Brood, Pils en Spelen

Meteen na het opstijgen scheert de arena van Nimes onder mij door. Als een pizza in het vroege ochtendlicht van de stad neergeploft. Prachtig. Na een uur kijk ik van grote hoogte neer op de attrakties van Eurodisney in Parijs. Verderop ligt het I'lle de Cite te pronken in een schitterende Seine. Dan de Noordzee. Langzaam landend komt de pier van Brighton in zicht.
Een uurtje later zit ik aan de koffie op het grote station van St Pancras. The Games van 2012. Hier komen en gaan duizenden atleten en nog veel meer toeristen het land binnen of vertrekken hier vandaan. Een frans sprekende negerin, met benen die tot aan mijn schouders reiken, vraagt mij in zangerig engels of ze aan mijn tafeltje mag aanschuiven. Naturellement. Ze lijkt mij een basketballster uit Martinique of uit Cote d'Ivoire maar ik durf het haar niet te vragen. Het barst hier van de donkere mensen, in allerlei soorten en maten en tinten. Lichtgekleurd met strakke huiden in bonte trainingspakken. Donkere families uit weet-ik-veel-waar-vandaan. En oude gegroefde negers en negerinnen, met hangbuiken en vlasbaarden, en dan meestal gekleed in het schoonmaakuniform van De Spelen. Dit treinstation is twaalf dagen lang het ontmoetingspunt van de wereld. Van sporters, van politie, van toeristen, van vele volunteers, en van Toon en van mij.

Aan het eind van de middag ga ik op weg naar een wijk in noord London, waar het Alexander Palace op een heuvel uitkijkt over de City. In dit Ally Pally ontmoet Mart Smeets de helden van Holland, hier feesten mijn landgenoten en genieten mensen ter plaatse en aan de buis in Nederland van alle behaalde successen, en van het goede leven in het algemeen. Geopend vanaf 11 uur 's ochtends tot in de kleine uurtjes, dus wij gokken dat het er tegen de avond wel gezellig is. Niets is minder waar. De weg omhoog leidt langs dranghekken met oranje doeken, langs ontoegankelijke ruimtes voor sporters en de media, naar een zij-ingang voor het gewone publiek. Voor ons dus, en voor nog vele duizenden landgenoten in te strakke oranje shirtjes met een Heineken logo. Security checks, geen water mee naar binnen, maar daar is bier van de tap in overvloed. Hangende brabo's en blonde sletjes met de wasco driekleur op de wangen. De aankondiging van zanger van Velzen om 22 uur, van dj Dennis van der Geest om 23 uur en wellicht de huldiging van de hockeymeisjes rond middernacht. Droevig. Na een patatje sate zeggen wij gedag, trekken het oranje polsbandjes af, en slenteren vanuit Ally Pally de heuvel af en belanden in een prachtige volksbuurt met onduidelijke retailers, hangende randfiguren, veel sfeervolle pubs en steeds weer andere donkere islamieten en andere donker gekleurde mensen. Een afzakkertje in The Swan in Hammersmith en lekker pitten.

Zaterdag fietsen wij op Boris' Bikes naar Buckingham Palace. Snelwandelaars worden door duizenden mensen uit honderden landen luidkeels aangemoedigd om eens door te wandelen. Prachtige sfeer, mooie sport en nog mooi weer gratis erbij ! Het fietsenplan brengt me naar Spittafield market. Een oude markthal is omgetoverd tot een jupperige markt met bling bling en lekkere eetkraampjes. Toon en ik genieten vor vijf of zes pond een straatmaaltijd in Brick Lane. Met mijn onafscheidelijke New Zealand sport shirtje wordt ik steevast met Hey Mate aangesproken. Ik geloof dat ik London nog nooit zo vriendelijk, kleurrijk, trots en internationaal heb geproefd als tijdens dit weekend. Op straat wordt een commercial gedraaid voor Coca Cola, en binnenkort zie je mij waarschijnlijk in allerlei bioscopen op een drukknop afrennen met PUSH en met andere mensen graaien in de bak om een colaatje te pakken. Een paar uur later doen Toon en ik opnieuw mee in een andere Cola promotie. Op het terrein van het Olympic Park staat een reclamegebouw met voelpanelen en een foto shoot op het dak, waar ik met zoon Toon poseer met een echte olympische fakkel, jawel. Ergens op face book ben ik de foto al tegengekomen. En dan is het eindelijk zo ver. Om 18 uur kunnen wij het stadion in, en zien weer andere langbenige gazellendames uit allerlei landen zich stretchen en warm spurten voor de finale hoogspringen. Via oefenrondjes van 150 cm en met schijnsprongen start het spektakel bij 189 cm en twee uur later is er een kampioen met 2.05 en is er zilver en brons voor 2.03 meter. Wat er zich verder in dit Olympisch Stadion afspeelt is eigenlijk niet in tekst te vatten. Je moet het voelen he ... en dat is wat wij gedaan hebben. Speerwerpers, met koddige officials en automatische autootjes die de speren met afstandsbediening terug brengen naar de werpplaats. Een start van de finale 5000 meter vlak voor onze neus. Een uitzinnig publiek dat Mo Farrah als hun eigen troetelsomalier naar het tweede britse goud toeschreeuwt. De 4 x 400 meter voor vrouwen die met overmacht door de amerikaanse dames wordt gewonnen. En als de kers op de taart, als de icing on the cake, is daar de 4 x 100 meter met giganten als Bolt en Blake bij Jamaica en Gaitlin en Gay bij de amerikanen. Wij zien Bolt de laatste 100 meter afraffelen en het onwaarschijnlijke wereldrecord van 36.86 is een feit. Het grootste feit is en blijft voor mij de trots van de britten, en die prachtige mengeling van allerlei mensen met blije gezichten. Net als wij thuis zijn en van de The Swan weer naar onze Temple Lodge lopen, belanden wij in de afterparty van een concert in The Hammersmith Apollo: op straat staan honderden afrikaanse Londoners die uit zijn geweest. Feest kleding bij de dames, kettingen en onduidelijke dealtjes bij de heren, af en aan rijdens limo's en bestelautootjes met grote video screens die uitnodigen om weer elders verder te komen feesten. London heeft met The Games een prestatie van jewelste geleverd, en ik denk dat het Holland Heineken Huis zijn drankvergunning moet inleveren. En dat Mart Smeets met pensioen moet, en dat ...