Bowie op een Velib

MARDI

Zet even je inleefknop op maximaal. Er zijn geen foto’s van. Het was voorbij voordat ik de print kon maken. Ik had beide handen vol, met mijn tas in de ene en mijn Iphone routewijzer in de andere hand. “Quelle jolie valise, monsieur” zegt een vrouw naast mij, iets jonger dan ik, nou ja, een stuk jonger, ook wachtend bij het stoplicht van het zebrapad. Ik loop op het zebrapad, ergens langs de Jardin de Luxembourg, komt een elektrische step langs scheuren, met een gangetje van minstens dertig in het uur, met een donkere David Bowie, handen aan het stuur, in een ruim fladderend champagnekleurig pak. Recht op de step, stoicijns, zoals Bowie dat kon, met een rugzak in een parelmoer glimmend kleurtje, een subtiele verlichting er in. Alles ademt de sfeer van een genderfluide aflevering van Star Trek, met blauw en groen licht, van een roadshow tegen de herfstkleuren van het park. Heb je hem ?

Nog geen half uur ben ik losgelaten in Parijs, en de grijns op mijn gezicht trekt groeven, die er drie dagen in zullen blijven staan.

Met invallende duisternis koelt Parijs af, in een paar uur transformeert het vijfde arrondissement van een werk- en shopstadsdeel naar een drink, flaneer, eet, en uitgaansbuurt van jewelste. De meeste winkels blijven tot lang na zes uur open. Restaurants van budget tot peperduur lokken bescheiden en geduldig. Bars en bistro’s met een happy hour beheersen en bepalen met bieren en cocktails de sfeer rond Montparnasse en Saint Germain. Net als de vorige keren dat ik hier was fantaseer ik dat ik hier woon. Het dagmenu in Chartier stelt niets voor, een royaal glas Ricard vooraf en een kleine koffie bij de fromage blanc overtreft de keuken van Van der Werf. Het is fris en gezellig, buiten in het donker, kiosken met kerstspullen, een oesterbar met sfeerlicht, studentenkroegen met drukke buitenterrassen, e-sigaretten blazen rook van onder de luifels de stoep op. Google maps wijst de weg met leuke doorgangetjes, weg van het hotel, en in het donker ook weer terug. Morgen meer, nu met zere voeten languit op het bed, de Velib lonkt.

MERCREDI

Woensdag gehaktdag. Van alles wat. Van de Rive gauche naar de Rive droit. Stappen tellen doe ik niet, maar pakweg twintig kilometer heb ik toch wel weggestapt. Stoepen met neerdwarrelende droog krakende plataanbladeren. Warme lucht uit metroroosters. De zuidkant van de Seine, die op gang komt met een café allongé. Het laatste woonhuis van Serge Gainsbourg, nu een bedevaartsplek, waar deze ochtend ook ene Frank ( familie van Anne ? ) en componist Schumann herdacht worden. En omdat Munch met zowat al zijn schilderijen uit het museum van Oslo in het Musee d’Orsay hangt, bekijk ik die ook maar even, voordat ik de Seine oversteek. Lunchen met koffie en met twee bruine eclairs in de Marais. Vandaag bezoek ik voor de tweede keer in mijn leven het Centre Pompidou, ik ben de oude Georges dankbaar voor dat rare gebouw, met zes verdiepingen, en met roltrappen die je van allerlei prachtigs naar adembenemends brengen. Ooit gehoord van Gérard Garouste ? Ik niet. Een hedendaagse dwarspisser die zowel voor als na het millennium enorme doeken heeft beschilderd, met zichzelf, met griekse gekkigheid, bijbelse taferelen, ezels en vervormde portretten die mij aan absinth en aan een ernstige DSM 5 ziekte doen denken. Het adembenemende wordt mij ontnomen door een overzicht van al het moois dat Alice Neel heeft gemaakt. Vooral vanaf de zeventiger jaren schildert zij meedogenloos en recht voor je raap. Snel opgezet. Alledaagse modellen worden door haar van straat getrokken, uit de communistische partij gevraagd, of uit haar direkte omgeving naast de schildersezel neergezet. Kijk en huiver als je ooit de kans krijgt.

