tortelloni e portici

….sfeerbeeld : met zijn vieren kijken we door een etalageruit naar een dun met meel bestuifde tafel ….. een jonge vrouw in witte bakkerskleren frommelt identieke vierkante deegflapjes geconcentreerd met iets van groene kwak tot bollige pastadingen ….. ‘verse ravioli’ mompel ik tegen Thea die naast mij staat…. het jochie naast mij, dat ook naar binnen kijkt, draait zijn hoofd naar mij toe, trekt een wenkbrauw op, kijkt naar zijn vader rechts van hem en mompelt ‘tortelloni’ …… hoewel ik niet echt ruzie of discussie zoek, begint vader met veel woorden en brede gebaren aan mijn vrouw en mij uit te leggen dat dit toch echt tortelloni zijn, meervoud van tortellono en niets anders dan dubbel gedraaide deegvierkantjes met één of andere groentevulling, droog geserveerd, waaraan apart kaassnippers of een saus kan worden toegevoegd. Heel iets anders dan ravioli dus. En niet te verwarren met tortellini ( enkelvoud tortellino ) dat veel kleiner gedraaide deegpasta is, bijna altijd gevuld met vlees, en geserveerd in een natte dunne saus van bouillon of vleesnat of weet ik wat. Capiche ?

….. in de top vijf van opvallende of bijzondere dubbele torens die ik bezocht ( petronas, harbour en tower bridge en twin towers ) stijgt deze due torri in Bologna met stip naar een ereplaats. Dat komt niet alleen door de twee joekels van torens zelf, maar ook door al dat moois wat in het overzichtelijk centro historico eromheen staat. Ruim 60 kilometer zuilenportieken waarvan een lengte van 12 kilometer portici tot Unesco werelderfgoed is gepromoveerd. Het komt er op neer dat zowel bij bloedhitte als bij een verfrissend buitje er niet te veel zon of een regendruppel in je aperitivo komt. Superhandig. Wat een leuke binnenstad, wat een goede sfeer, wat een prachtige kerken en wat een geweldige musea staan hier op korte afstand van elkaar, en allemaal op loopafstand door die rode, gele en oranje zuilengalerijen met elkaar verbonden. Bien fait.

In de serie ‘je mist meer dan je meemaakt’ (martin bril, ecce homo) had ik een steekje laten vallen bij het logistiek moeilijk te plannen bezoek aan het oudste teatro anatomica ter wereld, onderdeel van de universiteit van Padua, een uurtje rijden vanaf Venetië. Maar hiero in Bologna kunnen ze er ook wat van. Even verderop in de straat van het archeologisch museum ( aan de Via dell’ Arghiginnasio ) staat een oogverblinderd pand met een second best teatro anatomica, ook geheel van oud hout opgetrokken, in een ovaalvorm, vanuit een centrale houten ontleedtafel met een glanzend witte marmerplaat er op. Galenus, Hippocrates en nog wat oude beroepsbroeders kijken vanaf de banken neer op de tafel. Verderop is de bieb, met oude boeken en een concertzaaltje, waar ooit voor de eerste keer de Stabat Mater van Rossini door Bologna klonk. Vele eeuwen na toen proef je en hoor je en ruik je ook nu nog de oude glorietijd door de ruimtes en door de straten klinken.

Tegen het eind van de middag gaan de kerken en de musea dicht en raken de terrassen voller en voller. Borreltijd, hapjes, ijs en flaneren, en de avond afsluiten met een café lungo en een glas mineraalwater ….. het is voor mij in tien dagen tijd een aangeleerde routine geworden, wat voor italianen alledaagse levenskunst is.