Dokters-praat
Door: Paul
Blijf op de hoogte en volg Paul
14 Oktober 2008 | Australië, Dalwallinu
Het hoogtepunt van drie dagen meelopen met dr Tim is een huisbezoek op een zonnige middag. Wij rijden over een weg met zonbestendige bungalows en brede gazons aan weerszijden. Op het oprijpad worden we hartelijk verwelkomd door een zoon en een dochter van middelbare leeftijd. Hij met tattoos en een blikje Carlton bier en zij met opgewonden konen en verwarde haren. In de achtertuin zit onder de veranda een oude baas van 87 jaar ingezakt in zijn leunstoel. Linnen broek met bretels over een magere blote bast en duidelijk hartstikke dood. Zijn hoofd met strohoed kijkt nog wezenloos uit over zijn moestuin. Binnen zit een demente echtgenote met een zwaar engels-duits accent, die al niet begreep waarom hij zo lang buiten bleef zitten....
De ingelijste puzzelschilderijen van bergen en een duits stadje, en een enorme witte knuffelbeer, die ooit op een kermis is gewonnen, maken het beeld compleet. Er volgt een staande condoleance met weinig emoties om de oude baas heen. De volwassen kinderen en de buren, allemaal een blikje bier in de hand ondertussen, discussieren druk of hij nou in 1922 of in 1924 geboren is. Een document uit een verweerde koker geeft tenslotte helderheid. Samen met het certificaat van dr Tim erbij kan de undertaker aan de gang gaan.
Iets heel anders:
Er staat 's avonds aan het zwerk een halve maan met de d van dernier die elke avond groter wordt. Klopt dat omdat ik op het zuidelijk halfrond zit, of is hier toch sprake van een lichte zonnesteek ?
Voor de zekerheid heb ik mij maar over het strohoedje van de oude baas ontfermd.
Ondertussen zit ik al weer een paar dagen op mijn eerste echte standplaats Dalwallinu. Een autorit van 4 uur bracht mij van de stad via een landelijke rit via wijnboeren naar dit landerige stadje: een hoofdweg met een Bank, een saloon, en een paar winkels, die harken, laarzen, kunstmest en kleine en vooral enorme landbouwmachines verkopen. Wat kan een avontuurlijke dokter zich nog meer wensen ? Het blijkt dat ik de eerste week toch alleen de enige dokter ben in dit stadje. Beide nigeriaanse collega's zijn op cursus, en pas de volgende week zal ik een van de twee ontmoeten. Herinneringen aan Kyeni ( lezen jullie mee, Peter en Dirk ?) doemen op, maar de verschillen zijn toch opvallender. De hele praktijk plus het ziekenhuis zijn geautomatiseerd, en in beide lokaties zijn prima assistentes en verpleegsters die mij op weg helpen. De bevolking was duidelijk op de hoogte dat er een witte dokter kwam, want een aantal dorpsoudsten kwam op maandagochtend op audientie om nu eens van mij te horen hoe het met hun gezondheid gaat. Dit alles afgewisseld met kansloze jongeren die mij om hulp vragen voor hun agressieve buien, hun slapeloosheid en hun bandeloosheid tijdens het weekend. Foto's van bandeloosheid in praktijk en saloon houden jullie nog even tegoed, want het bekende Rita Verdonk dogma geldt ook hier : eerst inburgeren ( en dan pas fotograferen). Een goed bericht ter afsluiting. Heb even geklaagd bij mijn werkgever over mijn werktijden van maandagochtend tot vrijdagmiddag aan een stuk solo, en dat dit niet strookt met mijn approvals en agreements. Allerlei excuses volgden, en nu zijn er voor deze week alleen daytime duties van 8 am tot 5 pm afgesproken, en zien we volgende week weer verder. Eerst meer bandeloosheids onderzoek in dit saaie stadje doen.
De ingelijste puzzelschilderijen van bergen en een duits stadje, en een enorme witte knuffelbeer, die ooit op een kermis is gewonnen, maken het beeld compleet. Er volgt een staande condoleance met weinig emoties om de oude baas heen. De volwassen kinderen en de buren, allemaal een blikje bier in de hand ondertussen, discussieren druk of hij nou in 1922 of in 1924 geboren is. Een document uit een verweerde koker geeft tenslotte helderheid. Samen met het certificaat van dr Tim erbij kan de undertaker aan de gang gaan.
Iets heel anders:
Er staat 's avonds aan het zwerk een halve maan met de d van dernier die elke avond groter wordt. Klopt dat omdat ik op het zuidelijk halfrond zit, of is hier toch sprake van een lichte zonnesteek ?
Voor de zekerheid heb ik mij maar over het strohoedje van de oude baas ontfermd.