Dat voetbal alle landen verenigt blijkt wel uit de woensdagmiddag potjes tussen Frankrijk en Tunesie, en tussen Denemarken tegen Australie. Met een bière pression en de Iphone op tafel zit ik gewoon thuis met de jongens het totaalvoetbal te bespreken. Gezellig hoor.

De speciale ontmoeting van vanavond loopt voorbij het raam van Le Petit Cardinal, een eettent op een kruispunt, om de hoek zeg maar. Ricard nippend en wachten op wat komen gaat. Twee mannen zijn bezig met ladders en met snoeren om de kersdecoratie langs de gevel van het restaurant op te hangen. Van de andere kant van de straat komt een kleine stevige vrouw aangelopen ( grootouders uit Mali of Opper Volta gok ik ) met een volledig opgetuigde kerstboom, twee meter groen, met gouden en witte ballen. Ze zet de boom recht voor mijn snuffert op de stoep om even uit te puffen. Mijn glimlach wordt overtroffen door een enorme tandenrij en een wenkend gebaar en een mond die lachend tegen mij praat of ik haar niet even kan helpen de boom te helpen sjouwen naar waar die heen moet. Maar zo goed is mijn frans nu ook weer niet.

JEUDI

Fietsen door de stad is een feest, op alle tijden van de dag. Ik kies voor de groene Velib, met een kek mandje voorop, uitgerust met een waterdicht telefoonhoesje, om de weg te wijzen. Via de Bastille naar Pere Lachaise. Omhoog word ik ingehaald door elektrische scootertjes en stepjes, en door de echte profs die op hypermoderne fietsjes overal langs flitsen. Broekspijpen met een wasknijper of in de sokken gepropt, veel mannen dragen een helm met lichtjes voor en achter en opzij, natuurlijk één of twee oortjes in, zodat je de enige in de stad bent. Op de begraafplaats bezoek ik een stuk of tien helden die ook al niets terug zeggen. Hun vaste verblijfplaatsen zijn met Google maps zo gevonden. Met een volgende Velib ga ik verder oostwaarts, steek de Peripherique over, en fiets naar Vincennes. Het atelier van Damien ligt aan de rand van het Centre Ville, maar hij is er niet. Via het quartier Montreuil weer terug over de ring naar de kerstboulevards en de nog leukere zijstraatjes. Middageten in een toptent, waar een zekere Jacky alles regelt. Een bavette met saus en salade en puree. “Bavette saignante ?” beantwoord ik professioneel met “un peu plus de saignante, et avec une verre de vin, pour le plaisir !”

Omdat het de laatste dag is mag ik van mezelf twee keer buiten de deur eten.

Bij vorige bezoeken stond de Eiffeltoren nog vrijstaand met alle vier zijn poten in het gras van de Champ de Mars. Was daar al jaren niet meer geweest. Op het fietsje door de avondspits slalom ik soepel langs rijen auto’s. De stad bruist volop, maar er is geen herrie en het stinkt niet. Openbaar vervoer is onder en boven de grond geheel elektrisch. Grote of risicovolle metroperrons hebben op de perrons glaswanden en extra deuren gekregen. Metrolijnen die voorheen eindigden bij de centrumgrens zijn in alle richtingen verlengd, met nieuwe stations, met RER lijnen en met aansluitingen op de Grande Lignes. Als Anne Hidalgo hiervoor gezorgd heeft, dan mag ze van mij nog tien jaar burgemeester blijven. Wel jammer dat muzikanten en koren en clochards uit het metro-labyrinth verdreven zijn. De informele sector is er hier en daar nog wel, met tientallen mannen die allemaal dezelfde knipperende eiffeltorentjes en shit en zonnebrillen verkopen. Daarbovenuit slingert de Eiffeltoren als een reuzenvuurtoren zijn laserstralen over de stad uit, en knippert regelmatig een kwartier als een malle attractie. Als het me te koud wordt knal ik mijn zoveelste Velib in een klem, en pak een bus in de richting van het Place de la Contrescarpe.

Als hommage aan Remco Campert ( die zal toch wel op Zorgvlied liggen ?) en mijn eigen goede herinneringen plof ik neer tegenover Delmas, beter eigenlijk, net als de zalm met een geweldige citroenbotersaus. Willen jullie nog iets over vrijdag horen ?