Cak Cak & Arie Smit

In Ubud kun je kurketrekkers kopen met een houten handvat in de vorm van een dikke piemel. Er is een filiaal van Starbucks Coffee. En er zijn minstens honderd hotels en meer dan duizend andere guesthouses, rooms available en home stays om onderdak te bieden aan de vele toeristen. Het lijkt alsof Zandvoort en Volendam zich met shantykoren en kledingwinkels op de amsterdamse Nieuwendijk samen met de galerieen van Edam zich in een soort Burgers Bush pretpark hebben verzameld. Do you want to buy please ? Another sarong ? For good luck ! Ook voor sportieve toeristen is er veel te doen. Rafting adventures, biking tours, rice padding tracks en zelfs Elephant Adventures zijn dagelijks mogelijk. Het blijkt voor zweterige dikke hollanders en blonde snollen dikke pret om op deze trips in te tekenen. Weer anderen laten elkaar weten waar je voor minder dan 4 euro per dag een scootertje kunt huren. Wij genieten mee van dit spektakel en al dit gedoe, al horen we daar natuurlijk niet echt bij. Wij bekijken het vanaf de buitenkant, met een scherp oog voor detail.

In Ubud zijn de winkels open zo lang er klanten zijn. Alleen gaan de shops op vrijdag en op dinsdag wel al om 18 uur dicht. Een dik uur later zien wij in het openlucht theater opeens bijna 100 mannen met een zwart-wit geblokte sarong de beroemde Kecak dans en de Vuurdans opvoeren. Anderhalf uur later mengen wij ons met deze honderd aapdansers, nu met een extra T-shirtje aan, weer gewoon in het straatleven. Mooi om te zien, dat je trance kunt plannen aan de hand van de openingstijden van de winkels. Of andersom.

Hoewel ik nooit op Mykonos of op Ibiza ben geweest, heb ik toch het idee dat Ubud in dit rijtje thuis hoort. Aan een prachtige lotusvijver speelt 's avonds een gamelanorkest. Het is 25 dagen voor het feest van de biggenslachterij, en daarom krijgt vandaag alles wat scherp is een offertje. Steenhouwers en houtsnijders laten vandaag hun gereedschap onberoerd. Bromfietsen, knalpijpen, motorkappen van auto's en allerlei andere zaken die scherp zijn worden met plengoffers in het zonnetje gezet.
Aan die lotusvijver van net staat een verlichte tempel, waar 's avonds vrachten fruit en andere offerwaren naar binnen worden gesleept, terwijl wij er pal naast in Cafe Lotus eten. Geserveerd door een strakke dame die mij van een servet een lotusbloem leert vouwen, nadat ik haar heb geleerd om van een servet een behaatje te vouwen. De uitbater van Cafe Lotus ("he is from Austria, do you know the austrian character sir ?")) houdt ondertussen handenwrijvend de tafelbezetting in de gaten.

Er zijn veel kunstenaars en pensionado's in Ubud geland. De eerste groep zit er al jaren, hebben ondertussen een galerie als nering en doen boodschappen in een supermarkt met alle mogelijke keuzes uit euro-aziatische artikelen die je je maar kunt wensen. De tweede groep heeft soms een oorlogspensioen, of een tweede aziatische leg, of een huurhuis van 3-4 miljoen per maand. Of huurt op jaarbasis nog voordeliger, maar verhuurt dan voor de eigenaar ook een paar kamers en dan heet het pensioen een homestay of een guesthouse.

Arie Smit (geboren in Zaandam in 1916) heeft de balinese schilderkunst uit zijn klassieke vormgeving getild. Tot Arie is alles gepriegel, met veel planten en religieuse thema's, maar sinds 1960 komt er kleur , variatie, en komt er dikke acryl op het doek tevoorschijn. Na een dag of drie Ubud komt er een soort verzadigingsgevoel over ons heen. De aapjes van monkey forest hebben we wel gezien. Er is na het Neka museum van vandaag ook morgen nog een ander must-see-museum-to-do en dan wordt het weer tijd voor een volgende halte op deze trip.
Als ik dit zelf teruglees, denk ik dat jullie misschien teleurstelling lezen. Dat is zeker niet de bedoeling en niet het gevoel waarmee ik hier rondloop. Ik wilde dit gebied al zo lang zo graag proeven. Het is wel de bevestiging dat Bali volgens mij 20-30 jaar geleden vast fantastisch is geweest. Het is mij nu alleen net iets te veel Het-Is-Hier-Fan-Tas-Tisch !