Ondertussen zit ik al weer een paar dagen op mijn eerste echte standplaats Dalwallinu. Een autorit van 4 uur bracht mij van de stad via een landelijke rit via wijnboeren naar dit landerige stadje: een hoofdweg met een Bank, een saloon, en een paar winkels, die harken, laarzen, kunstmest en kleine en vooral enorme landbouwmachines verkopen. Wat kan een avontuurlijke dokter zich nog meer wensen ? Het blijkt dat ik de eerste week toch alleen de enige dokter ben in dit stadje. Beide nigeriaanse collega's zijn op cursus, en pas de volgende week zal ik een van de twee ontmoeten. Herinneringen aan Kyeni ( lezen jullie mee, Peter en Dirk ?) doemen op, maar de verschillen zijn toch opvallender. De hele praktijk plus het ziekenhuis zijn geautomatiseerd, en in beide lokaties zijn prima assistentes en verpleegsters die mij op weg helpen. De bevolking was duidelijk op de hoogte dat er een witte dokter kwam, want een aantal dorpsoudsten kwam op maandagochtend op audientie om nu eens van mij te horen hoe het met hun gezondheid gaat. Dit alles afgewisseld met kansloze jongeren die mij om hulp vragen voor hun agressieve buien, hun slapeloosheid en hun bandeloosheid tijdens het weekend. Foto's van bandeloosheid in praktijk en saloon houden jullie nog even tegoed, want het bekende Rita Verdonk dogma geldt ook hier : eerst inburgeren ( en dan pas fotograferen). Een goed bericht ter afsluiting. Heb even geklaagd bij mijn werkgever over mijn werktijden van maandagochtend tot vrijdagmiddag aan een stuk solo, en dat dit niet strookt met mijn approvals en agreements. Allerlei excuses volgden, en nu zijn er voor deze week alleen daytime duties van 8 am tot 5 pm afgesproken, en zien we volgende week weer verder. Eerst meer bandeloosheids onderzoek in dit saaie stadje doen.
-
14 Oktober 2008 - 08:35
Jeanine:
Ha Paul, ik begrijp dat het toch wel heel anders is om te doktorren in Aussie, hoewel de bandeloze jongeren vast ook in Almere te vinden zijn. Succes met deze eerste 2 weken in remote Australia. Ik kijk uit naar de foto's.
xXx Jeanine -
14 Oktober 2008 - 19:10
Toon:
Hey Paul,
Wat een boeiend verhaal. Van overledenden naar stoffige dorpjes. Succes met inburgeren de komende tijd, maar ik heb het idee dat dat wel goed komt. Heb je je dokters jas al aan. Gister hebben ze hier in europe 1.700 miljard in de economie geblazen (hoe spreek je dat eigenlijk uit), dus hopelijk is de liquiditeit van de dorps bank gedekt.
XXX
Toon -
14 Oktober 2008 - 21:08
Thea:
Gelukkig: een hoedje gescoord! -
15 Oktober 2008 - 07:13
A3:
hoi paul, herkenbaar. al gebruikt voor de aanvulling van de broodnodige morfines????zodra iemand weet dat je te vermurwen bent, komen alle druggies uit de hele streek op je af met de prachtigste verhalen en fake-brieven.... overigens:eis ook vrije tijd om naar (wacrrm )conferences te gaan: informatief, gezellig en goed voor de punten. geniet! a3 -
15 Oktober 2008 - 07:29
Corienne:
Hoi Paul, wat leuk om je indrukken en belevenissen mee te lezen. Dat van die maan klopt vast. Iemand vroeg mij laatst of het Wies was opgevallen dat de maan in Australie "op zijn kop" staat.
Hee, veel groeten en liefs. -
15 Oktober 2008 - 10:59
A3NE:
PAUL het is waanzinnig leuk je ervaringen tot nog toe te volgen je meegereisde fotograaf laat leuke plaatjes zien.
Deze verhalen gebundeld zouden mogelijk nog wel eens hoog kunnen scoren.
Take care xxx -
16 Oktober 2008 - 07:23
K1 N=s:
Ha Pollie,
Dat klinkt fantastisch, onderzoek naar bandeloze jongeren. Daar kun je vast leuke tests op uitvoeren, misschien met de eerder genoemde morfine. Het idee van jou tussen de graanvelden met een strohoed op vind ik erg goed, dat inburgeren moet geen enkel probleem zijn. In Rome gaat alles goed, zowel met mij als met de scherven. Nog twee weekjes voordat moeder en broers komen, dat wordt ongetwijfeld dolle pret! Hou je taai,groeten van Kees -
17 Oktober 2008 - 07:36
Kees:
heb je al giftige slangen of spinnen gezien trouwens? Die moeten daar in overvloed zijn met al dat graan. Foto's!!!! En heb je al een Steve Irwin outfit aangeschaft? -
17 Oktober 2008 - 08:30
Paul Van Der Irwin:
Spinnen zijn niet eng ! Zelfs de Red back & the White tail spider niet. Wel moet je oppassen, en snel en accuraat handelen bij slangenbeten, heb ik geleerd. Maar van ruim 200 beten per jaar in heel Australie, trekt maar een handjevol het NIET. Ik blijf in mijn caravan. -
21 Oktober 2008 - 19:16
Martin:
Hoi Paul, het leven is hier erg opwindend. De banken vallen om en Henk heeft nieuwe tennisballen.
Mocht jij je even vervelen, ik luister nu naar een concert van Jefferson Airplane (1966)op Wolfgang's Vault. Een site vol live opnamen.
Deze opname vind ik geweldig. Ik was 11. Jij 8? We volgen je belevenissen.
Groet, Martin
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
