Best Square of Nepal

Na een pittige bergwandeling, van voorbij Nagarkot naar de prachtige Hindi tempel van Changu, is het nog maar een kippe-endje naar Bhaktapur. Aan de stadsrand is het weer een vieze bende, met stof, met kleurloze winkeltjes, en een stinkende bus-stop. Maar als ik over de rode klinkerweg, langs het ticket office, de vrijwel autoloze oude stad binnenkuier, word ik al snel erg blij. Alsof ik een openlucht museum binnenstap, maar die waren er nog niet in die tijd, dus dit is echt !

Net om de hoek van het centrale plein, naast een winkeltje dat kleurige lappen en mooie rode damesjurken verkoopt, hangt een kort en krachtig bord boven een oude houten poort naar een donker erf. "Golden Gate Guesthouse" staat er op, met daaronder zo'n vingerbordje met "entrance" erop. De hotelbaas geeft mij een kamer op de eerste verdieping, en vanaf het balkonnetje kijk ik over het eetterras van de buren naar een tempel zonder bovenkant. Grote stenen olifanten, leeuwen en mystieke vogels staan in paren aan weerzijden van een lange stenen trap, die vanuit het zicht van mijn hotelkamer naar het niets leidt. The Lonely Planet gids stuurt in een stadswandeling wie dat wil langs een stuk of veertig topspots van Bhaktapur. De route blijkt een doolhof te zijn. Sommige wegen bestaan niet meer, of zijn zandhopen geworden. Scholieren proberen in hun beste engels uit te leggen hoe ik dan toch wel bij die Ghanesh shrine, of bij die Shiva tempel kan komen. Het lukt denk ik om toch wel minstens de helft van de highlights te herkennen: Golden Gate, erotic Elephants, Pottery Square, en ga zo maar door. Minstens zo mooi vind ik de straat altaartjes en de huis shrines, waar de stad er minstens duizend van heeft. Tegen het eind van de middag drinken we koffie, en gaan weer op pad om in het avondlicht de mooiste plaatjes te vangen. Openbare waterplaatsen met veel goudkoper en met elegant steen- en houtsnijwerk. Alles uit de tijd dat wij in Europa nog trots waren op een steenkatapult en op pek en veren.

Het mooiste plein van Nepal heeft aan de noordzijde de vermaarde five storey temple, die niet alleen de earthquake van 2015 zonder schade heeft doorstaan, maar ongetwijfeld ook vele andere bevingen in honderden decennia daarvoor. Het Taumadi Square is een compact vierkant plein, met een doorgaande verkeersroute voor wandelaars, brommertjes en een enkele mini tractor tussen de ruitpunten van het NO naar het zuidwesten. Thea en ik drinken bij een invallende avond een pintje Everest bier op de eerste verdieping van een oude woning aan de westzijde van het plein. De muren aan de overzijden kleuren eerst goudgeel, dan bruiner, en worden tenslotte silhouetten. Opeens verschijnen er toch olielampjes en lichtjes langs het plein, en klinkt er muziek. Een groepje van acht Nepalezen, vier tegenover vier, met een onleesbaar boek tussen hen in, tingelen op kleine stalen schaaltjes, terwijl wierook om hen heen kringelt. Een tabla en een klein toetertje maken de achtergrondmuziek kompleet. Met een lijzige hoge zeurstem zingt een man ons voor uit het boek, terwijl de tingelmannetjes op sommige momenten mee neuriën, of mee hummen. Net uit de maat tingelen en zingen maakt het top. Nog topper wordt het als meerdere van deze muziekgroepjes tegen elkaar lijken in te zingen. Muziek op het Plein. Op de trap van een gebouw, met de rug tegen de tempels, of in kleermakerszit op het plein. Moeilijk om weer van dit plein weg te gaan. Alle luiken van de shops in de steegjes zijn al dicht. Het is pikdonker geworden in Bhaktapur. Vanaf mijn hotelkamer balkon zie ik nog een flauw schijnsel op de leeuwen en olifanten en vogels oplichten. Een volle maan staat boven de halve tempel die in het niets eindigt. Het is eindelijk een heldere nacht.