verkopen aan een tankstation. Met wat verbeelding zitten we in een Bluescafé in de sixties. Tussen alle bekenden in het café blijven een volkomen vreemde man en vrouw bijna twee uur plakken, drinken een biertje, maken her en der een praatje, ploffen neer op de bank, slaan beleefd een glas whiskey af, en stappen weer op als de vernissage op zijn eindje loopt.

Een aziatische man op leeftijd trekt mijn aandacht. Hij tuurt aandachtig naar 'Crossroads' met Robert Johnson. Maakt mij opmerkzaam op de groene binnenzijde van de linker revers van het jasje van Robert. "Fantastisch hoe je door dat groen naar zijn ziel kijkt." Hij zegt dat hij zelf ook een groene ziel heeft, en als ik hem vertel dat ik de schilder ben, legt hij langzaam zijn hand op mijn schouder en benadrukt onze verbondenheid, in de kunst, in muziek en in onze psyche. Mooi. Een ouder echtpaar blijft lang talmen in het atelier en hebben belangstelling om schilderijen van Muddy Waters in hun Franse zomerhuis en in hun woonhuis aan de Leo Gestelweg te hangen. Komen de volgende dag persoonlijk zeggen dat ze het toch maar niet doen. Sportief natuurlijk, maar wel sportief met een slechte smaak.

Een passerende man met een brilletje en een missionarissenkapsel somt moeiteloos de namen op van de blues legendes die aan de muren hangen, pakt mijn zwarte Lidl gitaar van de standaard, en begint aarzelend te tokkelen. Wat later speelt hij vrijuit songs van Jim Groce en van andere helden. Gezellig.

Als zus en muze gastvrouw zijn stap ik op de fiets en pik uit de gekleurde routes de nummers die ik graag wil bezoeken. Een paar straten verder vergaap ik me in de huistentoonstelling van Jan en Joline aan brons en hakwerk, en een enorme sculptuur van perenhout, waarbij ik me van alles kan inbeelden. Rond het Hof mag Anton Corbijn grote prenten tonen van zichzelf als Zappa en tijdgenoten, van Italiaanse begraafplaatsen en oude Sovjet-kiekjes uit Moskou en Leningrad. Zwart en wit, Lenin in volle glorie, met bakstenen gebouwen en streng beeldhouwwerk, van toen Rusland nog gewoon communistisch was. De goede oude tijd.

Van de goede oude tijd naar de verre toekomst is niet verder dan een tochtje naar Bergen aan Zee. Aan de Boulevard is kort geleden een wit abstracte moderne duinwoning gebouwd, met vergezichten naar zee en naar het achterland. Op schone schoenhoesjes schuifel ik langs potten met water waarin spannende wasobjecten dobberen. Met een wenteltrap naar boven kijk ik zittend op een bed naar de zee waar kite-surfers hoog opspringen, en waar achter mij een bubbelbad staat, dat doorgang biedt naar een glazen sauna, met een dozijn losstaande voeten en handen en billen. Teevee's tonen stellages van Damien Valero. Een paar panden verderop hangen aan het plafond van de Zilte Zoen naast elkaar een gigantische stalen manta-rog en een albatros zacht wiegend mooi te verroesten.

Terug als suppoost blijken een hele rits oude vrienden en kennissen in de loop van de week hun weg naar de BluesGarage te vinden. De week vliegt voorbij. Thuis mensen ontvangen is net zo leuk als andere lokaties bekijken. Het is de tweede zaterdagavond bijna jammer om het huis weer om te toveren naar mijn woning. Ruim zeven honderd kijkers. Pakken koffie zijn er doorheen gegaan, een half dozijn flessen witte wijn ( het leidingwater van Bergen ) en alles wat overblijft is een bodempje Jack Daniels en mooie herinneringen. Met de blauw-witte K10D banier en bijpassende uitschuif-hengel op de roestvrij stalen standaard als bonus, voor een volgende keer.