Voorpret

Tegenwoordig kun je gewoon vanuit je luie stoel naar de verste uithoeken van Azie reizen. Met boeken, met de computer, met You Tube, met Tripadvisor en met Booking.com, en vooral met Google natuurlijk. 'How to behave and enjoy Japanese manners' ga ik over een tijdje in het echt beleven. Maar niet uit mijn luie stoel. In het echt. En ik wil nu al oefenen. In het echt.
"Ben jij een echt Japans meisje ?" vraag ik aan een slanke jongedame, die mij de eetgewoonte uitlegt in een Zaanse Dim Sum. Waar vroeger het PTT postkantoor op de Dam stond, straalt nu mysterieus blauwgroen neonlicht uit het restaurant de donkere avond in. Voor dertig euro mag ik onbeperkt sushi eten. Ik mag per gang 5 gerechtjes aantikken. Daarna weer dezelfde, of andere vlees, vis , vega of onleesbare en onbegrijpelijke deeg dingen aantikken. Koude of warme sake erbij, of wijn, water, thee of bier. Wat je NIET opeet moet je extra betalen. In de ruime hal van het oude postkantoor staan wel 50 tafeltjes, goed gevuld met stelletjes, gezinnen met kinderen, zakenlui, en wat verdwaalde aziaten. " Nee hoor, ik ben gewoon van hier, maar mijn moeder is chinees-surinaams." zegt het meisje. Ze legt mij geduldig de eetwijzer uit, en geeft tips wat zij zelf lekker vindt ( geen lekkah lekkah zeggen ! ) en verdwijnt dan weer trippelend naar een volgend tafeltje. Als de gerechtjes op zijn, worden de schaaltjes snel weggeruimd, en word ik met een subtiel gebaartje gestimuleerd weer een volgende keuze te maken. Na een gangetje of drie reken ik af, en wordt met grote vriendelijkheid naar buiten begeleid. Prima.

Het volgende stukje Azie integratie proef ik in het Zaantheater bij een bizarre one woman show, die toch door een man wordt gespeeld, of toch niet, met de naam The Sunshine Show. Een Thaise jonge sport man vervolgt zijn door blessures gehinderde vechtcarriere als ladyboy in een bordeel in Bangkok. Een treurige monoloog die wordt afgewisseld met de allerbeste karaoke die ik ooit gehoord en gezien heb. De kleine gespierde man is opeens een sensuele vrouw, en dan weer een weggedoken rapper in een trainingspak. In die laatste gedaante beleeft hij de mooiste tijd van zijn leven, woont een jaar met een nederlandse rugzaktoeriste in een beach hutje aan een strand in zuid Thailand. Als zij zwanger raakt, keert ze alleen terug naar Nederland. De ladyboy vlucht in een relatie met een belgische zakenman van middelbare leeftijd, die hem twee keer per jaar een maand in Thailand bezoekt, en hem voor de rest van het jaar wat financiele steun geeft. Als tegenprestatie laat hij zich op verzoek van de belg borsten implanteren, en laat hij zijn geslacht operatief verwijderen, en wordt in het denken en doen volledig transgender. Maar ook vader van een zoon in Holland, met wie hij soms via een brief of via een tekstcomputer contact heeft. In dat orientaalse engels dat je zo moeilijk verstaat en de lachspieren kietelt.
Van arm en berooid wordt hij redelijk bemiddeld als de overleden suikervriend een erfenisje aan hem nalaat. Genoeg geld om de reis naar Nederland te maken. Het verhaal stopt als de hoofdpersoon op het schoolplein van het kind op het punt staat het kind aan te gaan spreken .....

Net zo mysterieus als deze voorstelling, is in mijn fantasie het geisha fenomeen. Wat zijn dat toch voor vrouwen ? Gezelschap of meer ? Cultuur voor japanners, en ongrijpbaar voor westerlingen ? Zal de film Memoires of a Geisha mij meer duidelijkheid kunnen bieden ? Binnenkort maar eens zien in het cinematheater van de Drommedaris, dat binnenkort na een renovatie van een jaartje of vijf haar deuren en programmering weer opent. Tot die tijd verbeeld ik geishas met mijn vriendinnen in Lutjebroek, met wie ik de schilderkring van Bessie vorm. Met een fijn penseel met zwarte verf tussen mijn tanden schilder ik met een wit penseel in mijn hand drie krijtwitte gezichten, en breng grijswitte en blauwwitte schaduwen op het doek aan, die de witte maskers een gezicht geven. Maar de gezichten moeten niet gaan leven, moeten niet de verleiding oproepen om aan te raken. Of juist wel. "Are you a real geisha ?" vraag ik aan de dames op het doek, die ik Lizzy, Juultje en Babette noem, omdat ze me doen denken aan de krijtwitte cartoonkopjes van de nichtjes van Katrien Duck. Maar de Kyoto girls geven geen antwoord. En zo zal het wel blijven. Zo moet het ook blijven.